หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1018

หลินมั่วขับรถเข้าไปใกล้บ้านตระกูลหลิวในช่วงเวลาตีสอง

เขาซ่อนรถไว้ในป่าเล็กๆ ที่ห่างจากบ้านตระกูลหลิวไปสองไมล์ จากนั้นก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดปฏิบัติการตอนกลางคืน แล้ววิ่งย่องไปที่บ้านตระกูลหลิวอย่างเงียบๆ

ในเวลานี้ความวุ่นวายของบ้านตระกูลหลิวก็หยุดลงในที่สุด

หลิวเหยียนฮุยพาคนสนิทของหลิวเทียนจั่วออกไปจับตัวสวี่ปั้นซย่าแล้ว

คนที่เหลือส่วนใหญ่ก็นอนแล้ว ทำให้ที่บ้านตระกูลหลิวตอนนี้เงียบมาก

แน่นอนว่าตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหลิวก็ต้องมีคนลาดตระเวนตอนกลางคืน

หลินมั่วเดินมาที่ข้างกำแพง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองแวบหนึ่ง

กำแพงนี้สูงเกือบหนึ่งเมตร คนทั่วไปอยากข้ามไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

แต่สำหรับหลินมั่วกลับง่ายเหมือนปอกกล้วย

เขากระโดดสูงขึ้นมากว่าหนึ่งเมตร ออกแรงเกาะขอบกำแพงเอาไว้ จากนั้นก็กระโดดลงบนสนามหญ้าในลานบ้าน

หญ้าในสนามหญ้าหนามาก ทำให้ไม่มีเสียงกระทบกับพื้นเลย

แต่ไม่นานหลังจากที่เขากระโดดลงมา สักพักก็เงาดำสองเงากระโจนเข้ามา

นี่คือสุนัขพันธุ์ดุสองตัวที่ตระกูลหลิวเลี้ยงเป็นพิเศษเพื่อไว้ดูแลบ้าน

สุนัขพันธุ์ดุร้ายได้รับการฝึกฝนมาอย่างชำนาญ

แม้ว่าจะพบว่ามีคนแอบเข้ามา พวกมันก็จะไม่ส่งเสียงใดๆ แต่จะเข้าจู่โจมคนอย่างเงียบๆ

สุภาษิตกล่าวว่า หมากัดไม่เห่า ก็คงเป็นแบบนี้มั้ง

และสุนัขพันธุ์นี้เมื่อได้กัดคนแล้วจะต้องกัดให้ตายเท่านั้น

หลายปีก่อนมีคนที่ไม่มีตาม้าตาเรือ อยากเข้าไปในบ้านตระกูลหลิวเพื่อขโมยของก็ได้ถูกสุนัขพันธุ์นี้กัดตายทั้งเป็น

สุนัขสองตัวพุ่งเข้าใส่เร็วมากจนทำให้หลินมั่วล้มลงกับพื้น

แต่หลินมั่วก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาบีบคอสุนัขอีกตัวหนึ่งเพื่อจะทำให้มันตาย

ขณะนี้ก็ได้มีสุนัขอีกตัวเข้ามากัดที่ข้อเท้าของเขา

หลินมั่วล้มลงกับพื้น จากนั้นก็เตะเข้าไปที่คางของสุนัขตัวนี้พอดี

สุนัขตัวนี้ถูกเตะจนลอยขึ้นฟ้าโดยที่ไม่ทันได้ส่งเสียงร้อง มันตายเพราะฝ่าเท้าของหลินมั่ว

ขณะเดียวกันหลินมั่วก็กดหัวสุนัขตัวก่อนหน้านั้นไว้ ออกแรงบิดนิดเดียวก็สามารถจัดการกับสุนัขตัวนี้ได้แล้ว

เขาขมวดคิ้วพร้อมทั้งกวาดมองอย่างละเอียด

หลิวเทียนโย่วกำลังเปลือยกายและกอดหมอนใบหนึ่งบนโซฟาในความมืด ทำท่าอนาจารอย่างต่อเนื่อง

และบนโซฟาอีกตัวก็มีสาวสวยคนหนึ่งนอนตะแคงอยู่ เธอคนนั้นก็คือเหม่ย

เหม่ยถือค่อยๆ จิบไวน์แดงที่ถือไว้ในมือ พร้อมกับมองหลิวเทียนโย่วด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม

แต่หลิวเทียนโย่วกลับมองว่าหมอนใบนั้นคือเหม่ย

เขาไม่รู้ว่าเขาไม่สามารถสัมผัสได้แม้แต่ผมเส้นเดียวของเหม่ย

หลิวมั่วมองไปแวบหนึ่งก็เข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่มองเหม่ยอย่างละเอียด เขาก็อดไม่ได้ที่จะเบะปาก

เขาขี้เกียจที่จะสนใจสิ่งพวกนี้ จึงเตรียมพร้อมที่จะเดินออกไป

ในเวลานี้สีหน้าของเหม่ยกลับเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เธอวางแก้วไวน์ในมือลงบนโต๊ะ จากนั้นก็รีบวิ่งไปหาหลินมั่ว