เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2350
ตอนที่ 2350: คนสุดท้าย
“เจ้าควรจะบอกได้ว่าจริง ๆ แล้วข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อโถงเซียนธาตุแสงของเจ้า ไม่อย่างนั้นเหล่าราชาเทพธาตุแสงในโลกจิ๋วนั้นไม่มีชีวิตรอดอย่างแน่นอน นั่นเป็นเพราะด้วยความแข็งแกร่งของข้า การฆ่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นแค่การปลอกกล้วยเข้าปาก แม้ว่าพวกเขาจะเป็นถึงราชาเทพช่วงปลายและมีวัตถุเทพมากมายก็ตาม” เจี้ยนเฉินกล่าวอย่างจริงจัง
“เจ้าไม่ใช่ฉิงฉัน แล้วเจ้าเป็นใคร ? ” ตงหลินหยานเซว่ถาม การกระทำของเจี้ยนเฉินนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากฉิงฉัน เรื่องนี้ทำให้นางตัดสินใจได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนคนเดียวกัน ราชาเทพธาตุแสงในโลกจิ๋วที่อ้างว่าเจียงหยางคือฉิงฉันที่ปลอมตัวมานั้นคิดผิด
เจี้ยนเฉินมองตงหลินหยานเซว่และถอนหายใจเบา ๆ “จริง ๆ แล้วข้าคือเจี้ยนเฉิน”
ตงหลินหยานเซว่ตัวสั่นเทาเมื่อนางได้ยินเรื่องนั้น นางจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความประหลาดใจอย่างไม่เชื่อ
นางไม่เคยเห็นเจี้ยนเฉินมาก่อน แต่นางก็คุ้นเคยกับชื่อนั้นมากเกินไป นางคุ้นเคยกับมันมากจนนางรู้เกี่ยวกับอดีตของเจี้ยนเฉินค่อนข้างมากพอสมควร
มันไม่ได้เป็นแค่ตงหลินหยานเซว่ โดยพื้นฐานแล้วทุกคนทั่วทั้งที่ราบรกร้างทั้งหมดรู้จักชื่อของเจี้ยนเฉิน
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผู้เชี่ยวชาญได้รวมตัวกันบนที่ราบรกร้าง ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงจากต่างแดนได้ท่องไปมาทั่วที่ราบรกร้างอย่างไม่แยแส โดยทั่วไปพวกเขาสร้างเสียงอึกทึกและความวุ่นวาย พวกเขาขัดขวางองค์กรสูงสุดบนที่ราบรกร้าง ในท้ายที่สุด เหรียญโลหิตยังถูกกำหนดให้ใช้เป็นรูปแบบเดียวของการตรวจสอบตัวตนบนที่ราบรกร้าง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะคนเพียงคนเดียว
เห็นได้ชัดว่าคนคนนั้นคือเจี้ยนเฉิน
ตงหลินหยานเซว่คิดถึงทุกสิ่งที่นางรู้เกี่ยวกับเขาทันทีที่นางได้ยินชื่อของเขา
ในอดีต เขาได้มีชื่อเสียงขึ้นมาในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูน ยืนหยัดขึ้นต่อสู้กับราชาเทพชั้นยอดที่ยิ่งใหญ่มากมาย เขาปกป้องเด็กหญิงตัวเล็กที่อ่อนแอสุดความสามารถเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่นางจะได้รับมรดกแห่งพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูน ในท้ายที่สุดเขายังทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้โลกเซียนทั้งโลกสั่นคลอน เขามีส่วนโดยตรงกับการเสียชีวิตของราชาเทพชั้นยอดบนบัลลังก์ราชาเทพประมาณครึ่งหนึ่ง
