เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2420

ตอนที่​ 2420 : ตัดสัมพันธ์​

ทันใดนั้น​ม่าน​พลัง​ซ่อนเร้น​สวรรค์​ของ​สายน้ำ​ไหล​ก็​พัง​ลง​ไป​

“ไค​ยะ​ ออกจาก​ที่นี่​ด้วย​หอคอย​อนัตตา​ ! ” เจี้ยนเฉิน​รีบ​ลงมือ​ทันที​ เขา​ใช้กระบี่​นว​ดารา​วิถี​สวรรค์​ตัดผ่าน​มิติ​และ​ยัด​หอคอย​อนัตตา​ขนาด​เท่ากับ​กำมือ​ใส่มือ​ของ​ไค​ยะ​ ในเวลาเดียวกัน​เขา​ก็​ใช้ยันต์​เคลื่อนย้าย​จักรวาล​ที่​ได้​มาจาก​ผู้เชี่ยวชาญ​ขอบเขต​ตั้งต้น​ของ​โถงเทพ​จันทรา​โดย​ไม่ลังเล​และ​แปะ​ยันต์​ใส่ตัว​ไค​ยะ​ ก่อน​จะผลัก​นาง​เข้าไป​ใน​รอยแตก​มิติ​

ความคิด​ของ​เขา​เรียบง่าย​ เขา​ต้องการ​ให้​ไค​ยะ​เข้าไป​ใน​หอคอย​อนัตตา​และ​ค่อย​ใช้ยันต์​เคลื่อนย้าย​จักรวาล​ใน​รอยแตก​มิติ​เพื่อ​ที่​นาง​จะได้​ถูก​ส่งไป​ที่อื่น​

ไค​ยะ​คง​ไม่ได้​เผชิญหน้า​กับ​อันตราย​เมื่อ​เข้าไป​ใน​รอย​มิติ​หาก​นาง​มีหอคอย​อนัตตา​

เขา​จะอยู่​ด้านหลัง​เพื่อ​คอย​คุ้มกัน​ให้​กับ​นาง​ด้วย​หลอม​รวม​กระบี่​แฝด​เพื่อ​รับมือ​กับ​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​หรือ​ฆ่าเขา​

ตราบใดที่​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ยัง​มีชีวิต​อยู่​ ไค​ยะ​ก็​จะต้อง​ถูก​พบ​ตัว​อีกครั้ง​แม้ว่า​นาง​จะหนี​ไป​ด้วย​หอคอย​อนัตตา​ก็ตาม​

แต่​ตอนนั้น​ ไค​ยะ​ กลับ​ฝืน​ฝ่าออกมา​จาก​รอยแตก​มิติ​ นาง​ยิ้ม​ออกมา​และ​พูด​ขึ้น​มาช้าๆ – “ เจี้ยนเฉิน​ หาก​เจ้าต้องการ​จะไป​ก็​จงไป​ซะ ข้า​หวัง​ว่า​เจ้าจะคิดถึง​ข้า​บ่อย ๆ​ และ​ไม่ลืม​ข้า​เมื่อ​ข้า​ตาย​ไป​” ไค​ยะ​ พูด​ขึ้น​ก่อน​จะจูบ​ไป​ที่​แก้ม​ของ​เจี้ยนเฉิน​

“ฮึ่ม พวก​เจ้ากำลัง​ตาย​แต่​ยังมี​อารมณ์​มาพลอดรัก​กัน​อีก​รึ​ ? เจ้าคิด​ว่า​เจ้าจะมีโอกาส​หนี​ไป​ได้​รึ​ ? ” ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ฮึดฮัด​ออกมา​อย่าง​เย็นชา​ พลัง​อัน​น่ากลัว​ของ​เขา​ได้​บดขยี้​มิติ​ที่นั่น​ทิ้ง​ทำให้​รอยแตก​นั้น​ลด​ขนาด​ลง​ เจี้ยนเฉิน​รู้สึก​ได้​ว่า​เขา​ไม่อาจจะ​เคลื่อนไหว​ได้​

แต่​ไค​ยะ​ไม่ได้รับ​ผลกระทบ​ใด​ ๆ นาง​สามารถ​เคลื่อนไหว​ได้​อย่างใจ​ต้องการ​ใน​มิติ​แช่แข็ง​แห่ง​นี้​ นาง​ใช้กฎ​แห่ง​การ​สร้างสรรค์​, การ​ทำลาย​และ​ไฟพร้อมกัน​เพื่อ​ปัด​เจี้ยนเฉิน​ที่​ไม่อาจ​เคลื่อนไหว​ได้​ให้​กระเด็น​เข้าไป​ใน​รอยแตก​มิติ​

