หลินมั่วสุ่มสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกได้สักพัก เขาก็รู้จักกู่หุยเทียน
นี่ทำให้เขาอัศจรรย์ใจมาก
ต้องรู้ว่า กู่หุยเทียนของเผ่าเหมียวเจียง คือของหายาก
หลินมั่วได้สืบทอดป้ายหยกจากหลินฉงเซวียน ก็ได้ยินชื่อกู่หุยเทียน แต่ไม่เคยเห็นกับตามาก่อน
แต่ทว่า ในตำราป้ายหยก มีจารึกเกี่ยวกับกู่หุยเทียนอยู่ไม่น้อย
ในจารึกเหล่านั้นเคารพกู่หุยเทียนมาก
กู่หุยเทียนไม่เพียงสามารถช่วยชีวิต นอกจากนี้ สำคัญไปกว่านั้นคือ ใช้กู่หุยเทียนเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งได้ สมกับเป็นของล้ำค่าจริงๆ
คิดไม่ถึงว่าตนจะได้มาเจอกู่หุยเทียนที่นี่
ดังนั้น หลินมั่วลงมืออย่างไม่ลังเล แย่งกู่หุยเทียนมาได้
พูดตามตรง คืนนี้ยุ่งวุ่นวายสารพัด ได้กู่หุยเทียนมา ถือว่าคุ้มแล้ว
คนในห้องสีหน้าเปลี่ยน สี่คนยืนขึ้นพร้อมกัน และล้อมหลินมั่วไว้
อูสีหน้าตื่นตกใจ และพูดเสียงเบา “เจ้าเป็นใคร รีบคืนของให้ข้า ! ”
หลินมั่วมองบนให้เขา “ผมก็คือหลินมั่ว ! ”
อูตาค้าง สามคนที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึง
พวกเขาเห็นหลินมั่วเป็นศัตรูมาตลอด แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลินมั่วมาถึงถิ่นของพวกเขาได้
“เจ้า...เจ้าหาที่นี่เจอได้ยังไง”
ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
หลินมั่วยิ้ม “กู่ติดตามของเผ่าเหมียวเจียงของพวกคุณ พวกคุณไม่รู้เหรอ”
“อ่อ ใช่ ตอนที่ผมปลุกกู่ ผมจงใจปกปิดกลิ่นของตัวกู่พิษ”
“นอกจากนี้ พอเธอกลับมา พวกคุณก็กำลังสนใจอาการของเธอ ดังนั้น ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น”
ทั้งสี่คนสีหน้าเปลี่ยน พวกเขาคิดไม่ถึงว่า หลินมั่วจะใช้วิธีของเผ่าเหมียวเจียงของพวกเขาหาที่นี่จนเจอ
อูสูดหายใจลึก และพูดเสียงต่ำ “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าท่านจะรู้วิชาของเผ่าเหมียวเจียงด้วย”
“ท่านเป็นใครกันแน่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...
ควยๆๆๆๆควย นิยายเหี้ย สัตว์...
อ่านนิยายแนวนี้มาหลายเรื่อง เรื่องนี้พ่อตาแม่ยายโคตรเห็นแก่ตัวกว่าทุกเรื่อง แถมยังบวกน้องเมียผัวน้องเมีย กุเป็นพระเอกจะเอายาตายด้านใส่อาหารให้พวกแม่งกินให้หมด ทำอาหารให้แดกทุกวันอยู่แล้วนิ...
จะมีต่อไหม...
หลินมั่วเพิ่งสร้างผลงานครั้งแรก หนานป้าเทียน,อาวุโสเฮ้อ,เฉินเซิ่งหยวน ถึงกับยอมเป็นขี้ข้า เร็วไปไหม? น่าจะทำผลงานให้พวกเขาเหล่านี้ประจักษ์สัก2-3อย่าง ให้เกรงกลัวและยอมสิโรราบ 再見...
ไม่ลงให้อ่านแล้วเหรอครับ...
เพิ่งเริ่มอ่านน่าจะสนุก แต่ไม่ได้อัพเดทนานแล้วเรื่องนี้จะโดนเทหรือเปล่านะ...
หายนานเลยรอบนี้...