หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1030

เมื่อสวี่ปั้นซย่าที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็น จึงรีบเข้าไปช่วยประคองสวี่เจี้ยนกง

“พ่อ พ่อ เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“พ่ออย่าทำให้ฉันกลัวสิ!"

สวี่ปั้นซย่าร้องตะโกนไม่หยุด พลางรีบบีบมือของสวี่เจี้ยนกงเอาไว้

สวี่ตงเสวี่ยยืนอยู่ไม่ไกลก็สั่นไปทั้งตัว แต่ไม่กล้าเข้ามา

หลังจากนั้นไม่นาน สวี่เจี้ยนกงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง

เขามองสวี่ปั้นซย่าที่อยู่ข้างๆ แล้วก็มองสวี่ตงเสวี่ยในระยะไกล ดวงตาของเขายิ่งแสดงถึงความสิ้นหวัง

เขาถอนหายใจยาว "ปั้นซย่า พ่อ...พ่อขอโทษลูกด้วย!"

“ก่อนหน้านี้ พ่อ...พ่อทำกับหลินมั่วไว้แย่มากๆ จริงๆ”

“ตอนนี้พ่อเข้าใจแล้ว ในครอบครัวของเรา สุดท้าย...ใครที่ดีต่อเราสองคนตายายจริงๆ...”

“พ่อเป็นคนแก่ที่เลอะเลือนจริงๆ พ่อ...”

ขณะที่พูดสวี่เจี้ยนกงถึงกับน้ำตาไหล และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

สวี่ปั้นซย่าทั้งปีติทั้งเศร้าใจ "พ่อ...ฉันดีใจมากที่พ่อพูดแบบนี้!"

"ไม่ว่าจะเคยเป็นยังไงมาก่อนหน้านี้ ต่อจากนี้ไปขอให้พวกเราปฏิบัติต่อหลินมั่วให้ดีก็พอนะคะ!"

สวี่เจี้ยนกงเช็ดน้ำตา "เฮ้อ พ่อคิดถึงสิ่งที่พ่อทำไปก่อนหน้านี้ พ่อ...พ่อละอายจริงๆ!"

“เมื่อก่อนนี้ พ่อเคยคิดมาตลอดว่าลูกเขยแต่งเข้าอย่างเขาคิดต้องการทรัพย์สินของครอบครัวเรา”

“แต่เหตุการณ์คืนนี้ ทำให้พ่อเห็นได้อย่างชัดแจ้ง เข้าใจอย่างแท้จริง!”

“พ่อทำผิดต่อหลินมั่ว พ่อทำผิดต่อลูก!”

สวี่ตงเสวี่ยทนไม่ไหว "พ่อ พ่อหมายความว่ายังไงคะ"

“ฉันทำไม่ดีกับพวกคุณตรงไหนล่ะ”

สวี่เจี้ยนกงจ้องเขม็งมาที่เธอ "แกดีกับเรางั้นหรือ"

“ได้สิ งั้นถามหน่อย”

“คืนนี้แม่ของแกถูกจับตัวไป ตั้งแต่ต้นจนจบแกสองคนทำอะไรบ้าง แล้วช่วยอะไรครอบครัวบ้าง”

สวี่ตงเสวี่ย "ฉัน...ฉันอยากช่วย แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงนี่นา"

“ทำไมต้องมาโทษหนูด้วย"

สวี่เจี้ยนกงโกรธจนตัวสั่น เขากัดฟันและพูดว่า "สวี่ตงเสวี่ยนี่แกพูดภาษาคนอยู่หรือเปล่า"

“นั่นน้าเล็กของแกน่ะ ไม่เหมือนน้าสาม ครอบครัวของเราจะเพิกเฉยต่อเรื่องของเธอได้ไหม”

“ก็เหมือนแกกับพี่สาว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับใครสักคนในอนาคต อีกคนจะไม่ช่วยเลยหรือ”

“พ่อจะพูดกับแกยังไงดีล่ะ ครั้งนี้ที่เราช่วยน้าเล็ก พ่อไม่เสียใจเลยสักนิด!”

สวี่ตงเสวี่ยยังคงบ่นพึมพำไม่ยอมแพ้ "ช่วยก็ช่วยสิ"

“เรื่องนี้มันไม่ได้ใหญ่อะไร แต่หลินมั่วเป็นคนทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่...”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธ "แกคิดว่าหลินมั่วอยากจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่หรือไง”

“ไม่ใช่เพราะตระกูลหลิวเป็นคนทำให้เรื่องราวมันใหญ่โตหรือไง”

“พูดตามตรง เรื่องนี้เป็นเรื่องของพวกแม่โน่น ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินมั่วเลยด้วยซ้ำ”

“ต่อให้หลินมั่วยืนดูเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลย ก็ไม่มีใครว่าอะไรเขาได้!”

“แต่เพราะเรื่องนี้ ทำให้เขากลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับตระกูลหลิว แก...แกยังถือสิทธิ์อะไรมากล่าวโทษเขา”