หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1989

ฟ้าร้องสั่นสะเทือนไปทั่วฟ้า

เมื่อมองดูลูกศิษย์ที่มีน้ำใจตรงหน้า จิวซานเหิงซิ่นก็รู้สึกแปลกๆ

จะพูดอย่างไรก็เป็นการเปลี่ยนแปลงแบบที่ยื้อทั้งที่พังแล้ว

เดิมทีกวาเถียนเจี๋ยซื่อเป็นอัจฉริยะที่หยิ่งผยอง

ตอนนี้ร่างกายของเขาพิการ แต่เขากลับทำให้คนอื่นเกิดความรู้สึกมั่นคงและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

หลังจากที่เหล่าผู้เฒ่าออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงอาจารย์และลูกศิษย์อยู่ในห้องเท่านั้น

“เป็นอะไรไปหรือ อาจารย์คนดี”

“ตอนนี้ร่างกายของผมพิการแล้ว อาจารย์คิดจะทิ้งผมหรือเปล่า?”

กวาเถียนเจี๋ยซื่อกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

ตอนนี้จิวซานเหิงซิ่นแน่ใจว่าศิษย์ของเขาเปลี่ยนไปแล้ว

หากเป็นในอดีต เขาคงจะร้องไห้งอแง

แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

จิวซานเหิงซิ่นกลืนน้ำลายและเชื่อในคำสัญญาของเขา

“จะเป็นไปได้ยังไง? เจ้าต้องทนทุกข์กับสิ่งนี้เพราะอาจารย์”

“อาจารย์ขอโทษเจ้า แต่เจ้าอย่ากังวลไป”

“อาจารย์จะพยายามรักษาเจ้าอย่างเต็มที่”

หากในอดีต กวาเถียนเจี๋ยซื่อคงจะน้ำตาไหลเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้

แต่หลังจากเกิดเรื่องนี้ เขาก็เติบโตทันทีที่ลืมตาขึ้นมา

“อาจารย์ คำพูดนี้เชื่อถือได้หรือ?”

“ผมได้ยินบทสนทนาก่อนหน้านี้ชัดเจน”

“อีกทั้งหลายปีที่ผมร่ำเรียนกับอาจารย์มา ก็ยังได้สามัญสำนึกขั้นพื้นฐานมาด้วย”

“พิษของเถาวัลย์เจ็ดก้าวเข้าสู่ระบบประสาทแล้ว จะมีโอกาสรักษาหายไหม?”

เหตุผลที่เขาถ่อมตัวมากก็เพราะเขารู้สึกผิดต่อลูกศิษย์ของตนเอง

แต่หลังจากถูกถากถางเรื่องนี้ จิวซานเหิงซิ่นก็หมดความอดทนเช่นกัน

“ศิษย์เอ๋ย อาจารย์หวังว่าเจ้าจะรับรู้สถานการณ์ปัจจุบันของตัวเจ้า”

“ตอนนั้นเจ้าเก่งที่สุด เจ้าทำบาปต่อผู้คนจำนวนมากน้อยเท่าไรตัวเจ้าย่อมรู้ดี”

“ตอนนี้ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าถูกทำลายไปหมดแล้ว เจ้าคิดว่าหากไม่มีอาจารย์คอยคุ้มครองเจ้าพวกเขาจะทำอะไรกับเจ้า?”

ขณะที่เขาพูด ใบหน้าของเขาก็ค่อยๆ เย็นชา

เหอะ สุดท้ายไอ้แก่นี่ก็เผยธาตุแท้ออกมา

อาจารย์ผู้ที่เคยเมตตาอัธยาศัยดี บัดนี้กลับเปลี่ยนเป็นคนละคน กวาเถียนเจี๋ยซื่อเองก็ยกยิ้มเย็น

“อาจารย์ ท่านพูดเช่นนี้ข้าก็ห่อเหี่ยวแล้ว”