หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1028

เมื่อมองไปที่สองคนข้างๆ เป็นโจวปินและเฮ่อเฉียงจริงๆ ด้วย

สองคนนี้คือคนสนิทของหลิวเทียนโย่ว!

หลินมั่วเดินเข้าไปประคองฟังฮุ่ยลุกขึ้น แล้วแก้มัดให้เธอ

จากนั้นก็หยิบขวดโหลเล็กๆ ออกมาจ่อไว้ใต้จมูกของเธอ

หลังจากที่ดมกลิ่น ฟังฮุ่ยก็ค่อยๆ ได้สติ

ทว่า เธอกลับร้องตะโกนขึ้นมาทันที ทั้งยังวิ่งไปหลบอยู่ที่มุมห้องด้วยความตื่นตระหนก

“อย่าตีฉัน อย่าตีฉันเลย...”

หลินมั่วรีบพูดขึ้นว่า “แม่ ไม่เป็นอะไรแล้ว นี่ผมเอง หลินมั่ว!”

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ไม่มีใครตีแม่ได้แล้ว!”

ตอนนี้เองที่ฟังฮุ่ยเพิ่งจะเห็นชัดว่าเป็นหลินมั่ว เธอผงะไปชั่วขณะก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมา

ผมของเธอยุ่งเหยิง ใบหน้ามีรอยฟกช้ำ บนร่างกายยังมีรอยเท้าเต็มไปหมด ดูเหมือนว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานมากตั้งแต่ถูกจับมา

เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง จะทนต่อสภาพแบบนี้ได้อย่างไร

หลังจากที่หลินมั่วพูดปลอบเธอสองสามคำแล้ว จิตใจของฟังฮุ่ยก็เริ่มคงที่ขึ้นมาเล็กน้อย

หลินมั่วก็รีบส่งคำขอวิดีโอคอลไปหาสวี่ปั้นซย่า

ในขณะเดียวกัน ที่เซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ สวี่ตงเสวี่ยกำลังด่าทอสาปแช่งไม่หยุด “ชั่วโมงนึงแล้วนะ! นี่มันผ่านมาตั้งชั่วโมงนึงแล้วนะ!”

“ไอ้หลินมั่วไม่เอาไหนคนนั้น ยังช่วยแม่กลับมาไม่ได้อีก ถ้าแม่ของเราถูกคนร้ายตัดขาทิ้ง เขาได้เห็นดีกันแน่!”

“พ่อกับพี่เชื่อใจมัน พวกคุณกำลังจะทำให้แม่ตาย...”

สวี่เจี้ยนกงถอนหายใจ “เฮ้อ แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ!”

“ถ้าแม่ของแกเป็นอะไรไป แล้วฉัน...ฉันจะอยู่ต่อไปยังไง!”

“ปั้นซย่า แกบอกสิ หลินมั่ว...หลินมั่วจะช่วยแม่ของแกกลับมาได้ไหม”

สวี่ปั้นซย่าไม่ทันจะตอบพ่อ หวงเหลียงก็ชิงพูดขึ้น “พ่อ พ่อคิดว่าจะช่วยได้หรือ”

“คนที่จับตัวแม่ไป คือตระกูลหลิว หนึ่งในสิบตระกูลหลักเลยนะ”

“ถ้าหลินมั่วมีความสามารถต่อกรกับตระกูลหลิวจริง เขาคงจะไม่มาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านแบบนี้หรอก!”

“นอกจากนี้ พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ถูกขังอยู่ที่ไหน แล้วจะช่วยได้ยังไง”

“พ่อ พ่อไม่น่าไว้ใจหลินมั่วเลย!”

สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียงมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

"เชอะ โทรมาเอาป่านนี้ คิดจะยอมแพ้แล้วล่ะสิท่า"

“ยังหาตัวไม่พบ ก็เลยจะรีบปัดความรับผิดชอบก่อนที่จะหมดเวลาล่ะสิ?”

“พี่ ฉันจะบอกให้นะ คืนนี้เขาพูดเองนะว่าช่วยแม่ได้ ถ้าจะมาถอนคำพูดเอาตอนนี้ สายไปแล้วนะ!”

สวี่ปั้นซย่าเบื่อที่จะใส่ใจเธอ รีบเปิดวิดีโอคอลอย่างรวดเร็ว

เมื่อวิดีโอเชื่อมต่อ ยังไม่ทันที่หลินมั่วจะพูด สวี่ตงเสวี่ยก็ตะโกนขึ้นทันทีว่า “หลินมั่ว บอกไว้เลยนะว่าตอนนี้ครบหนึ่งชั่วโมงแล้ว!"

“ถ้าวันนี้ ผมแม่ของฉันขาดหายไปแม้แต่เส้นเดียว แกจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

หลินมั่วขมวดคิ้ว แต่เขาไม่พูดอะไร และหันกล้องไปที่ฟังฮุ่ย

สวี่ตงเสวี่ยไม่ได้ตั้งใจมองกล้อง และยังคงโวยวายต่อไป “หลินมั่ว อย่าคิดจะหนี ฉันจะบอกนายไว้นะ..."

ในเวลานี้สวี่เจี้ยนกงก็รีบเข้ามาแล้วตบหน้าสวี่ตงเสวี่ย "ไปให้พ้น!"

"ส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน นั่น...นั่นแม่ของแก..."

“หลินมั่วหาเธอพบแล้วจริงๆ!”