หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4296

สิ่งที่ทำให้พี่น้องสำนักวารีตกใจยังไม่หมดเพียงเเค่นั้น วิชาตรึงร่างที่เเปลกประหลาด

รอบข้างตกอยู่ในความเงียบงันไร้ที่สิ้นสุด

ไม่เพียงเเต่ทุกสิ่งทุกอย่างจะหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ

แม้แต่เสียงก็ยังเลือนหายไปพร้อมกัน

มันน่าตกใจจริงๆ!

ในขณะที่พวกเขากำลังหาวิธีที่จะขยับร่างกาย ก็เกิดเหตุการณ์ที่น่ากลัวยิ่งกว่าขึ้น

ดาบคมกริบที่เดิมมีเพียงสามฟุต กลับขยายใหญ่ขึ้นหลายร้อยเท่า

ในสายตาของทั้งสอง

มีเพียงคมดาบยาวเกือบหนึ่งร้อยเมตรที่ฟันเข้าใส่ทั้งสอง

เมื่อมังกรน้ำที่อยู่เบื้องหน้า สัมผัสกับคมดาบนี้ ก็ไม่มีแม้แต่แรงต้านทานใดๆเลย

เพียงเเค่ปะทะกันครั้งเดียว ก็ถูกระเหยหายไปในพริบตา

แม้แต่น้ำหยดเดียวก็ไม่เหลือทิ้งไว้

ในชั่วพริบตา พี่น้องทั้งสองก็รู้สึกได้ถึงความกลัวที่ไร้ขีดจำกัด ที่เริ่มเเพร่กระจายอย่างบ้าคลั่งในใจ

ในสมองมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น

ขอเพียงคมดาบนี้โจมตีโดน พวกเขาทั้งสองจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเห็นคมดาบใกล้เข้ามา

พี่น้องทั้งสองสิ้นหวัง

จบแล้ว!

การแก้แค้นไม่สำเร็จ กลับกลายเป็นการส่งตัวเองไปตาย

แต่จนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจ

ในฐานะที่เป็นปรมาจารย์เหมือนกัน เหตุใดช่องว่างจึงเเตกต่างกันได้ถึงเพียงนี้

และนี่คือสถานการณ์สองต่อหนึ่ง เเต่กลับไม่สามารถต้านทานกระบวนท่าเดียวของคู่ต่อสู้ได้เลย

ในขณะที่พี่น้องทั้งสองเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย

คมดาบขนาดมหึมากลับหยุดนิ่งอย่างกระทันหัน

ก่อนที่ทั้งสองจะทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง คมดาบก็หายไปในพริบตา

วินาทีถัดมา

สายฝนรอบข้างก็กลับคืนสู่สภาพเดิมของมัน ตกลงกระทบพื้นอย่างเเรง

ในขณะเดียวกัน เสียงฝนเมื่อครู่ก็ดังมาถึงหูของพี่น้องทั้งสอง

รอดแล้วหรือ

หลังจากมองหน้ากันด้วยความตกใจ ก็เห็นความหวาดกลัวที่ยังไม่จางหายในดวงตาของกันและกัน

และแผ่นหลังของพวกเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ

นี่ไม่ใช่หยาดฝน

แต่เป็นเหงื่อเย็นที่ไหลออกมาจากความกลัวตายเมื่อครู่นี้

“ท่านผู้อาวุโสใหญ่ของพวกเราไม่ได้ถูกเขาฆ่าอย่างที่พูดจริงหรือ”

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ค่อยเชื่อคำพูดของตัวเอง

เพราะพวกเขาได้เห็นหลินมั่วลงมือสังหารท่านผู้อาวุโสใหญ่ของพวกเขาด้วยดาบของเขาเอง

ต้าหลงส่ายหัว ดวงตาฉายแววสับสน

“ฉันก็ไม่รู้!”

หากหลินมั่วเป็นฆาตกรจริง ก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำเรื่องวุ่นวายกับพวกเขาถึงเพียงนี้

ด้วยพละกำลังเช่นนี้ การสังหารคนสองคนนั้นง่ายดายอย่างยิ่ง

“ช่างเหอะ พวกเรากลับไปรายงานเรื่องนี้ให้พวกท่านผู้อาวุโสฟังก่อนดีกว่า!”

พูดจบสองพี่น้องก็ลุกขึ้นเตรียมจะจากไป

เเต่เพิ่งจะเดินทางไปได้ครึ่งทาง

ด้านหน้าก็ปรากฏเด็กหนุ่มผมเงินคนหนึ่งขวางทางไว้

“ใครน่ะ”

หลังทั้งสองตะโดนด้วยความโกรธเเล้วก็ชูหอกขึ้นทันที

ในขณะเดียวกัน เสียงที่เเผ่วเบาก็ลอยมาจากในป่า

“พรสวรรค์ของทั้งสองท่านไม่เลวเลย ผมว่าสาวน้อยของผมถูกใจเข้าแล้วล่ะ”

สิ้นเสียงนั้น ร่างกว่าสิบเงาก็ปรากฏขึ้นล้อมรอบพี่น้องทั้งสองทันที…