“ไค​ยะ​ ! ” สีหน้า​ของ​ เจี้ยนเฉิน​เปลี่ยนไป​ทันที​ เขา​ได้​ตะโกน​ออกมา​

ไค​ยะ​มอง​ไป​ที่​เจี้ยนเฉิน​ด้วย​รอยยิ้ม​ นาง​เหมือน​จะสบายใจ​โดย​ไม่มีท่าที​จะกลัว​ความตาย​ที่​ใกล้​เข้ามา​เลย​แม้แต่น้อย​

หลังจากนั้น​นาง​ก็​มอง​ไป​ที่​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ด้วย​ท่าที​เฉยเมย​

ทันใดนั้น​แสงสีฟ้าก็​ห่อหุ้ม​ตัว​ไค​ยะ​เอาไว้​ แสงสีฟ้านี้​อัด​แน่น​ขึ้น​มาจาก​วิถี​ของ​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ มัน​คือ​พลัง​แห่ง​กฎ​ที่​มีความ​แข็งแกร่ง​ที่​น่า​เหลือเชื่อ​ ร่าง​ของ​ไค​ยะ​เริ่ม​สลาย​ไป​ด้วย​ความเร็ว​ที่​เห็นด้วย​ตาเปล่า​จน​สุดท้าย​ไม่เหลือ​อะไร​ทิ้ง​ไว้​

“ไม่ ไค​ยะ​ ! ” เจี้ยนเฉิน​ ตะโกน​ออกมา​ด้วย​ความหงุดหงิด​ ตา​ของ​เขา​แดงก่ำ​ เขา​ต้องการ​จะพุ่ง​ออกมา​จากที่นั่น​

เขา​ได้​แต่​มองดู​ไค​ยะ​ตาย​โดย​ไม่อาจจะ​ทำ​อะไร​ได้​ ความแค้น​และ​ความเศร้า​ที่​เขา​ได้รับ​เพียงพอ​ทำให้​เขา​จบชีวิต​ตัวเอง​ได้​

แต่​ตอนนั้น​เอง​ยันต์​เคลื่อนย้าย​จักรวาล​ก็ได้​ทำงาน​ พลัง​ของ​ยันต์​ปะทุ​ออกมา​ก่อนที่​เขา​จะหายตัว​ไป​ จากนั้น​รอยแตก​มิติ​ก็​ถูก​ปิด​ลง​อี​กรอบ​

“เจ้าคิด​จะหนี​ทั้ง ๆ ที่​ตก​อยู่​ใน​กำมือ​ข้า​แล้ว​รึ​” ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​หงุดหงิด​ขึ้น​มา เขา​ต้อน​เจี้ยนเฉิน​จนมุม​ได้​หลังจาก​ที่ทำการ​ไล่ล่า​ที่​อวกาศ​รอบนอก​มานาน​และ​ใช้ความพยายาม​ไป​อย่าง​มาก​ เขา​จะปล่อย​ให้​เจี้ยนเฉิน​หนี​ไป​ต่อหน้า​ได้​ยังไง​ ?

ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ชี้นิ้ว​ออกมา​ พลัง​ของ​กฎ​ถูก​ใช้ออกมา​ก่อน​จะเกิด​คลื่น​พลังงาน​อัน​น่ากลัว​แผ่​ไป​ทั่ว​มิติ​ เขา​กำลังจะ​ไล่ตาม​เจี้ยนเฉิน​

เขา​บอก​ได้​ทันที​ว่า​ยันต์​ส่งตัว​จักรวาล​ที่​เจี้ยนเฉิน​ใช้นั้น​ไม่ได้​คุณภาพ​สูงนัก​ แม้ว่า​เจี้ยนเฉิน​จะถูก​เคลื่อน​ย้ายออก​ไป​ แต่​ก็​คง​หนี​ไป​ได้​ไม่ไกล​

ร่าง​ของ​ไค​ยะ​สลาย​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​ นาง​กลายเป็น​ฝุ่น​จากา​กร​โจมตี​ของ​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ ก่อน​จะสลายตัว​เข้ากับ​สิ่งรอบข้าง​

ตอนแรก​เกิดขึ้น​ที่​ขา​ของ​นาง​ก่อน​แล้ว​ลาม​ขึ้น​มาถึงเอว​ จากนั้น​ก็​ร่างกาย​ส่วน​บน​ของ​นาง​เป็น​ส่วน​สุดท้าย​ ใน​พริบตา​ร่าง​ของ​ไค​ยะ​ก็​หาย​ไป​เหลือ​เพียงแค่​หัว​ของ​นาง​