หลังจากนั้นเขาได้เผชิญหน้ากับการไล่ล่าของราชาสวรรค์สีฟ้ากระจ่างที่มีชื่อเสียงและบรรพชนกระบี่เดียวดาย หลังจากเปิดเผยหอคอยอนัตตาบนดาวเคราะห์เทียนหมิง เขาก็กลายเป็นเป้าหมายของผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดในโลกเซียน ในท้ายที่สุดเขาจึงหนีไปยังที่ราบรกร้างและดูเหมือนว่าจะหายตัวไปโดยไร้ร่องรอย แม้เมื่อผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดพลิกหินทุกก้อนในที่ราบรกร้างและใช้ทุกอย่างที่พวกเขามี พวกเขาก็ยังไม่พบตัวเขา
ตามความเป็นจริงโดยไม่มีการพูดเกินจริง เจี้ยนเฉินเป็นบุคคลในตำนานในหัวใจของตงหลินหยานเซว่ ท้ายที่สุดเขาเป็นเพียงราชาเทพ แต่เขาก็หลบเลี่ยงการตามล่าและค้นหาของผู้เชี่ยวชาญระดับสูงครั้งแล้วครั้งเล่า นี่เป็นความสำเร็จที่เป็นไปไม่ได้ในสายตาของหลาย ๆ คน
อย่างไรก็ตามเจี้ยนเฉินได้บรรลุสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
เป็นผลให้คนจำนวนมากทั่วโลกเซียนรู้สึกชื่นชมเจี้ยนเฉิน ตงหลินหยานเซว่ก็เป็นหนึ่งในนั้น
“จ- เจ้าคือเจี้ยนเฉินจริงหรือ ? ” ตงหลินหยานเซว่จ้องเจี้ยนเฉินอย่างว่างเปล่า นางไม่เคยคิดว่าเจี้ยนเฉิน คนที่ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงมากมายกำลังตามหามานานหลายปีรวมถึงรองหัวหน้าของโถงเซียนธาตุแสงจริง ๆ แล้วได้ซ่อนตัวอยู่ในโถงเซียนธาตุแสงอยู่ตลอดเวลา
บุคคลในตำนานเช่นนี้อยู่เคียงข้างนางตลอดเวลา หลังจากนั้นทั้งคู่ใช้เวลาร่วมกันหนึ่งปีในโลกดวงจันทร์และดวงดาว มันทำให้ตงหลินหยานเซว่หัวหมุน
“ฉิงฉันก็ปรากฏตัวขึ้นในโลกดวงจันทร์และดวงดาวอย่างฉับพลัน มันเป็นเพราะเจ้าหรือ ? ” ตงหลินหยานเซว่ถามหลังจากนั้นไม่นาน
เจี้ยนเฉินส่ายหน้าแล้วตอบว่า “จริง ๆ แล้วมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า แม้ว่าข้าจะมีพลังนักรบวิญญาณ แต่ข้าก็ไม่เคยรู้จักฉิงฉันมาก่อน ก่อนที่ข้าจะเข้ามาสู่โลกดวงจันทร์และดวงดาว ข้าไม่มีสายสัมพันธ์กับใครในเชื้อสายนักรบวิญญาณเลยเช่นกัน”
จิตใจของตงหลินหยานเซว่ผ่อนคลายลงเล็กน้อย หลังจากเรียนรู้ว่าเจี้ยนเฉินไม่เกี่ยวข้องกับฉิงฉัน นางจึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
“อีกนัยหนึ่ง ข้าหนีจากฉิงฉันได้ก็เพราะเจ้าใช่หรือไม่ ? การโจมตีจากสัตว์ร้ายนั้นเป็นการโกหกทั้งหมดงั้นหรือ ? ”
“หลังจากที่เจ้าหมดสติไป ข้าต่อสู้กับฉิงฉัน…”
“เจ้าต่อสู้กับฉิงฉันเพื่อช่วยชีวิตข้าหรือ ? ” ก่อนหน้านี้ตงหลินหยานเซว่ตกตะลึงอย่างมากจากการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเจี้ยนเฉิน ตอนนี้นางจ้องเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่เปล่งประกาย
“ข้ากำลังจะออกจากหอคอยธาตุแสง ข้าจะบอกลาเจ้าที่นี่” เจี้ยนเฉินไม่ตอบตงหลินหยานเซว่ เขาต้องการที่จะจากไปหลังจากอธิบายพอสังเขป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพกระบี่มรณะ
ตอน 1419-1420 หายครับ...
จบแล้ว......
มีต่อไหมครับ...
เมื่อไรจะอัพเดทค้าบ รอนานแล้ว...
ต่อๆๆๆ...
เลิกอัพแล้วหรา...
good novel...