เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 532

ตอนที่ 532 – การพบกันเถี่ยต้าอีกครั้ง (3)

ดาบของรองอาจารย์ใหญ่ไป่เอินเฉกเช่นการเดินทางของสายฟ้า ในความพยายามที่จะโจมตีหมิงตง ด้วยความเร็วของเขานั้นรวดเร็วเกินกว่าที่นักเรียนจะจับการเคลื่อนไหวของเขา แม้กระทั่งภาพของดาบที่ตรงเข้าไป

มันรวดเร็วประหนึ่งสายฟ้า การต่อสู้ระหว่างเซียนปฐพีสำหรับนักเรียนที่เป็นเพียงเซียนและเซียนระดับสูง พวกเขาไม่มีความแข็งแกร่งมากเพียงพอที่จะศึกษานี้การต่อสู้ระหว่างเซียนปฐพี เห็นวิธีการที่ไป่เอินมีส่วนร่วมในการต่อสู้นี้ นักเรียนทุกคนต่างก็ตกอยู่ในความตกตะลึงอย่างฉับพลันและมุ่งเน้นไปที่การต่อสู้ที่ด้านหน้าของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถมองเห็นรายละเอียดอย่างชัดเจนมากนัก ทว่ามันก็รุนแรงมากในการแข่งขันของพวกเขา การต่อสู้ระหว่างเซียนปฐพีนั้นหาได้ยากมากเกินไป ไม่มีนักเรียนคนใดที่เคยเห็นรองอาจารย์ใหญ่ต่อสู้

ร่างของหมิงตงยังคงคงหยัดยืนอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่ดาบของไป่เอินแทงผ่านหน้าอกของเขาอย่างไม่มีความต้านทาน นักเรียนที่อยู่บริเวณนั้นอย่างตกตะลึงก่อนที่จะร้องออกมา ด้วยความสำเร็จของไป่เอิน สำหรับผู้ที่ไม่ทราบความแข็งแกร่งของหมิงตง เขาถูกเจาะทะลุผ่านหน้าอกโดยดาบของไป่เอินอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตามไป่เอินกลับไม่ได้มีท่าทีปิติเลยแม้แต่น้อย นิพจน์ของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความเคร่งขรึมเนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่า ดาบของเขานั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ดาบของเขามีถูกแทงผ่านรูปภาพที่กระจกที่อยู่ด้านหน้า ขณะที่มันก็ค่อย ๆ จางหายไป

รองอาจารย์ใหญ่ไป่เอิน ท่านช้าเกินไป ข้าอยู่ข้างหลังท่าน ก่อนที่ไป่เอิ้นจะโจมตีหมิงตง อาจจะได้ยินการพูดจากด้านหลังเขา

ไป่เอินตกตะลึง จากที่ตรงนี้ เขาไม่ได้รู้สึกเลยว่าหมิงตงมาปรากฏที่ด้านหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ และตัดสินจากเสียงของหมิงตง หากว่าเขาต้องการจะโจมตีหมิงตงมันก็เป็นเรื่องที่ยากเกินไป

ด้วยการเป็นทหารผ่านศึกรบนับร้อย ๆ อย่างไม่ลังเลในเคลื่อนไหว ไป่เอินแฉลบไปด้านข้าง ขณะหลบออกทางด้านข้าง หมิงตงค่อย ๆ ขยับร่างกายของเขาทั้งหมด โดยใช้พลังเซียนตุลม เขาได้เปลี่ยนเป็นไฟสีฟ้าโจมตีไป่เอิน

อย่างไรก็ตาม ไป่เอินยังคงไล่ตามหมิงตง ขาของเขาตวัดข้ามเวทีการประลอง ด้วยความเร็วเหมือนเป็นลูกศรยิง แทงดาบเข้าที่หน้าอกของหมิงตง

หมิงตงไม่ได้หวั่นกลัว ด้วยรอยยิ้ม เขายิ้มออกไปที่ไป่เอิน เขาวิ่งไปทั่วเวทีการประลอง ก่อนที่จะหยุดอย่างฉับพลัน จากนั้นลากไปทางซ้ายเล็กน้อย เขาบินไปข้างหน้า ข้ามไปด้านข้างของไป่เอิน จากทางด้านหน้า เป็นเส้นทาง ฝ่ามือด้านขวาของหมิงตงเริ่มที่จะหมุน ด้วยลมที่มาจากพลังเซียน ก่อนที่มันจะสะบัดลงที่ร่างของไป่เอิน

