เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 436

ตอนที่ 436: ความรู้สึกเมื่อได้กลับบ้าน

ทันทีที่เจียงหยางป้าเข้าประตู ก็มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมใบหน้ายินดี เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า หัวหน้าตระกูลมีข่าวดีขอรับ ! นายน้อยสี่กลับมาแล้ว !

เจียงหยางป้าอึ้งไปครู่หนึ่ง มันก็หลายปีมาแล้วที่เขาไม่ได้ข่าวของนายน้อยสี่ เกี่ยวกับเรื่องนี้เขารู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย ก่อนที่จะกลายมาเป็นความปั่นป่วน เขารีบตะโกนถามบ่าวรับใช้อย่างรวดเร็วว่า เจ้าพูดอะไรนะ ?

หัวหน้าตระกูล นายน้อยสี่กลับมาแล้ว ! บ่าวรับใช้พูดอีกครั้งด้วยน้ำตาคลอหน่วย

ตาของเจียงหยางป้าเบิกกว้าง ขณะที่เขายังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่งและใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความไม่อยากจะเชื่อ มันเป็นเวลาหลายปีแล้วตั้งแต่บุตรชายคนที่สี่ของเขา เจียงหยางเซียงเทียนออกจากคฤหาสน์ไปโดยไม่มีข่าวคาวหรือเบาะแสใด ๆ ในใจของเขามีความกลัวลึก ๆ ว่าเขาอาจจะไม่ได้เห็นหน้าของบุตรชายคนที่สี่ของเขาแล้ว ดังนั้นเพื่อไม่ให้เขารู้สึกเจ็บมากเขาก็ได้คิดว่าบุตรชายคนที่สี่ของเขาอาจจะตายไปแล้ว แต่ตอนนี้บุตรชายที่เขาคิดว่าตายไปแล้วได้กลับมา ! เขาไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะรับความรู้สึกแบบนี้และมันเป็นเรื่องที่เขาแทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน

เจ้าพูดจริงนะ เซียงเอ๋อกลับมาแล้ว ? เจียงหยางป้าจ้องมองไปยังบ่าวรับใช้ ขณะที่พูดเสียงเข้มแบบสั่น ๆ ที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความหวังของเขา

หัวหน้าตระกูล คำพูดของข้าเป็นเรื่องจริงแน่นอน ! ฮูหยินสี่และฮูหยินสองได้ยืนยันตัวตนของเขาแล้ว มันไม่ผิดอย่างแน่นอน บ่าวรับใช้ตอบ

เมื่อได้ยินว่านายน้อยสี่ผู้ซึ่งหายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อหลายปีก่อนได้กลับมา ทำให้ทหารที่อยู่ด้านหลังเจียงหยางป้ากลายเป็นโง่งม แต่ละคนมองหน้ากันและกันด้วยความรู้สึกตกใจและสันสบอย่างหนัก หลายคนเป็นคนเก่าคนแก่ภายในตระกูล เขารู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดกับนายน้อยสี่ ในใจพวกเขาต่างก็คิดว่านายน้อยสี่ของพวกเขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว แต่ไม่มีใครสักคนเดียวที่จะคิดว่าเขาจะกลับมาอย่างปุบปับ

ตอนนี้เซียงเอ๋ออยู่ที่ไหน ? เจียงหยางป้าถาม มันเป็นเรื่องกะทันหันที่สำคัญอย่างยิ่ง นอกจากนี้เขายังเป็นพ่อของเขา

นายน้องสี่อยู่ในห้องของฮูหยินสี่ บ่าวรับใช้ตอบ

ทันใดนั้นร่างของเจียงหยางป้าก็หันหน้าเดินไปยังห้องของไป๋หยุนเทียนอย่างเร่งร้อน

ในห้อง เจี้ยนเฉิน, แม่ของเขาและหยูเฟิงหยานกำลังนั่งอยู่ในห้องเดียวและพูดคุยด้วยกัน หัวข้อที่คุยนั้นเกี่ยวกับเจี้ยนเฉินในช่วงที่เขาอยู่ข้างนอก แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะพยายามอย่างมากเพื่อจะไม่เล่าถึงวินาทีที่เขาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายที่เขาประสบพบเจอมา แต่มันก็ยังคงทำให้หญิงสาวทั้งสองตกใจระคนหวาดกลัว เพราะว่านั่นเป็นลูกของนาง น้ำตาของไป๋หยุนเทียนเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของนางมานานแล้วและดวงตาของนางยังคงแดงอยู่