แม้ว่า​มัน​จะเป็นเวลา​แค่​เสี้ยว​วินาที​แต่​เสี้ยว​วินาที​นี้​ก็​ทำให้เกิด​เงาหลอกหลอน​ใน​ใจของ​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ เขา​ไม่อาจจะ​ฟื้นฟู​ตัวเอง​จาก​ความกลัว​ใน​ใจได้​แม้กระทั่ง​ตอนนี้​

แต่​สิ่งที่​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ไม่อาจจะ​รู้​ได้​คือ​ เมื่อ​ไค​ยะ​ตาย​ไป​นั้น​ แสงวิญญาณ​ที่​ไม่อาจจะ​มีใคร​รับรู้​ได้​กลับ​เหลืออยู่​ แสงนี้​ปกปิด​ตัวเอง​อย่าง​ดี​และ​แม้แต่​ผู้อาวุโส​ภูผา​มหา​นที​ก็​ไม่อาจจะ​รับรู้​ถึงมัน​ได้​เลย​แม้แต่น้อย​

ใน​พริบตา​แสงนี้​ก็​หาย​ไป​ มัน​พุ่ง​ผ่าน​ดวงดาว​ไป​ด้วย​ความเร็ว​ที่​น่า​ตกใจ​ มัน​ตัดผ่าน​ที่ราบ​แห่ง​หนึ่ง​หรือ​หลาย​แห่ง​ด้วย​ความเร็ว​ที่​แม้แต่​ขั้น​อัคร​สูงสุด​ยัง​ต้อง​ตะลึง​

แค่​ไม่กี่​วินาที​แสงนี้​ก็​เดินทาง​ตัดผ่าน​โลก​เซียน​ได้​กว่า​ครึ่ง​ มัน​ผ่าน​ที่ราบ​มาหลาย​สิบ​แห่ง​และ​เข้าไป​ใน​โถงศักดิ์สิทธิ์​แห่ง​หนึ่ง​

มีร่าง​หนึ่ง​ยืน​อยู่​ใน​โถงศักดิ์สิทธิ์​แห่ง​นั้น​ ตัว​เขา​ดู​พร่ามัว​ด้วย​แสงแห่ง​วิถี​ที่​ปกปิด​เอาไว้​ เขา​เหมือนกับ​เป็น​ส่วนหนึ่ง​ของ​โลก​

แสงนี้​มาถึงตรงหน้า​ร่าง​นั่น​ ใน​พริบตา​มัน​ก็ได้​หาย​เข้าไป​ใน​หน้าผาก​ของ​ร่าง​นั่น​

ร่าง​นั้น​ตัวสั่น​ไหว​เล็กน้อย​ เขา​ค่อย ๆ​ ลืมตา​ขึ้น​มาเผย​ให้​เห็น​สายตา​ที่​ไร้อารมณ์​

แต่​ไม่นาน​กลับ​มีคลื่น​ขึ้น​มาใน​ตา​ของ​เขา​ ตา​เขา​เหมือนกับ​มีสีสัน​ขึ้น​ราวกับว่า​ฉาก​มากมาย​ได้​ผ่าน​เข้ามา​ใน​สายตา​ของ​เขา​ มัน​ราวกับ​หิน​ที่​ถูก​โยน​ลง​ไป​ใน​บึง​ มัน​ไม่อาจจะ​สงบ​ได้​ดังเดิม​

แต่​นี่​คงอยู่​แค่​เวลา​ไม่นาน​ เขา​หลับตา​ลง​และ​ลืมตา​ขึ้น​มาอีกครั้ง​ก่อนที่​สายตา​จะกลับ​ไป​เย็นชา​อี​กรอบ​

“สัมพันธ์​…กับ​เจ้า…จบลง​ตรงนี้​..” เขา​พึมพำ​กับ​ตัวเอง​ เสียง​นี้​ไร้อารมณ์​และ​เป็นไปไม่ได้​ที่จะ​บ่งบอก​เพศ​ หลังจากนั้น​มือ​ขาวนวล​ราวกับ​หยก​ก็​ยื่น​ออก​มาจาก​แสงเข้าไป​ใน​มิติ​ตรงหน้า​เขา​

มิติ​ที่​ตรงหน้า​มือ​นั้น​ราวกับ​บึง​น้ำ​ใสที่​ทำให้​มือ​นั้น​จมลง​ไป​ได้​อย่าง​ง่ายดาย​