หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1009

หลิวหลินตกตะลึง

แม้ว่าเขาจะเป็นลูกนอกสมรสของหลิวเทียนจั๋ว แต่ความเป็นจริง แม่ของเขาคือรักแรกของหลิวเทียนจั๋ว

ยิ่งไปกว่านั้น แม่ของเขายังได้อุทิศชีวิตให้เมื่อสมัยที่หลิวเทียนจั่วเรืองอำนาจใหม่ๆ

ดังนั้น หลิวเทียนจั๋วจึงปฏิบัติต่อลูกชายนอกสมรสคนนี้ดีกว่าลูกชายแท้ๆ เสียอีก

เพราะเขารู้สึกเป็นหนี้บุญคุณหลิวหลิน ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมา เรื่องเลวร้ายมากมายที่หลิวหลินก่อไว้ หลิวเทียนจั๋วไม่เพียงไม่ตำหนิเขา หนำซ้ำยังจะช่วยเขาจัดการเก็บกวาดให้อีกด้วย

เรียกได้ว่าหลิวเทียนจั๋วแทบไม่เคยพูดคำรุนแรงใส่เขาเลย นับประสาอะไรกับการตบหน้า

หลิวหลินเอามือกุมใบหน้าของเขาด้วยความโกรธ "พ่อ...ตีผมทำไม"

“ไอ้สารเลวนี่ทำร้ายผม พ่อไม่ช่วยผมจัดการมัน ยังจะมาตบผมอีก”

“พ่อ...พ่อจะสู้หน้าแม่ผมได้หรือ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวเทียนจั๋วก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงรักแรกของเขา ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

เขาหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็กัดฟันและพูดว่า "แกฟังพ่อพูดให้ชัดเจนนะ พูดจากับคุณหลินให้มันสุภาพหน่อย!"

หลิวหลินพูดด้วยความโกรธ "ทำไมผมต้องสุภาพกับมันด้วย"

“มันก็แค่รู้จักกับเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้คนนั้น จะยิ่งใหญ่อะไรนักหนา”

"ตระกูลหลิวของเราเป็นถึงหนึ่งในสิบอันดับใหญ่ ต้องกลัวเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้นั่นด้วยหรือ"

หลิวเทียนจั๋วทนไม่ไหวตบหน้าเขาอีกครั้งและดุด่าด้วยความโกรธ "แกมันโง่จริงๆ!"

“คุณหลินน่ะ เป็นเพื่อนสนิทกับหนานป้าเทียนและหวงหย่งเฟิง!”

“หากแกกล้าแตะต้องเขา นั่นหมายถึงแกกำลังเป็นอริกับหนานป้าเทียนและหวงหย่งเฟิงด้วย!”

หลิวหลินตกตะลึงเขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าหลินมั่วจะมีภูมิหลังเช่นนี้

หวงหย่งเฟิงยังไม่เท่าไหร่ แม้ว่าเขาจะมีอำนาจ แต่สิบตระกูลใหญ่ก็ไม่กลัวเขา

แต่ว่าหนานป้าเทียนนั้นไม่ใช่เลย เขาคือผู้ที่สามารถบดขยี้สิบตระกูลชั้นนำได้

หากไปล่วงเกินเพื่อนของหนานป้าเทียนเข้า แม้ตระกูลหลิวก็ช่วยเขาไม่ได้แล้ว!

มาถึงตอนนี้ หลิวหลินก็รู้สึกกลัวจนตัวสั่น

สำหรับหลินหลินและเฉินเฮ่าที่อยู่ข้างๆ ตาของพวกเขาแทบจะถลนออกมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลินหลิน เธอมองหลินมั่วด้วยความไม่เชื่อ

หลินมั่วจะยังจะถือว่าเธอเป็นญาติเขาหรือไม่

หลิวหลินรีบพูดว่า "พ่อครับผม... ผมไม่ได้ล่วงเกินภรรยาของเขาที่โรงพยาบาลเฉินเฮ่าต่างหากเป็นคนทำ"

หลิวเทียนจั๋วจ้องมองที่เฉินเฮ่าด้วยความโกรธจนเฉินเฮ่าตกใจทรุดตัวลงกับพื้นและฉี่รดกางเกง

"คุณหลินอาจจะเกิดความเข้าใจผิดในเรื่องนี้กัน"

“เฉินเฮ่าคนนี้ไม่คุ้นเคยกับลูกชายของผมเรื่องของเขา คุณจะมาสะสางบัญชีกับลูกชายของผมได้ยังไง”

หลินมั่วขมวดคิ้ว "หลิวเทียนจั๋ว เลิกแกล้งโง่ได้แล้ว!"

“ลูกชายของคุณแค่บอกว่าเขาไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล แต่เรื่องลักพาตัว เขาไม่ได้พูดสักหน่อยว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำ”

หลิวเทียนจั๋วมองไปที่หลิวหลิน ครั้งนี้หลิวหลินก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอะไรต่อ นั่นเท่ากับว่าเขายอมรับโดยดุษณีแล้ว

หลิวเทียนจั๋วโมโหแทบกระอักเลือด เขายกมือขึ้นตบหน้าหลิวหลินหลายครั้งและคำรามว่า "ไอ้ลูกไม่รักดีแก...แกทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง"

"ไปคุกเข่าขอขมาคุณหลินเดี๋ยวนี้!"

“ถ้าวันนี้คุณหลินไม่ให้อภัย ฉันจะเฆี่ยนแกให้ตายเอง!”