หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4297

กลางป่าเขา

ภายใต้สายฝนที่ตกลงมา สายหมอกตกลงมาทั่วหุบเขา

แม้จะเป็นช่วงกลางวัน เเต่เมฆดำทะมึนก็ทำให้ภูเขาดูมืดมิดเป็นพิเศษ

ท่ามกลางเงาคนที่เคลื่อนไหว การต่อสู้ระหว่างปรมาจารย์ก็ได้สิ้นสุดลงเเล้ว

“พรสวรรค์ไม่เลวเลย เสียดายที่ฝีมือด้อยไปหน่อย”

จีตู๋ถ้ากล่าวด้วยความรู้สึก

ข้างๆนั้น สองพี่น้องซิงอวิ๋นต่างก็ดูสนใจใคร่รู้

“ไม่คิดเลยว่าสำนักวารีจะพัฒนาได้ดีในช่วงไม่กี่ปีมานี้ ฝึกฝนปรมาจารย์หนุ่มสาวที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ให้กับพวกเรา”

สิ้นเสียงพูด

เห็นเพียงน้องสาวอวิ๋นยกฝ่ามือขาวผ่องขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน ร่างสองร่างที่อยู่ด้านหลังเธอก็โค้งตัวลงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนไร้อารมณ์ ไม่มีความมีชีวิตชีวาใดๆรอบตัว

ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอย

แน่นอนหากสังเกตุอย่างละเอียดจะเห็นได้ชัดว่า ทั้งสองคนนี้คือสองพี่น้องจากสำนักวารีที่เพิ่งต่อสู้กับหลินมั่วไปเมื่อไม่นานมานี้เอง

“ท่านประมุข พวกเราต้องตามล่าหนูพวกนั้นต่อไปอีกไหม”

ซิงพูดด้วยความไม่พอใจ

บนใบหน้าน่ารักของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างเเรงกล้า

เห็นได้ชัดว่าเธอสนใจการกระทำเเบบนี้เป็นพิเศษ

แต่จีตู๋ถ้ากลับปฏิเสธ

“ถึงแม้ว่าปรมาจารย์ส่วนใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ ส่วนใหญ่จะถูกพวกเราสืบหาเบาะเเสเจอแล้ว”

“เเต่พวกเขามีจำนวนไม่น้อย ถ้าทำให้พวกเขาสงสัย พวกเราก็จะจัดการได้ยาก”

“รอไปก่อนดีกว่า!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เเววตาของอวิ๋นก็ฉายแววผิดหวังเล็กน้อย

“ก็แค่หนูขี้ขลาดกลุ่มหนึ่งเเค่นั้นเอง”

“พวกเราจำเป็นต้องระวังถึงขนาดนี้เลยเหรอ”

สำหรับเธอแล้ว การจัดการปรมาจารย์ทั้งหมดให้เร็วที่สุดเเละลงมือกับหลินมั่วในตอนท้ายคือสิ่งที่เธอคาดหวังมากที่สุด

จีตู๋ถ้าส่ายหน้า

“พึงระลึกไว้ว่า มดจำนวนมากก็สามารถฆ่าช้างได้นะ”

“ยิ่งกว่านั้นคือ ปรมาจารย์เหล่านี้ ระมัดระวังไว้ก่อนย่อมไม่ผิด!”

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่อง

“นอกจากนี้พวกเรายังต้องอาศัยมือของพวกเขาช่วยจัดการกับหลินมั่วด้วย!”

เนื่องจากความเกรงใจต่อประเทศจีน

จีตู๋ถ้าจึงไม่กล้าลงมือกับหลินมั่วด้วยตัวเอง

มีเพียงการยืมมือผู้อื่นฆ่าเท่านั้น

“คุณหลิน คุณมาพอดีเลยครับ ปัญหาเรื่องน้ำขังที่นี่พวกเราเเก้ไขเรียบร้อยเเล้วครับ”

ทันทีที่เจอหน้า กุ๋ยผู่ก็พาหลินมั่วมายังพื้นที่ที่เคยมีน้ำท่วมขัง

ต้องยอมรับว่า

แม้พลังต่อสู้ของสุสานขาวจะด้อยไปบ้าง แต่ความสามารถในการเจาะภูเขาเละเปิดหินนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ

เพียงเเค่คืนเดียวเท่านั้น

รอบๆพื้นที่ต่ำก็ถูกเจาะเป็นหลุมหกรู

ส่วนน้ำลึกระดับคนก็ถูกระบายออกจนแห้งสนิทหมดเเล้ว

“ดีมาก!”

หลินมั่วพูดด้วยความพอใจ

“ลำบากพวกคุณแล้ว!”

กุ๋ยผู่ตอบกลับอย่างสุภาพถ่อมตน

“เเค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเองครับ”

“ใช่แล้ว คุณหลิน ก่อนหน้านี้ผมเห็นผู้บัญชาการหวัง ดูเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่รอบๆ ท่าทางเหมือนร้อนใจมาก!”

หืม?

หรือว่าการรบมีปัญหา

ในใจคิดเช่นนั้น เเล้วหลินมั่วก็หันกลับไปหาหวังจั่งซิ่ง