หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1987

รอจนกระทั่งหลินมั่วดื่มยาถอนพิษที่เตรียมไว้

จากนั้นเขาก็เปิดรูที่หลังมือ ป้ายสมุนไพรที่เตรียมไว้ และกดเปิดจุด

วินาทีต่อมา เลือดสีม่วงดำก็พุ่งออกมา

เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

หลินมั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เกือบจะไม่ทันการแล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่าคนไม่เอาถ่านอย่างกวาเถียนเจี๋ยซื่อ จะปรุงพิษได้รุนแรงมาก

หากพละกำลังของเขาไม่กลับมาจนสามารถระงับพิษของหญ้าตัดใจไว้ได้

ก็เกือบจะถอนพิษไม่ทัน

เพื่อยาบำรุงปราณเพียงเม็ดเดียวก็เกือบจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้

และในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เขาก็จะกินยาสมุนไพรต่อไปเพื่อกำจัดพิษที่เหลืออยู่ออกจากร่างกายของเขาให้หมด

คิดแล้วก็เสียดายนิดหน่อย

ในเวลานี้จิวซานเหิงซิ่นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยังคงพยายามช่วยเหลือศิษย์ที่รักของเขา

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไร อาการของกวาเถียนเจี๋ยซื่อก็ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย

เขามองหนูขาวที่แน่นิ่งบนโต๊ะอีกครั้ง

มันแข็งทื่อไปแล้ว

ตอนนั้นเอง จิวซานเหิงซิ่นก็เข้าใจว่าตนเองโดนเล่นงานเข้าแล้ว

ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

แต่ตอนนี้ลูกศิษย์ที่รักของเขาหมดสติไปแล้ว เขาหวังให้หลินมั่วยื่นมือมาช่วย ดังนั้นจึงไม่กล้าทำอะไร

“หมอเทวดาหลิน เรายอมรับความพ่ายแพ้”

“ได้โปรดช่วยลูกศิษย์ของผมด้วย”

เพื่อลูกศิษย์ของเขา เขาต้องก้มหัวให้กับหลินมั่ว

ก่อนจะยื่นยาบำรุงปราณให้อีกฝ่าย

“ไม่ทันแล้ว ตอนนี้ฤทธิ์ของเถาวัลย์เจ็ดก้าวทำลายระบบประสาท”

“หากปรุงยาถอนพิษตั้งแต่แรก ก็คงจะไม่เป็นเช่นนี้”

“แต่พวกคุณยืดเวลานานเกินไป ตอนนี้พิษเข้าสู่ระบบประสาทแล้ว”

“ต่อให้ช่วยกลับมาได้ก็ไร้ประโยชน์”

เมื่อได้ยินดังนั้นจิวซานเหิงซิ่นก็รู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่า

ไม่คิดเลยว่า เถาวัลย์เจ็ดก้าวแค่นิดเดียวจะส่งผลน่ากลัวได้มากขนาดนี้

หรือว่าลูกศิษย์ที่รักของเขาจะมีจุดจบเช่นนี้จริงๆ งั้นหรือ?

“ไม่ว่าอย่างไรก็ขอให้หมอเทวดาหลินช่วยชีวิตเขาด้วย ผมจิวซานเหิงซิ่นจะซาบซึ้งในบุญคุณนี้มากๆ”

เขากังวลมากจนก้มตัวลง

หากรู้ว่าจะจบแบบนี้คงไม่ดั้นด้นตั้งแต่แรก

วัตถุประสงค์ของสมุนไพรเสริมกำลังสิบห้าอย่างนั้นเพื่อกระตุ้นคุณสมบัติของเถาวัลย์เจ็ดก้าว

แต่อีกด้านหนึ่งก็เป็นพิษ

“หวังว่าครั้งหน้าจะได้เจอกันอีก”

เขาพยุงลูกศิษย์ออกไปจากที่นี่ทันที

“ไอ้เฒ่าหนังหมา”

“ตอนขอร้องล่ะคุกเข่านอบน้อม”

“ตอนนี้คุณกลับมาแล้วก็คิดที่จะกำจัดอีก”

“จะเก็บพวกมันไว้ไหมครับ?"

อู๋เสวียนพูดพลางทำท่าปาดคอ

“บ้าไปแล้วหรือไง เขาเป็นถึงหนึ่งในสิบอันดับปรมาจารย์ของวากุโก”

“หากนายฆ่าเขา ตระกูลของเขาได้มาไล่ล่านายกับฉันแน่”

พูดจบหลินมั่วก็มองตามสองคนนั้นไป

“บางครั้งการมีชีวิตอยู่ก็น่าอึดอัดมากกว่าการตายเสียอีก”

“ช่างเถอะ เก็บข้างของเถอะ”

เขาสวมถุงมือก่อนจะเทยาพิษลงพื้น

ไม่นานพืชรอบๆ ก็ตายจนหมด

อู๋เสวียนปวดใจ น่าเสียดายยาพิษที่เอาไว้ฆ่าคนเช่นนี้

แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะหลินมั่วไม่ชอบวิธีการแบบนี้

เขาชอบใช้กำลังมากกว่า นอกจากจะจำเป็นจริงๆ