เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2685

2685 /2703

สรุปบท ตอนที่ 2685: คำตัดสิน: เทพกระบี่มรณะ

สรุปตอน ตอนที่ 2685: คำตัดสิน – จากเรื่อง เทพกระบี่มรณะ โดย Internet

ตอน ตอนที่ 2685: คำตัดสิน ของนิยายแฟนตาซีเรื่องดัง เทพกระบี่มรณะ โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ 2685: คำตัดสิน

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน “ ผู้มีอำนาจสูงสุดในที่นี้ล้วนประสบความกลัวทันทีที่กล่าวถึงสัตว์อสูรกลืนชีวิต พวกเขาหวาดกลัวพวกมัน แต่แม่นางเฉียนเลือกที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ นางเลือกที่จะเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรกลืนกินชีวิตโดยการเข้าสู่ภูเขาโลกาแฝด เพียงแค่ความกล้าหาญและความมุ่งมั่นเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะตัดสินว่าอนาคตของแม่นางเฉียนจะยอดเยี่ยมมาก”

เหอเฉียนเฉียนมองเจี้ยนเฉิน ดวงตาของนางเยือกเย็นพอที่จะก่อตัวเป็นชั้นน้ำค้างแข็ง นางประหลาดใจเล็กน้อย “หยางยู่เทียน เจ้าค่อนข้างกล้าหาญเช่นกัน ข้าไม่เห็นความกลัวหรือความลังเลใด ๆ ในดวงตาของเจ้าเลย ข้าสงสัยว่าทำไมเจ้าถึงกล้าหาญขนาดนี้ หรือเจ้ากำลังซ่อนไม้ตายชั้นยอดที่ทำให้เจ้าไม่กลัวสัตว์อสูรกลืนชีวิต”

เหอเฉียนเฉียนกล่าวต่อ “หากเจ้าเพิกเฉยต่อความแข็งแกร่งและอันตรายที่สัตว์อสูรกลืนกินชีวิตจะก่อขึ้น ข้าต้องเตือนเจ้า เราอาจมีคนหลายแสนคนที่นี่รวมถึงเหล่าราชาเทพและทหารพลีชีพจำนวนมาก แต่ในสายตาของสัตว์อสูรกลืนชีวิต เราเป็นเพียงมดที่ตัวใหญ่กว่ามดปกติเล็กน้อย หากโชคไม่ดีที่เราไปเจอสัตว์อสูรกลืนชีวิตขอบเขตตั้งต้น เราอาจจะถูกทำลายล้าง”

“แน่นอนว่าถ้าเจ้าต้องพึ่งพาไพ่ตายที่ซ่อนอยู่จริง ๆ ข้าก็ยังต้องเตือนเจ้าว่าเจ้าควรทำสิ่งต่าง ๆ อย่างจริงจังดีกว่า สัตว์อสูรกลืนกินชีวิตเป็นเรื่องยุ่งยากมากกว่าที่เจ้าคิด เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าสิ่งที่เจ้าซ่อนอยู่นั้นแข็งแกร่งกว่าพวกเรา ลูกหลานที่โดดเด่นและสาวกขององค์กรสูงสุดต่าง ๆ ทั่วโลกเซียนที่ฝึกฝนวิธีการบ่มเพาะและทักษะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่กว่า ? ”

มีการดูถูกเหยียดหยามในน้ำเสียงของเหอเฉียนเฉียน นางโอหังเล็กน้อย

การดูถูกของนางไม่ได้มุ่งไปที่ความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉิน เนื่องจากเขาสามารถเป็นราชาเทพได้ภายในหนึ่งพันปี พรสวรรค์ของเขาก็ไม่ได้แย่ไปกว่าตัวนางเอง สิ่งที่ทำให้เหอเฉียนเฉียนไม่แยแสเจี้ยนเฉินคือภูมิหลังของเขา

เหอเฉียนเฉียนไม่ได้พูดอะไรกับเจี้ยนเฉินมากนัก หลังจากได้รับคำเตือนอย่างเคร่งขรึม นางก็ไปหารือกับผู้นำขององค์กรอื่น ๆ โดยตรง

ในขณะที่เขาเฝ้าดูเหอเฉียนเฉียนเดินทางไปในระยะไกล ริมฝีปากของเจี้ยนเฉินโค้งขึ้นเล็กน้อยกลายเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“อะไร ? เฉียนเฉียน เจ้าบ้าไปแล้ว ! เจ้าอยากข้ามภูเขาโลกาแฝด…”

“เหอเฉียนเฉียน ใจเย็น ๆ เจ้าไม่รู้หรอกว่าภูเขาน่ากลัวแค่ไหน เจ้าต้องไม่กระทำการโดยประมาท…”

“เหอเฉียนเฉียน อันตรายในภูเขาโลกาแฝดเกินกว่าที่เจ้าจินตนาการได้ เจ้าต้องไม่ก้าวเท้าเข้าไปที่นั่น…”

……

…

ไม่นานเสียงโวยวายก็ดังขึ้นจากบริเวณใกล้เคียง ตามมาด้วยเสียงโต้แย้งที่หลากหลาย ผู้นำหลายคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อโน้มน้าวเหอเฉียนเฉียน มีคนยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าเหยเก มองเหอเฉียนเฉียนด้วยความเป็นปรปักษ์

คนเหล่านี้ไม่เต็มใจที่จะเดินเท้าเข้าไปในภูเขาโลกาแฝด พวกเขาพยายามโน้มน้าวคนอื่นและจินหงมาโดยตลอดเพื่อให้ทุกคนกลับไปพร้อมกับพวกเขา หากพวกเขาทั้งหมดออกไปพร้อมกัน พวกเขาจะมีข้อแก้ตัวมากมายเพื่อหลีกเลี่ยงการตำหนิ แม้ว่าพวกเขาจะทำภารกิจของตระกูลล้มเหลวก็ตาม

อย่างไรก็ตามหากส่วนหนึ่งเลือกที่จะข้ามภูเขาโลกาแฝดในขณะที่พวกเขาเลือกที่จะถอยหนีเหมือนคนขี้ขลาด พวกเขาก็จะกลายเป็นคนเสียเกียรติ

ผลที่ตามมาคำแนะนำของเหอเฉียนเฉียนในการข้ามภูเขาโลกาแฝด ทำให้บางคนต้องการเป็นศัตรู

“ข้าได้ตัดสินใจแล้ว โปรดออกเดินทางไปกับข้า หากเจ้าเต็มใจที่จะข้ามภูเขาโลกาแฝดไปกับเผ่ากระเรียนสวรรค์ของเรา ถ้าเจ้าไม่ต้องการ ข้าจะไม่บังคับให้ทำอะไร” เหอเฉียนเฉียนมองไปรอบ ๆ ผู้คนและพูดเสียงดัง ในขณะนั้นนางดูเหมือนอัศวินหญิงที่ไม่กลัวตาย

หลายคนใบหน้าเหยเก พวกเขามองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก