เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 295

ตอนที่ 295: รวบรวมป้าย

“คนผู้นั้นไม่กลัวพิษเลยหรือ? เขาต้องมียาแก้พิษที่แรงมากแน่หรือเขาอาจจะมีสมบัติที่ต้านทานพิษได้ ! “

“ดูซิว่าเขาอ่อนแอขนาดไหน เขาต้องถูกจู่โจมจากในเทือกเขามาแน่ ข้าเดาว่าเขาคงไม่แข็งแกร่งสักเท่าไหร่”

“ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็ไปบังคับให้เขาให้สมบัติหรือยาของเขาแล้วพวกเราก็เข้าไปดูข้างในกันเองดีกว่า ด้วยจำนวนคนที่มากของพวกเรา พวกเราต้องได้ประโยชน์อะไรมาแน่แน่!”

ชายทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันในขณะที่ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ร่างเข้ามาปรากฏในสายตาอย่างรวดเร็ว เสื้อสีขาวของเขาฉีกขาดและมีเลือดแห้งสีแดงเกาะติดอยู่ บาดแผลที่มีของเหลวสีดำปกคลุมอยู่ถูกพบได้ทั่วร่างของเขา และทุกคนที่เห็นชายหนุ่มคนนี้ก็สามารถบอกได้ว่าอายุของเขานั้นไม่เกิน 20 ปีอย่างแน่นอน

ชายผู้นี้คือเจี้ยนเฉิน!

หลังจากที่หนีออกมาจากภูเขาพิษแล้ว เจี้ยนเฉินก็สูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไป เขาถูกไล่ออกจากมดสังหารเทพและถูกกดดันให้อยู่ในสภาพที่น่าอนาถ แต่เขาก็โชคดีพอที่หนีมาได้

เขากำลังมองไปที่ชายยี่สิบคนที่ยืนอยู่ไกลออกไป เขาถูไปที่มือที่เปื้อนฝุ่นดำของเขาอย่างใจเย็น หลังจากนั้นเขาก็เอาผ้าจากแหวนมิติออกมาเพื่อเช็ดมัน

“นั่นมันแหวนมิติ ! ” เมื่อเห็นตอนที่เจี้ยนเฉินเอาผ้าออกมา คนคนหนึ่งก็ตะโกนออกมาอย่างตกใจในขณะที่เขาเห็นว่าผ้าถูกเอาออกมาจากที่ไหน

“เขามีแหวนมิติ ? ! ” ทุกคนในกลุ่มตาเบิกกว้างไปด้วยความตื่นเต้นและละโมบ พวกเขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ทันใดนั้นเอง ชายวัยกลางคนก็ตะโกนไปที่เจี้ยนเฉิน “เจ้าหนู เจ้าเป็นใครกัน แล้วเจ้าวิ่งออกมาจากหมอกพิษแล้วมาที่นี่ได้อย่างไรกัน?”

เจี้ยนเฉินมองไปที่คนกลุ่มนี้อีกครั้ง พวกเขาส่วนใหญ่ดูมีอายุราว 30-40 ปี ในขณะที่ความแข็งแกร่งของพวกเขาอยู่ในระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษถึงเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษขั้นสูง

“คำถามที่เจ้าถามมันแปลก ๆ นะ ถ้าข้าสามารถเข้าไปในที่นั่นได้ ข้าก็ต้องออกมาจากที่นั่นได้ซิ” เจี้ยนเฉินพูดออกไปอย่างไร้กังวลพร้อมทั้งยิ้มอย่างสุภาพไปที่คนกลุ่มนั้น

พวกเขาไม่เข้าใจถึงสายตาของเจี้ยนเฉินที่จ้องมาที่พวกเขา ชายคนหนึ่งจึงถามต่อ “ทำไมเจ้าถึงไม่กลัวพิษ เจ้าใช้อะไรเพื่อต้านมันกัน?”

