เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2393
ตอนที่ 2393 – ผู้อาวุโสภูผามหานที
เจี้ยนเฉินไม่เพียงแต่สวมหน้ากากของโม่เทียนหยุนและปกปิดตัวตนของเขา เขายังเปลี่ยนแปลงรูปร่างของเขาไปอย่างมาก ไคยะก็ยังใช้การปลอมตัว
ทั้งคู่ไม่ได้ใช้รูปลักษณ์ที่แท้จริงของพวกเขา
“พวกเขาสองคนเป็นเพียงราชาเทพเท่านั้น แต่พวกเขาผ่านค่ายกลส่งตัวระหว่างดวงดาว เจ้าสามารถบอกได้เพียงแวบเดียวว่าพวกเขามีภูมิหลังอันยิ่งใหญ่…”
“นั่นคือค่ายกลเคลื่อนย้ายระหว่างดวงดาว กล่าวกันว่าการเคลื่อนย้ายเพียงครั้งเดียวมีราคาแพงหูฉี่ซึ่งแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญในขอบเขตตั้งต้นธรรมดาก็ไม่สามารถจ่ายมันได้…”
การมาถึงของเจี้ยนเฉินและไคยะดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบ ๆ ค่ายกลส่งตัวทันที หลายคนพิจารณาเจี้ยนเฉินและไคยะในขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอย่างแผ่วเบา
“ไปกันเถอะ” เจี้ยนเฉินกล่าวก่อนที่จะหายตัวไปในทะเลของผู้คนพร้อมกับไคยะ
ในเวลาเดียวกัน บนที่ราบรกร้างอันห่างไกล ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดทุกคนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะค้นหาเจี้ยนเฉินและต่อสู้แย่งชิงหอคอยอนัตตาอีกต่อไป หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิต พวกเขาทั้งหมดออกจากที่ราบรกร้างและกลับไปที่ตระกูลโดยไม่รู้ว่าจะจัดการกับเลือดและเนื้อของกุสต้าอย่างไร
อย่างไรก็ตาม มันมีข้อยกเว้นคนหนึ่ง
เขาเป็นชายชราจมูกงุ้มที่มีผมสั้น เขาเป็นบรรพบุรุษขององค์กรขนาดใหญ่บนที่ราบวารีของที่ราบที่ยิ่งใหญ่ 49 แห่งในโลกแห่งเซียน ผู้คนเรียกเขาว่าผู้อาวุโสภูผามหานที
แม้ว่าผู้อาวุโสภูผามหานทีจะออกจากที่ราบรกร้างไปแล้ว แต่เขาก็ไม่รีบร้อนที่จะกลับไปยังที่ราบวารี แต่เขานั่งอยู่ในทะเลแห่งดวงดาวและใช้ทักษะลับราวกับว่าเขาพยายามที่จะรับรู้อะไรบางอย่าง
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้อาวุโสภูผามหานทีก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ และประกายแห่งความตื่นเต้นก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาหัวเราะเยาะและพูดว่า “เจี้ยนเฉิน ข้าเคยเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเจ้าแล้วตอนที่ข้าอยู่นอกเทือกเขาเทพกระบี่ เจ้าคงไม่คิดมาก่อนว่าข้ามีความสามารถโดยกำเนิดที่ช่วยให้ข้าค้นหาใครก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะหนีไปไกลแค่ไหน ไม่ว่าพวกเขาจะซ่อนตัวอยู่แค่ไหน ตราบเท่าที่ข้าเคยเห็นพวกเขามาก่อน”
“ก่อนที่ข้าจะเห็นเจ้า ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ ข้าจะหาเจ้าไม่พบไม่ว่าข้าจะพยายามคาดการณ์หรือพิจารณาเรื่องของเจ้าอย่างไร อย่างไรก็ตามเนื่องจากข้าได้เห็นเจ้า มันจึงไม่มีที่ให้เจ้าซ่อน ฮิฮิ ข้าพบเจ้าแล้ว ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะสามารถออกจากที่ราบรกร้างโดยไม่มีใครสนใจเจ้าเลย”
“อย่างไรก็ตาม นั่นเหมาะสำหรับข้า แม้ว่าข้าจะเอาหอคอยอนัตตาไปจากเจ้าบนที่ราบรกร้าง แต่มันก็อาจจะไม่ได้ตกอยู่ในมือข้า แต่ตอนนี้เจ้าได้ออกจากที่ราบรกร้างอย่างลับ ๆ แล้ว มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับที่อยู่ของเจ้า ดูเหมือนหอคอยอนัตตาจะต้องเป็นของข้า”
“เหอเหอเหอ นี่เป็นวาสนาของข้า เจี้ยนเฉิน ข้าอยากจะดูว่าตอนนี้เจ้าจะซ่อนตัวได้อย่างไร…”
ผู้อาวุโสภูผามหานทีหัวเราะเยาะอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นเขาก็ออกไปในทิศทางที่เขารู้สึกได้อย่างคลุมเครือ เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมากหายไปในทะเลแห่งดวงดาวในสองสามพริบตา
ที่ไหนสักแห่ง เจี้ยนเฉินและไคยะได้สอบถามและหาตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา พวกเขาอยู่บนที่ราบหยกวารีและปัจจุบันพวกเขายืนอยู่ภายในเมืองหลวงของจักรวรรดิเฉินกวน ซึ่งเป็นหนึ่งในจักรวรรดินิรันดร์ที่นั่น
ที่ราบหยกวารีอยู่ในอันดับที่ต่ำกว่าที่ราบรกร้างเล็กน้อยในบรรดาที่ราบที่ยอดเยี่ยมทั้งสี่สิบเก้าแห่ง
ในความเป็นจริง ที่ราบหยกวารีเปรียบเทียบได้กับที่ราบรกร้างในแง่ของผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุด สิ่งเดียวที่พวกเขาขาดคือผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดที่สามารถสร้างความประหลาดใจให้ทั่วทั้งที่ราบได้เช่นเดียวกับเซียนกระบี่สวรรค์
“ที่ราบหยกวารีอยู่ใกล้กับที่ราบรกร้างมากเกินไป เราจึงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน เราจำเป็นต้องออกไปโดยเร็วที่สุด” เจี้ยนเฉินกล่าวขณะที่เขารู้สึกกังวลอย่างลับ ๆ เนื่องจากจากมาด้วยความเร่งรีบเกินไป เขาจึงไม่ได้เลือกสถานที่เคลื่อนย้าย ในท้ายที่สุดชายชราหัวกระเซิงก็ได้ส่งพวกเขามายังที่ราบหยกวารีที่ใกล้ที่สุด
เขาใช้เหรียญผลึกห้าสีไปทั้งหมด 1,500 เหรียญ แต่เขาถูกส่งไปยังสถานที่ที่เขาสามารถไปถึงได้ด้วยเหรียญผลึกเพียงไม่กี่สิบเหรียญ เขาประสบความสูญเสียอย่างมากในข้อตกลงนี้
ตอนนี้เหรียญผลึกห้าสีที่เขาได้รับมาหลังจากใช้ความพยายามอย่างหนักได้หมดลงแล้ว
“ที่ราบหยกวารีไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน หากผู้คนบนที่ราบรกร้างต้องการมาที่นี่ก็จะใช้เวลาเพียงไม่นานแม้ว่าจะไม่มีค่ายกลส่งตัวก็ตาม เราไม่สามารถติดกับดักเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วได้” ไคยะกล่าวอย่างเห็นด้วย เห็นได้ชัดว่านางเชื่อว่าพวกเขายิ่งไปไกลจากที่ราบรกร้างได้ไกลเท่าไหร่ พวกเขาก็จะปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจี้ยนเฉินก็พูดว่า“ เราไม่มีเหรียญผลึกห้าสี ดังนั้นเราจึงไม่สามารถใช้ค่ายกลส่งตัวเพื่อเดินทางได้อีกต่อไป เราสามารถอาศัยยานอวกาศออกจากที่ราบหยกวารีได้เท่านั้น”
“แล้วเราควรจะไปที่ไหนดี ? ” ไคยะถาม
“หอคอยอนัตตาเป็นวัตถุแห่งความปรารถนา ข้าวางแผนที่จะส่งคืนหอคอยอนัตตาไปยังพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงเพื่อแลกกับความดีความชอบ” เจี้ยนเฉินกล่าว เขาเข้าใจว่าเขาจะไม่มีวันสงบสุขตราบเท่าที่หอคอยอนัตตาอยู่กับเขา เขาจะกลายเป็นเป้าหมายของผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดหลายคน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพกระบี่มรณะ
ตอน 1419-1420 หายครับ...
จบแล้ว......
มีต่อไหมครับ...
เมื่อไรจะอัพเดทค้าบ รอนานแล้ว...
ต่อๆๆๆ...
เลิกอัพแล้วหรา...
good novel...