หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1988

ตกกลางคืน

ฝนตกลงมาอย่างหนักหน่วง

เสียงฟ้าผ่าดังระงม

แสงสีเงินทะลุท้องฟ้า และฟ้าร้องอันน่าสยดสยองก็ระเบิดไปทั่วท้องฟ้า

ท่ามกลางแสดงที่ลอดเข้ามา ชายชราหลายคนจ้องมองชายหนุ่มบนเตียงอย่างประหม่า

“เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่หรือ?”

“ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้”

ชายชราตรวจชีพจรก่อนจะขมวดคิ้ว ส่ายหัว และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“พิษเข้าสู่เส้นประสาท และแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักษาให้หายขาด”

คำพูดนี้เบาที่สุดแล้ว

หากไม่ใช่ลูกศิษย์ของสหาย เขาคงจะพูดว่าหมดหนทางแล้ว

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ชายชราอีกหลายคนในห้องก็ตัวสั่นด้วยความโกรธทันที

“เหิงซิ่น"> ผ่านไปแค่ครึ่งวัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เมื่อมองไปที่กวาเถียนเจี๋ยซื่อที่หมดสติ ชายชราผมสีเงินก็ถามอย่างไม่พอใจ

เขาไม่เพียงแต่เป็นปรมาจารย์ที่มีทักษะมากที่สุดในกลุ่มนี้เท่านั้น เขายังเป็นผู้นำที่อาวุโสที่สุดอีกด้วย

เมื่อเผชิญกับคำถาม จิวซานเหิงซิ่นก็อธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับการประลองระหว่างทั้งสองคน

แต่เรื่องความขัดแย้งนั้นเขาปกปิดมันเอาไว้

เขาเพียงแต่บอกว่าหลินมั่วมีเจตนาชั่วร้าย

ชายไว้หนวดเคราสีขาวลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห

“ในฐานะอาจารย์ ไม่สามารถปกป้องลูกศิษย์ได้”

“จิวซานเหิงซิ่น แกคือคนผิด”

ประเทศวากุโกมีมาตรฐานด้านมารยาท

การโต้ตอบระหว่างคนรอบข้างล้วนกระทำด้วยการให้เกียรติ แต่ตอนนี้ชายชราผมสีเงินกลับเรียกชื่อจริงของเขา

เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธเคืองมาก

“เหิงซิ่น เสี่ยวเจี๋ยเป็นความหวังในวงการการแพทย์ของประเทศเรา”

“แต่เขากลับกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ภายใต้การดูแลของแก”

“ความผิดนี้อภัยให้ไม่ได้ เหิงซิ่น ทำฮาราคีรีเถอะ”

ชายชราอีกคนเอ่ย

แม้ว่าทุกคนในที่นี้จะเป็นหมอเทวดา

แต่ก็เป็นเพียงในประเทศเท่านั้น หากเอาไปเทียบกับหวาซย่า

พวกเขาแทบเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