เจี้ยนเฉินหัวเราะ “มันไม่สะดวกเท่าไรที่จะบอกพวกเจ้า”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายวัยกลางคนก็มองหน้ากันกับสหายของเขา จากนั้นเขาก็โบกมือ และคนทั้งกลุ่มก็เข้าไปล้อมเจี้ยนเฉิน

“เจ้าหนู ข้าไม่คิดจะทำร้ายเจ้า ส่งแหวนมิติมา แล้วบอกมาว่าเจ้าสามารถต้านทานพิษได้อย่างไร แล้วพวกเราจะปล่อยเจ้าไป” ชายคนนั้นสั่ง

“ใช่แล้ว พวกเราไม่ใช่คนที่ฆ่าฟันโดยไม่จำเป็น เมื่อเห็นว่าเจ้ายังหนุ่มขนาดนี้ เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกมากที่รอเจ้าอยู่ แค่ส่งแหวนมิติมาอย่างว่าง่าย แล้วบอกพวกเราว่าเจ้าทนพิษได้อย่างไร” ชายร่างผอมพูด

“เจ้าหนู ดูจากผิวของเจ้าที่ช่างบอบบาง เจ้าคงไม่คุ้นเคยกับความเจ็บปวดเท่าไรนัก เป็นเด็กดีแล้วบอกสิ่งที่พวกเราอยากรู้มา ไม่เช่นนั้นเจ้าจะไม่เหลือหน้าหล่อหล่อของเจ้าอีก ถ้าเป็นอย่างนั้น อย่ามาโทษข้าถ้าเจ้าหาผู้หญิงดีดีไม่ได้ล่ะ” ชายที่ดูดุร้ายอีกคนพูดออกมาด้วยเสียงอื้ออึง แม้ว่าเสียงของเขาจะดูตรงตรง แต่มันก็แฝงความเยาะเย้ยอยู่ในนั้นด้วย

เจี้ยนเฉินยิ้มให้คนกลุ่มนั้น “เห็นแก่พวกเจ้าที่ไม่ใช่คนที่เลวอะไร ข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าอับอาย ส่งป้ายของพวกเจ้ามา แล้วข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายพวกเจ้า”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ชายพวกนี้นิ่งอึ้งไป ทุกคนพากันหัวเราะขบขัน ในขณะที่หนึ่งในนั้นพูดออกมา “เด็กนี้ช่างโอหังนัก ทุกคนมาทำให้มันอับอายกันไปเลย ! “

“ให้ข้าจัดการเอง ! ” ชายตัวใหญ่อาสา ในขณธที่เขาเดินออกมาด้านหน้าแล้วยกหมัดขึ้นมาแล้วชกไปที่เจี้ยนเฉิน

เมื่อเห็นหมัดที่กำลังเข้ามา เจี้ยนเฉินก็ส่ายหน้าก่อนที่จะยกมือขวาของเขาขึ้นมาเพื่อรับหมัดเอาไว้ เขาออกแรงเพียงเล็กน้อย แล้วเสียงกระดูกแตกก็ดังขึ้นมาในขณะที่เจี้ยนเฉินบีบไปที่มือของชายผู้นั้น

“อ้าก ! ปล่อยนะ ! เจ้าทำให้ข้าเจ็บ ! ” ชายคนนั้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ในขณะที่เขาพยายามที่จะดึงหมัดออกมา

ภาพนี้ทำให้คนอื่น ๆ ตกใจในขณะที่ใบหน้าของพวกเขาก็เคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ

“พวกเราช่างตาบอดเสียจริงที่ไม่คิดว่าเจ้าหนูนี้จะมีความสามารถถึงเพียงนี้ พี่น้องข้า จัดการมัน ! ” ชายที่เหลืออยู่เอาอาวุธเซียนออกมาเพื่อที่จะโจมตี

เจี้ยนเฉินยื่นนิ้วออกมาสองนิ้วแล้วปราณกระบี่ที่มีแสงจาง ๆ ก็พุ่งออกมายาว 1 ฟุต ปราณกระบี่กระพริบอีกครั้งก่อนที่จะหายไปจากสายตา

ด้วยเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที เจี้ยนเฉินก็เคลื่อนที่ไปรอบ ๆ ชายแต่ละคน ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เสื้อของชายเหล่านั้นก็ขาดเป็นชิ้น ๆ ทันที ทันใดนั้นเอง เสื้อที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยก็กองเป็นชิ้น ๆ ที่เท้าของพวกเขา โดยที่พวกเขาไม่มีรอยบาดแผลอะไรเลย