หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1050

สวี่ปั้นซย่ามองสวี่เจี้ยนกงด้วยสายตาสิ้นหวัง

เธอรู้ว่าสวี่เจี้ยนกงกลัว

ถึงแม้ว่าเปลี่ยนความคิดต่อหลินมั่วแต่ แต่เขายังคงไม่อยากเสียทุกอย่างไป !

“พ่อ ฉันรู้ว่าพ่อกลัวสิบตระกูลใหญ่ กลัวที่จะเสียทุกอย่างไป”

“แต่ฉันไม่กลัว”

“ฉันไม่เชื่อว่าหลินมั่วฆ่าคน และฉันก็ไม่เชื่อว่าเขาจะเกิดเรื่อง ! ”

“ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาเขา ! ”

สวี่ปั้นซย่าพูดเสียงทุ้ม

สวี่เจี้ยนกงสีหน้าดูแย่ และกัดฟันพูด “ปั้นซย่า อย่าเอาแต่ใจ ! ”

“หากหลินมั่วไม่เป็นอะไร เขาจะต้องกลับมาอยู่แล้ว”

“หากเขาเป็นอะไร เธอไปแล้วจะเปลี่ยนอะไรได้”

สวี่ปั้นซย่ารีบตอบ “ฉันเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ! ”

“แต่อย่างน้อยฉันให้เขารู้ได้ว่า ฉันสู้เคียงคู่กับเขา ! ”

“ฉันเป็นภรรยาของเขา ไม่ว่ายังไง ฉันจะยืนอยู่เคียงข้างเขา ! ”

สวี่ตงเสวี่ยเบ้ปาก “ถึงแม้ว่าเขาฆ่าคนตาย?”

“ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นฆาตกร?”

“พี่ก็จะยืนเคียงข้างเขา?”

“เอาความหายนะมาสู่ครอบครัวเรา?”

สวี่ปั้นซย่าเขม็งตาใส่เธอและพูดตวาด “สวี่ตงเสวี่ย ฉันเตือนเธอนะ”

“หากเรื่องยังไม่ตัดสิน เธอควรระวังคำพูดของเธอหน่อย”

สวี่ตงเสวี่ยพูดเสียงดัง “ฉันต้องระวังอะไร”

“เขาคือฆาตกร...”

สวี่ปั้นซย่าตบเข้าที่ใบหน้าของสวี่ตงเสวี่ยจนเธองง

พอผ่านไปชั่วครู่ สวี่ตงเสวี่ยก็กรีดร้องโวยวาย “สวี่ปั้นซย่า เธอกล้าตบฉัน ! ”

“ฉันไม่เอาเธอไว้แน่ ! ”

สวี่ตงเสวี่ยตวาดและพุ่งตัวเข้ามา แต่กลับถูกสวี่เจี้ยนกงห้าม

“พอได้แล้ว เธอสองคนหยุดทะเราะกันได้แล้ว ! ”

“ไสหัวกลับไป ไม่ว่าใครก็ห้ามโผล่หัวออกมา ! ”

“ฟังฮุ่ย จับตาดูพวกเธอสองคนให้ดี ! ”

สวี่เจี้ยนกงตวาดด้วยความโมโห

ฟังฮุ่ยรีบวิ่งมาดึงสวี่ปั้นซย่ากลับไปในบ้าน

“สวี่ปั้นซย่า ช่วยเขาไม่ได้ มีความรู้สึกเป็นยังไง ห้าๆๆ ...”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนตัวสั่น กัดฟันแต่ไม่พูดจา

สวี่ตงเสวี่ยก็ยิ่งได้ใจ และเสียดสีเธอขึ้นมาอีกครั้ง

สวี่เจี้ยนกงไม่อยู่ในบ้าน เธอไม่กลัวใคร ทุกคำหยาบคายล้วนพูดออกมาหมด

ราวกับว่าหลินมั่วตายเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้

ฟังฮุ่ยทนไม่ไหว จึงพูดด้วยเสียงต่ำ “เสวี่ยเอ๋อร์ หยุดพูดได้ไหม”

“หลินมั่วทำเพื่อครอบครัวเรา ! ”

สวี่ตงเสวี่ยรีบตอบ “แม่ อย่าพูดมั่วนะ”

“ฆ่าคนเพื่อครอบครัวเรา เช่นนั้นครอบครัวเราก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแล้ว? ”

“ความผิดนี้ เรารับไม่ได้นะ ! ”

ฟังฮุ่ยตกใจหน้าซีด และถอนหายใจ “เด็กคนนี้ ทำไม...ทำไมวู่วามแบบนี้นะ”

“เห้อ ไม่รู้ว่าจะมีใครลงโทษเขายังไง ! ”

สวี่ตงเสวี่ยหัวเราะด้วยความสะใจ “ลงโทษยังไงฉันไม่รู้ ! ”

“แต่ถึงยังไง เขาตายแน่ ! ”

“พี่ หรือไม่ เราสั่งจองโรงศพก่อน ห้าๆ ...”