หญิงสาวทั้งสองคนเริ่มคิดเกี่ยวกับความวุ่นวายของโลกภายนอก ทั้งสองไม่อาจจินตนาการได้ว่าการอยู่คนเดียวในโลกเช่นนั้นหรืออันตรายที่ต้องเผชิญในเทือกเขาสัตว์อสูรนั้นน่ากลัวเพียงใด ? เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเป็นความตายมากมาย ทั้งไป๋หยุนเทียนและหยูเฟิงหยานรู้สึกว่าหัวใจของพวกนางจะแตกสลายจากความหวาดกลัว

ปัง ! ทันใดนั้นประตูหนาของห้องก็ถูกเปิดออก ขณะที่เจียงหยางป้าในชุดดำเดินเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ เขามองหาเจี้ยนเฉินไปรอบ ๆ ห้อง

ท่านพี่ !

ท่านพี่ !

หยูเฟิงหยานและไป๋หยุนเทียนยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและตะโกนออกมาด้วยความแปลกใจ

ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงของฮูหยินทั้งสอง ดวงตาของเจียงหยางป้าจับจ้องไปยังร่างของเจี้ยนเฉินและความรู้สึกภายในของเขาก็พุ่งขึ้นมา ดวงตาของเขาเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาเมื่อเขาเห็นเจี้ยนเฉิน เขายังจำบุตรชายของเขาได้แม้ว่าเขาจะเติบใหญ่ขึ้นมา

เจี้ยนเฉินมองบิดาของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ทันทีที่ทั้งสองเห็นกันและกัน เจี้ยนเฉินก็เริ่มเคลื่อนไหวเล็กน้อยและเอ่ยว่า ท่านพ่อ !

เมื่อถูกเรียกว่า ‘ท่านพ่อ ! ‘ ร่างกายของเจียงหยางป้าก็ราวกับแข็งทื่อก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ เจี้ยนเฉินอย่างช้า ๆ เขามองไปยังร่างกายของลูกชายของเขาก่อนที่จะยิ้มในที่สุด เซียงเอ๋อ เจ้าเติบใหญ่แล้ว ! ในที่สุดน้ำตาของเขาก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเขา

เจี้ยนเฉินและเจียงหยางป้าไม่ได้พบเจอกันมาหลายปีแล้ว หลังจากที่พูดคุยกันอยู่หลายคำ เจียงหยางป้าก็กลับไปที่ห้องก่อนที่จะทิ้งให้เจี้ยนเฉินอยู่กับแม่ของเขาและหยูเฟิงหยาน

สงครามพึ่งจะสิ้นสุดลงและทหารของตระกูลเจียงหยางเพิ่งจะกลับมา ในฐานะหัวหน้าตระกูล เจียงหยางป้ามีหลายสิ่งต้องทำและเขาก็ยุ่งมาก

ด้วยการกลับมาของทหารทั้งหมดและคนสำคัญของตระกูล ทำให้ทั้งคฤหาสน์ทั้งหมดคึกคักไปด้วยกิจกรรมต่าง ๆ นา ๆ ห้องพักหลายห้องที่ว่างเปล่าเป็นเวลานานก็ได้รับการทำความสะอาดและได้รับแสงอีกครั้ง ในขณะเดียวกันข่าวการกลับมาของเจียงหยางเซียงเทียนก็แพร่กระจายไปยังทหารที่กลับมา ทุกคนต่างก็ตกใจและประหลาดใจเอามาก ๆ

เจี้ยนเฉินออกจากห้องของมารดาเพราะมันมืดค่ำแล้ว หลังจากที่นางส่งเขากลับด้วยตัวเอง เจี้ยนเฉินก็ได้รับการต้อนรับโดยสาวใช้ทั้งสองของเขา

แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะไม่ได้กลับมาที่ห้องเป็นเวลานาน แต่ห้องของเขาก็อยู่ในสภาพเดียวกับที่เขาเป็นอยู่ ไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อยและสามารถมองเห็นถึงการจัดเตรียมต่าง ๆ ในห้องของเขาและดูเหมือนว่าไม่มีใครแตะต้องสิ่งของในห้องเลย