หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1002

เมื่อมองลอดผ่านช่องประตูเข้าไป ก็ได้เห็นหลินหลินยืนอยู่ด้านใน

ในขณะที่หลิวหลินนั่งอยู่บนโซฟา พลางจับจ้องไปที่หลินหลินด้วยสายตาหื่นกระหาย

หลินมั่วขมวดคิ้ว หลินหลินมาที่นี่ได้อย่างไร

เฉินเฮ่าผลักหลินหลิน “มัวแต่ยืนงงอะไรอยู่เล่า”

“รีบไปนั่งข้างๆ พี่หลินเร็วเข้า”

หลินหลินก้มหน้าก้มตา แล้วขยับเข้าไปใกล้หลิวหลิน

หลิวหลินดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที มือข้างหนึ่งของเขาลูบไล้ที่ร่างกายของเธอ รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าของเขา

“เฮ่าจื่อ ได้ยินมาว่านี่คือดาวประจำมหาวิทยาลัยเหรอ?”

“หน้าตาไม่เลวเลย!”

"รูปร่างแบบนี้ผิวแบบนี้ จุ๊ๆ แกนี่โชคดีจริงๆ!”

เฉินเฮ่าหัวเราะ "อะไรกันพี่หลิน"

“คนที่ผมเห็นวันนี้ นั่นน่ะ สวยของแท้เลยนะครับ!”

“นี่ ผมให้คนถ่ายรูปมา พี่ลองดูสิ!"

เฉินเฮ่าส่งโทรศัพท์ให้หลิวหลิน

หลิวหลินเพียงชำเลืองมอง เขาก็คว้าโทรศัพท์มาทันที ตาของเขานั้นแทบจะถลนออกมา "นี่... มันจริงหรือนี่?"

“นี่คือสาวน้อยที่นายเห็นวันนี้จริงหรือ”

เฉินเฮ่าหัวเราะแหะๆ “เป็นไงครับพี่ ผมพูดไม่ผิดเลยใช่ไหม”

"สวยกว่าดาราอีก!"

หลิวหลินมีท่าทางตื่นเต้นมาก "ยิ่งกว่านั้นซะอีก!"

“สาวคนนี้สวยไม่แพ้ซ่งจื่อหลานเลย!”

เฉินเฮ่ารู้สึกประหลาดใจ "ซ่งจื่อหลาน?"

"ก็คือ...คุณซ่ง CEO ของอวิ๋นช่วงกรุ๊ปคนนั้นหรือครับ"

หลิวหลินพยักหน้า “ถูกต้อง”

"คุณหนูใหญ่จากตระกูลซ่ง ตระกูลหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่!"

เฉินเฮ่าตื่นเต้นมาก "พระเจ้า พี่หลิน พี่รู้จักประธานซ่งด้วยหรือครับ”

“งั้น ระหว่างพี่กับประธานซ่ง...”

สีหน้าของหลิวหลินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาตกตะลึงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นซ่งจื่อหลาน เขาอยากจะจีบเธอจริงๆ

“วันนี้ มันนี่แหละที่เป็นคนทุบตีพี่น้องของเรา!”

หลิวหลินรู้สึกประหลาดใจ "แกเข้ามาได้ยังไง"

หลินมั่วยิ้มเย้ย "เดาดูสิ"

หลิวหลินตะโกน "พ่อแกสิ!"

“ไอ้สารเลว นี่มันห้องทำงานของฉัน แกเข้ามารนหาที่ตาย!”

“วันนี้แกเข้ามาแล้ว อย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอดออกไป!”

“เฮ่าจื่อ เรียกพวกเราขึ้นมาให้หมด!”

เฉินเฮ่าเดินไปที่หน้าต่างทันทีและส่งเสียงตะโกนออกไปด้านนอก

จากนั้นเขาก็มองไปที่หลินมั่วอย่างมีชัย "ไอ้หนู ฉันอยากจะไปเจอแกอยู่พอดี ไม่คิดว่าแกจะมาเหยียบถ้ำเสือด้วยตัวเองเลย!"

“พอดีเลย เรื่องของเราจะได้คิดบัญชีกันให้กระจ่างในวันนี้!”

“ไอ้สารเลว แกกล้าทำร้ายพี่น้องของพวกเรา ถ้าฉันไม่ทำให้แกคุกเข่าก้มหัวร้องขอชีวิตแล้วละก็ ต่อไปฉันคงต้องเปลี่ยนไปใช้นามสกุลแกแล้วมั้ง!”

หลินมั่วขี้เกียจจะสนใจพวกเขา แล้วเหลือบมองไปที่หลินหลิน “เธอมาที่นี่ทำไมน่ะ”

หลินหลินเชิดคนขึ้น “ยุ่งอะไรด้วยล่ะ”