ไป่เอินไปยังขอบเวทีการประลอง แต่มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขา ที่จะหยุดกระแสการโจมตีนั้น เมื่อหมิงตงโจมตีจากทางด้านหลัง มันแรงมากพอที่จะส่งให้ไป่เอินต้องบินกลับในระยะ 30 เมตรไปในอากาศก่อนเขาก็ลดลงไปพื้นดิน แม้ว่าการเคลื่อนไหวจะหยุดลง มันเกิดจากการที่เขาเกลือกกลิ้งบนพื้นดินหลายขั้นตอนก่อนมาหยุดด้วยท่าทีเศร้าหมอง

หมิงตงและไป่เอินแลกเปลี่ยนการโจมตีกันอีกหลายครา แต่นักเรียนไม่ได้เห็นกระบวนท่าของการแข่งขันได้อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม เป็นสิ่งหนึ่งที่ชัดเจน หมิงตงกำลังยังคงยืนอยู่บนเวที ในขณะที่ไป่เอินบินออกจากเวทีในการโจมตีนั้น ตามกฎระเบียบของทุกการต่อสู้บนเวที หากตกจากเวที แล้วพวกเขาจะพ่ายแพ้ เป็นเช่นนี้ ก็ดูเหมือนว่า เขาจะพ่ายแล้ว

เมื่อทุกคนตระหนักถึงผลลัพธ์ของการแข่งขัน นักเรียนทุกคนเดียวสามารถจ้องมองด้วยตาที่เปิดกว้างในความไม่อาจเชื่อเท่านั้น ทุกคนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่า รองอาจารย์ใหญ่ไป่เอินนั้นได้พ่ายให้กับคนแปลกหน้าอย่างสมบูรณ์

ในครานี้ แม้กระทั่งพี่น้อง 3 คนจากตระกูลกาดิไม่อาจจะพูดสิ่งใด พวกเขาทำได้เพียงหยุดยืนในความตกตะลึงและเงียบงัน ในขณะที่เขามองขึ้นไปบนเวที แม้ว่าทั้งสามจะรู้ว่า บุคคลผู้นั้นที่หยัดยืนอยู่บนเวทีจะแข็งแกร่งมาก แต่ทว่าเขาไม่เคยคาดหวังว่า หมิงตงนั้นจะแข็งแกร่งไปถึงจุดที่เอาชนะไป่เอินได้เช่นนั้น

อย่า… อย่าบอกข้า… ว่าแท้จริงแล้วเขาคือเซียนปฐพี กาดิเหลียงพบว่าตัวเอง กล่าวสิ่งใดออกมาอย่างยากลำบากนัก ด้วยความตกตะลึงในหัวใจของเขา หมิงตงนั้นมีอายุใกล้เคียงกับพี่ชายของเขา จนแทบจะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกัน ดังนั้น เขาจึงไม่คิดว่าหมิงตงนั้นจะแข็งแกร่งเช่นนั้น

กาดิซิ่วหลีและกาดิหยุนเลือกจ้องเวทีด้วยสายตาที่ไม่อาจเชื่อ แทนที่จะตอบรับพี่ชายของพวกเขา กับที่แสดงออกบนใบหน้าของหมิงตง พวกเขาก็เริ่มที่จะรู้สึกถึงสิ่งอันตรายจากภายใน อาจจะเป็นว่า คนอย่างรองอาจารย์ใหญ่นั้นคือคนที่ไม่มีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับเขา

เหมือนกับบุคคลอื่น ไป่เอินมองกลับไปที่หมิงตงและได้แต่ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ กับการประลองระหว่างพวกเขา เขารู้อย่างชัดเจนว่า การโจมตีของหมิงตงนั้นออมแรงนัก แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นแต่เขาก็ยังพ่ายแพ้

ด้วยความตกตะลึงในใจ ไป่เอินกระโดดกลับขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับการจ้องมองอย่างซับซ้อน จากนั้นแล้ว เขาป้องมือทั้งสองของเขาขึ้น “ขอบคุณท่านผู้อาวุโสที่ออมแรง”

ด้วยคำพูดของไป่เอิน นักเรียนที่ได้ยินเช่นนั้นต่างก็ตกอยู่ในความตกตะลึง

หมิงตงโบกมือของเขาในลักษณะที่ไม่เป็นกังวล เราเป็นพวกเดียวกัน และนี่ไม่ได้เป็นอะไรที่มากกว่าความบันเทิง และการทำร้ายท่าน เกรงว่าน้องชายจะไม่ยอมข้าไปอย่างง่ายดาย