หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4298

“ท่านหวัง เกิดอะไรขึ้น คุณเจอเรื่องยุ่งยากอะไรอีกเหรอ”

หลินมั่วถามทันทีที่ก้าวเข้าไปในเต็นท์

ในเต็นท์ หวังจั่งซิ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะ มองดูเอกสารตรงหน้าแล้วปวดหัวไม่น้อย

จวบจนกระทั่งเขาเห็นหลินมั่ว คิ้วของเขาจึงได้คลายลงเล็กน้อย

“คุณหลิน ในที่สุดคุณก็มาเเล้ว”

“ไม่ใช่ว่ามีปัญหาอะไรในสมรภูมิอีกแล้วใช่ไหม” หลินมั่วเลิกคิ้วถาม

หวังจั่งซิ่งยิ้มเจื่อนๆ

“ไม่ใช่เรื่องในสนามรบหรอกครับ!”

“แต่เป็นเรื่องปวดหัวสองสามอย่างที่เกิดขึ้นทางด้านหลัง ต้องการให้คุณหลินช่วยคิดหาทางออกหน่อย!”

เขตที่อยู่อาศัยมีปีศาจเฒ่าคุมอยู่ ด้านหน้าด้านหลังมีเสวี่ยเหลียนดูแลอยู่

ตามหลักเเล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย “ลองพูดมาฟังสิ!”

รอจนเขาพูดจบ หวังจั่งซิ่งก็หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา

“ช่วงนี้เขตสี่ดูเหมือนจะมีปัญหาใหญ่ คิดว่าอยากจะให้พวกเราช่วย”

“นี่คือจดหมายขอความช่วยเหลือที่เขตสี่แอบส่งมาให้พวกเรา”

“คุณหลินคุณดูก่อน เเล้วพวกเราค่อยว่ากัน”

หลินมั่วเปิดออกด้วยความสงสัย แล้วอ่านอย่างรวดเร็วทีเดียวสิบบรรทัด

หลังจากอ่านจดหมายทั้งหมดจบ เขาก็พอจะเข้าใจสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

ปรากฏว่าเขตสี่เองก็ถูกเพ่งเล็งเเล้ว

และยังถูกกดดันอีกด้วย

ผู้บริหารเขตสี่ก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่จนมุม

ดังนั้นจึงเกิดเรื่องจดหมายขอความช่วยเหลือฉบับนี้ขึ้นมา

แต่ตามเหตุผลแล้ว

เมื่อมีหลินมั่วเเละจีตู๋ถ้าอยู่ที่นั่น โดยปกติแล้วปรมาจารย์จะไม่กล้าเข้ามาเเหยมที่เขตสี่นี้

เพราะถึงเเม้จะมีความสามารถเข้ายึดครอง แต่ก็จะต้องถูกหลินมั่วเเละจีตู๋ถ้าจับตามองไปด้วย

ไม่เเน่ชีวิตอาจจะต้องมาจบลงที่นี่

ดังนั้นการพัฒนาเขตสี่สำหรับปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่หลายคนจึงถือว่าไม่คุ้มค่าอย่างยิ่ง

แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ก็ยังคงมีคนเล็งเขตสี่เเห่งนี้อยู่

ทำให้หลินมั่วรู้สึกงงงวยเป็นอย่างมาก

“คุณหลิน ถ้าคุณไปเขตสี่แล้ว พวกเราที่นี่จะไม่มีใครดูแลภาพรวมนะครับ”

ได้ยินดังนั้น คิ้วของหลินมั่วก็ขมวดเข้าหากัน

“เรื่องในสนามรบก็ต้องยกให้คุณจัดการอยู่แล้ว”

“ผมมอบอำนาจให้คุณเป็นผู้บัญชาการใหญ่ ก็เพราะความสามารถในการบัญชาการรบที่เป็นมืออาชีพของคุณ”

“อีกส่วนหนึ่ง ก็เพื่อฝึกฝนความสามารถในการยืนหยัดด้วยตัวเองของพวกคุณ”

สำหรับเรื่องนี้ เขาก็ได้พบกับปรากฏการณ์ที่บิดเบือนอย่างหนึ่ง

นับตั้งเเต่ที่เขาเริ่มบัญชาการเขตสามนี้มา

หัวหน้ากองกำลังของเขตสามนี้ ไม่ว่าจะเจอเรื่องเล็กหรือใหญ่ ก็มักจะหาทางมาปรึกษาเขาโดยไม่รู้ตัว

นานวันเข้า ก็เหมือนจะกลายเป็นนิสัยไปแล้ว

ถ้าไม่รีบแก้ไขเรื่องนี้ก็อาจจะทำให้พวกเขาสูญเสียความสามารถในการคิดวิเคราะห์ของตัวเองในที่สุด

ทันทีที่พูดจบ หวังจั่งซิ่งก็ตกใจตื่น เหงื่อท่วมหลัง

ตอนนี้เขาก็เพิ่งจะระลึกขึ้นได้เช่นกัน

ผู้บัญชาการใหญ่ที่บัญชาการทหารนับล้านอย่างเขา กลับพึ่งพาหลินมั่วโดยไม่รู้ตัวโดยสิ้นเชิง

หลังจากเข้าใจเรื่องนี้ หวังจั่งซิ่งก็หน้าเเดงก่ำ