หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1047

เยี่ยเหม่ยมองหลินมั่วด้วยสายตาคาดหวัง

หลินมั่วสีหน้าเคร่งขรึม และส่ายหน้า “ฉันจะไม่ทำแบบนี้ ! ”

เยี่ยเหม่ยสีหน้าสิ้นหวังทันที เพียงความปรารถนาสุดท้ายของเธอ แต่ความปรารถนาสุดท้ายนี้กลับเป็นจริงไม่ได้เหรอ

หลินมั่วมองเธอ และพูดเสียงเบา “เธออยากให้พวกเขากลับสู่บ้านเกิด เช่นนั้นเธอก็ส่งพวกเขากลับไปเอง ! ”

เยี่ยเหม่ยยิ้มแห้ง “ฉันอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว...”

หลินมั่วแสยะยิ้ม “ฉันจะให้เธอรอด ใครกล้าให้เธอตาย !”

เยี่ยเหม่ยตะลึง เธอมองหลินมั่วด้วยสายตาสะเทือนใจ

เธออาการเป็นยังไง เธอรู้ดี เขาไปเอาความเชื่อมั่นนี้มาจากไหน

หลินมั่วก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับเธอมาก เขาหยิบเม็ดยาอายุวัฒนะยัดใส่ปากของเธอ จากนั้นก็หยิบเข็มเงินช่วยเธอลำเลียงฤทธิ์ของยา

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม บาดแผลบนร่างกายของเยี่ยเหม่ยก็ค่อยๆ สมานเข้าด้วยกัน

ถึงแม้ว่ายังคงอ่อนแออยู่ แต่เยี่ยเหม่ยรู้ว่าตัวเองรอดชีวิตแล้ว

เธอเผยสีหน้าซาบซึ้งและดีใจ “หลินมั่ว ไม่ใช่ คุณหลิน ท่าน...ฝีมือการแพทย์ของท่านช่างมหัศจรรย์มาก ! ”

“ขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตฉัน ฉัน...ฉันไม่รู้จะตอบแทนท่านยังไงดี”

หลินมั่ว “เธอรู้ไหมว่าฉันอยากได้อะไร”

เยี่ยเหม่ยครุ่นคิดชั่วครู่ สีหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

“ผู้ชาย ต่างก็เหมือนกันหมด”

“แต่ว่าคุณหลิน ตอนนี้บาดแผลบนร่างกายของฉันยังไม่หายดี คุณต้องการสิ่งนี้ตอนนี้มันไม่เหมาะสมหรือเปล่า”

“หรือไม่ รอฉันหายดี ฉันค่อยมาบริการท่าน?”

หลินมั่วงุนงง ผู้หญิงคนนี้ คิดอะไรอยู่

“ใครให้เธอมาบริการฉัน ! ”

“ฉันอยากรู้เรื่องเผ่าเหมียวเจียง ! ”

หลินมั่วตวาด

เยี่ยเหม่ยชะงัก เธอมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาก

นอกจากนี้ กู่เสน่ห์ที่เธอฝึกฝน เพื่อใช้ยั่วยวนผู้ชายโดยเฉพาะ