หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1006

ที่หน้าประตู เฉินเฮ่าก็หยุดตบหน้าตัวเอง พร้อมกับเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

ขอเพียงคนของตระกูลหลิวมาถึง เขาก็จะรอด!

ในขณะนั้นเอง หลินมั่วก็หันมา “ฉันให้แกหยุดงั้นหรือ”

สีหน้าของเฉินเฮ่าเปลี่ยน เขารีบตบหน้าตัวเองต่อทันที

แต่ทว่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเขากำลังรอคอยการมาถึงของผู้นำตระกูลหลิว!

หลิวหลินวางโทรศัพท์ "พ...พ่อของฉันกำลังมา!"

หลินมั่วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "โอเคงั้นพวกเราต่อ"

“หลิวหลิน ได้ยินว่าเมื่อก่อน ที่นี่ มีชายหนุ่มคนหนึ่งถูกพวกแกโยนออกไปนอกตึก มีเรื่องนี้จริงหรือเปล่า”

หลิวหลินตอบทันควัน “ไร้สาระ!”

“มันพลาดตกลงไปเองต่างหาก!”

หลินมั่วหัวเราะ “จริงหรือ”

“หลิวหลิน แกกำลังดูถูกไอคิวฉันอยู่นะ!”

“ชั้นบนสุดของอาคารนี้ คนทั่วไปขึ้นมาไม่ได้อยู่แล้ว ยังจะมีพลาดตกลงไปเองด้วยหรือ”

“แกกำลังโกหกใคร”

มุมปากของหลิวหลินกระตุก และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแกด้วย"

“ฉันรู้นะ ว่าแกรู้จักเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้”

“แต่นายจำเอาไว้ ฉันเป็นคนตระกูลหลิว เจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้สำหรับพวกเราตระกูลหลิวก็ถือว่างั้นๆ”

หลินหลินจ้องไปที่หลินมั่ว แล้วพูดด้วยความโกรธ "หลินมั่ว แกคิดว่าตัวเองเป็นวีรบุรุษสมัยโบราณ ที่สามารถจัดการกับความอยุติธรรมทั้งหมดในโลกนี้ได้หรือยังงั้นหรือ"

“ถ้าไม่มีความสามารถนี้ก็อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านให้มันมากนัก มิฉะนั้น ระวังจะตายเปล่า!”

หลินมั่วหัวเราะขึ้น ทันใดนั้น ก็คว้าวิสกี้บนโต๊ะและเทใส่มือของหลิวหลิน

หลิวหลินกรีดร้องตอนนี้เขายังคงเจ็บบาดแผลบนนิ้วทั้งสองที่ถูกหลินมั่วตัดไปอยู่

ความรู้สึกของการถูกแอลกอฮอล์ดีกรีสูงๆ นี้เทใส่ มันเจียนตายจริงๆ!

"ไอ้บ้า! ไอ้บ้า! แกมันบ้า!"

"พ่อของฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปแน่! พ่อของฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปเด็ดขาด!"

หลิวหลินล้มลงกับพื้นและคำรามเสียงดัง

หลินมั่วเย้ยหยัน แล้วจู่ๆ ก็ลุกขึ้นเดินไปข้างๆ แล้วเหยียบมือที่บาดเจ็บของเขา

ทุกคนมองไปที่ปากกาและกระดาษด้วยสีหน้าลังเลต่างก็ไม่เต็มใจที่จะรับมัน

หลินมั่วเดินตรงไปที่ชายคนหนึ่งในกลุ่ม “เขียน!”

ชายคนนั้นกัดฟันพูด “ฉันไม่รู้จะเขียนอะไร!”

“คุณชายของเราไม่เคยทำเรื่องไม่ดี!”

หลินมั่วยิ้มเยาะ เขาหยิบเข็มเงินขึ้นมา แล้วฝังลงไปที่ด้านหลังของชายคนนั้น

ร่างกายของชายคนนั้นบิดงออย่างกะทันหันเขารู้สึกราวกับว่ากล้ามเนื้อทั้งหมดในร่างกายของเขาเป็นตะคริว

เขาล้มลงกับพื้นน้ำลายฟูมปากแล้วร้องออกมา "ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย..."

“ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ...”

นี่เป็นการทรมานอย่างหนึ่งที่ใช้มาแต่โบราณ คือการทำให้คนคนนั้นเป็นตะคริวทั่วตัวและปวดมากจนไม่สามารถทนได้

เมื่อหลินมั่วดึงเข็มเงินออกมา ร่างกายชายคนนั้นก็กลับมาเป็นปกติทันที

เขาหายใจเฮือกใหญ่และมองไปที่หลินมั่วด้วยความกลัว ช่วงเวลาเพียงสั้นๆเมื่อครู่นี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น

“จะเขียนหรือไม่เขียน”