เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2384
ตอนที่ 2384 – จอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตจากไป
“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจริง ๆ แล้วข้าจะไปกระตุ้นความสนใจของจอมปราชญ์สูงสุดเข้าจริง ๆ …” เจี้ยนเฉินรู้สึกหมดหนทางอย่างที่สุดเมื่อเขาเผชิญกับจอมปราชญ์สูงสุด
เจ้านายเก่าของจิตวิญญาณกระบี่คู่นั้นมีตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งมาถึงขั้นจอมปราชญ์สูงสุด เจี้ยนเฉินเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าผู้เชี่ยวชาญดังกล่าวมีพลังมากเพียงใด
แน่นอนว่าเขาไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีเมื่ออยู่ต่อหน้าตัวตนเช่นนั้น ในความหมายถึงพลังทั้งหมดของเขา รวมถึงหอคอยอนัตตาซึ่งเป็นเหมือนของเด็กเล่นเมื่ออยู่ต่อหน้าจอมปราชญ์สูงสุด
ตามความเป็นจริงถึงแม้ว่าเขาจะหลอมรวมจิตวิญญาณกระบี่คู่ได้ โดยไม่คำนึงถึงค่าตอบแทนและปลดปล่อยพลังบรรพกาล เขาก็จะไม่สามารถสะกิดจอมปราชญ์สูงสุดได้
อย่าลืมว่า เขาไม่ได้ครอบครองวิธีการบ่มเพาะสูงสุดของเจ้านายเก่าของจิตวิญญาณกระบี่คู่ และกระบี่ก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เช่นกัน พลังจากการหลอมรวมจิตวิญญาณกระบี่จะได้รับผลกระทบ
ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าเขาต้องการที่จะหลอมรวมวิญญาณจิตกระบี่ตอนนี้ เขาก็ขาดพลังในการทำเช่นนั้นอย่างสมบูรณ์
นี่เป็นเพราะร่างกายของเขา เลือดของเขา ความเข้าใจทั้งหมดและพลังของเขาถูกยับยั้งไว้อย่างแน่นหนา สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวต่อไปได้ก็คือวิญญาณของเขา
อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าในขณะนี้ดวงตาของไคยะก็กลายเป็นสีดำสนิท
ความมืดดูเหมือนไร้ขอบเขตเหมือนดั่งท้องฟ้าที่ไม่มีดาว มันมืดมิดมาก
มันดูเหมือนว่าเป็นพื้นที่แห่งความมืดไม่มีที่สิ้นสุดซ่อนอยู่ในดวงตาของไคยะ
สายตาจ้องมองมานั้นราวกับว่ามาจากส่วนลึกของพื้นที่มืดมิด
การจ้องมองนั้นช่างเย็นชาและไร้อารมณ์โดยมองดูทุกชีวิตเป็นเหมือนมด มันจ้องมองมาจากระยะไกลมองผ่านความมืดที่ไม่รู้จบ
ร่างที่พร่ามัวควบแน่นออกมาจากทะเลเลือดก็พลันโผล่พรวดพราดออกมาอยู่ต่อหน้าเจี้ยนเฉิน สายตาที่จ้องมองจากร่างที่ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ นั้นมีความเย็นชาและไร้อารมณ์เช่นเดียวกัน มันดูถูกคนอื่น ๆ เหมือนไม่มีอะไรเลย
การจ้องมองที่ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้ภายใต้ร่างสีแดงเลือดจ้องตรงไปที่ไคยะ
ในส่วนลึกของดวงตาของไคยะ การจ้องมองมาจากที่ไกล มันเย็นชามาก ทำให้สบตากันกับจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิต
ทันใดนั้นดวงตาของจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตก็พลันหรี่แคบลง เมื่อเขาเห็นการจ้องมองจากส่วนลึกของดวงตาไคยะ เขาเหลือบมองไปที่นางอย่างลึกซึ้งและไม่ได้พูดอะไรเลย เขาหันหลังกลับและจากไป
ในขณะนั้น ร่างสีแดงเลือดควบแน่นตรงหน้าเจี้ยนเฉิน ก่อนจะจางหายไปอย่างสมบูรณ์ ทะเลเลือดที่ไร้ขอบเขตซึ่งห่อหุ้มที่ราบรกร้างทั้งหมดหายไปในเวลาเดียวกัน
จอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตได้จากไปแล้ว !
ทันทีที่โลกกระจ่างใส พลังงานดั้งเดิมก็เริ่มไหลเวียนและกฎของโลกก็เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง อิทธิพลของจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตเหนือที่ราบรกร้างได้หายไปหมดแล้วกลับไปสู่ปกติ
เจี้ยนเฉินตกตะลึงเมื่อเขาเห็นร่างสีแดงเลือดจางหายไปจากตรงหน้าเขา เขาค่อนข้างสับสน
เขามั่นใจว่าจิตวิญญาณกระบี่ของเขาได้สัมผัสกับจอมปราชญ์สูงสุด ในอดีต จิตวิญญาณกระบี่คู่ได้ก่อให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายมากมายต่อโลกแห่งเซียน เขาได้รับการสืบทอดจิตวิญญาณกระบี่คู่และฝึกฝนปราณกระบี่ลึกซึ้งที่สร้างโดยเจ้านายเก่าของจิตวิญญาณกระบี่คู่ ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วเขาจึงกลายเป็นผู้สืบทอดต่อไป ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จอมปราชญ์สูงสุดจะไว้ชีวิตเขา
แม้จะเป็นเช่นนั้น จอมปราชญ์สูงสุดก็จากไปในทันที
เจี้ยนเฉินรู้สึกว่าสิ่งนี้แปลกมาก แต่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เวลาที่จะต้องพิจารณาหาเหตุผลอย่างชัดเจน โดยไม่คำนึงถึงสาเหตุที่ทำให้จอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตจากไปอย่างกะทันหัน การหลบหนีจากสถานที่นี้เป็นลำดับความสำคัญสูงสุดของเขาในขณะนี้
“ไปกันเถอะ ! ” เจี้ยนเฉินพลันดึงไคยะทันทีและหลบหนีด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
ผู้เชี่ยวชาญระดับขอบเขตตั้งต้นทุกคนในที่ต่าง ๆ ยังคงสั่นเทา สีหน้าของพวกเขาซีดอย่างผิดปกติในขณะที่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่า พวกเขาไม่มีสติ พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
ในขณะนั้น เสียงที่ดังคลุมเครือก็ดังขึ้นในหัวของเจี้ยนเฉิน
ดวงตาของเจี้ยนเฉินหรี่ลงเมื่อเขาได้ยินเสียง เขาคุ้นเคยกับมัน มันเป็นข้อความจากเซียนกระบี่สวรรค์
“ไปที่ภาคใต้กันเถอะ ! ”
เจี้ยนเฉินเปลี่ยนแผนของเขาและเก็บกระบี่นวดาราวิถีสวรรค์เข้าไปก่อนที่จะรีบจากไปทางทิศใต้กับไคยะในทันที
ที่อยู่ปัจจุบันของเขาคือภาคกลางของที่ราบรกร้าง ถึงแม้ว่าภาคกลางและภาคใต้จะถูกแยกจากกันด้วยระยะทางอันห่างไกล แต่ก็มีค่ายกลส่งตัวเหล่านี้กระจายอยู่ทั่วภาคกลาง
ค่ายกลส่งตัวเหล่านี้สามารถนำพาผู้คนไปมาระหว่างห้าภูมิภาคหลักของที่ราบรกร้างแต่ไม่สามารถพาพวกเขาออกจากที่ราบได้ เป็นผลให้พวกมันไม่ได้รับการปิดผนึก
เจี้ยนเฉินและไคยะมาถึงเมืองที่สับสนวุ่นวายที่อยู่ใกล้ ๆ พวกเขาใช้ค่ายกลส่งตัวที่นั่นและออกจากภาคกลาง
เมื่อพวกเขาปรากฏตัวอีกครั้ง พวกเขามาถึงภาคใต้ในเมืองหลวงของจักรวรรดิวายุม่วง
เจี้ยนเฉินมองไปที่ค่ายกลส่งตัวที่ยังที่ราบอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างไรก็ตาม มันถูกห่อหุ้มโดยค่ายกลเพื่อป้องกันไม่ให้ใครใช้มัน
ทหารหลายคนยืนเฝ้าอยู่รอบๆค่ายกลส่งตัว คนที่โดดเด่นที่สุดคือชายแก่ที่หัวกระเซิงและสวมเสื้อผ้าเก่า ๆ เขานอนบนเก้าอี้ไม้ไผ่อย่างเกียจคร้าน
เจี้ยนเฉินสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วด้วยการเหลือบตามองเพียงครั้งเดียวว่าชายชราเป็นขั้นอสงไขย
หืม ?
เมื่้อเจี้ยนเฉินและไคยะปรากฏตัวออกจากค่ายกลส่งตัว ผู้เฒ่าที่หัวกระเซิงซึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ก็ลืมตาขึ้น เขาหยิบอุทานด้วยความประหลาดใจอย่างแผ่วเบาและลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เขาจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาอันชราของเขาและเกิดความสงสัยในใจของเขาว่า “ทำไมเจ้าเด็กเหลือขอถึงมายังที่ของข้า ? “
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพกระบี่มรณะ
จบแล้วหรอ...
ทำไมยังไม่ลงบทใหม่...
ลงครั้งละ สี่ ห้า บท ได้ไหม...
กรุณาลงบทครั้งละหลายบทหน่อยนะครับ ชอบ ๆ...
รออ...
ตอน 1419-1420 หายครับ...
จบแล้ว......
มีต่อไหมครับ...
เมื่อไรจะอัพเดทค้าบ รอนานแล้ว...
ต่อๆๆๆ...