หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1062

ณ เซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์

สวี่ปั้นซย่าอยากจะออกไปข้างนอกหลายครั้ง แต่ฟังฮุ่ยห้ามไว้

ส่วนสวี่เจี้ยนกงเอาแต่สอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลหลิวผ่านช่องทางต่างๆ

คนที่ผ่อนคลายที่สุดในห้องคือหวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยนั่นเอง

“พ่อคะ อย่าเปลืองแรงเลย”

“วันนี้เป็นวันตายของหลินมั่วแน่ๆ ทำไมต้องเอาแต่ถาม”

“หนูว่าเรารีบคิดหาวิธีตัดขาดกับเขา น่าจะเป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุดแล้ว”

“ไม่อย่างนั้นถ้าตระกูลหลักทั้งสิบมาถามหาความรับผิดชอบจากเรา เราจะทำยังไงต่อไป”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มตาหยี

สวี่เจี้ยนกงจ้องมองเธอด้วยความโกรธ “หุบปาก!”

สวี่ตงเสวี่ยหน้าบึ้ง “พ่อ หนูพูดความจริงนี่คะ!”

“ทำไม พ่อคิดจริงๆ หรือว่าหลินมั่วจะมีทางรอดน่ะ”

“ตอนนี้มีหลักฐานครบครัน ถ้าเขารอดมาได้ อย่ามาเรียกหนูว่าสวี่ตงเสวี่ย!”

สวี่ปั้นซย่าหน้าแดงด้วยความโกรธ ในขณะที่เธอกำลังจะพูด

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก หลินมั่วปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

ทุกคนในห้องตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะจ้องหลินมั่วด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

สวี่ปั้นซย่ากรีดร้องและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลินมั่ว

“หลินมั่ว คุณกลับมาแล้ว ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“หลินมั่ว ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องไม่เป็นอะไร!”

สวี่ปั้นซย่าพูดขณะที่น้ำตาไหลออกมา

การรอคอยเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกทรมาน

สวี่ตงเสวี่ยรีบลุกขึ้นราวกับเห็นผี “เป็นไปได้ยังไง”

“เขากลับมาได้ยังไง”

“หลินมั่ว มีคนจากตระกูลหลิวพานายกลับมาเพื่อจับตัวพวกเราทั้งหมดหรือเปล่า”

“นาย...นายทำอะไรก็แบกรับไว้คนเดียวสิ จะลาดพวกเราเข้าไปเกี่ยวข้องทำไม”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองออกไปข้างนอกด้วยความตื่นตระหนกเช่นกัน

ทว่าลานข้างนอกกลับว่างเปล่า

หลินมั่วจับมือสวี่ปั้นซย่าและพูดเบา ๆ ว่า “เด็กโง่ คุณร้องไห้ทำไม”

“แต่ถ้าพวกนั้นมาเจอว่าเขากลับมาบ้าเรา พวกเขาจะคิดว่าเราเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างแน่นอน ครอบครัวเราจบเห่แน่...”

สวี่ปั้นซย่าตอบด้วยสีหน้ามืดมน “ฉันเชื่อหลินมั่ว เขาบอกว่าไม่เป็นอะไร มันต้องไม่เป็นอะไร”

“ถ้ากลัวโดนลากเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยก็ออกไปซะ!”

“แล้วอย่ามาพูดว่าทำเพื่อครอบครัวของเรา”

“เพราะเธอแต่งงานแล้ว ที่นี่คือบ้านของฉัน!”

“บ้านหลังนี้มีชื่อของหลินมั่วเขียนอยู่บนใบรับรองอสังหาริมทรัพย์”

“เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ที่นี่ ออกไป!”

สวี่ตงเสวี่ยโกรธมาก “พ่อ แม่ ดูสิว่าเธอพูดอะไรออกมา”

“หนูทำเพื่อครอบครัวของเรา หนูผิดด้วยเหรอ”

“แถมยังบอกว่าบ้านหลังนี้เป็นของพวกพี่ ถ้าอย่างนั้นพ่อกับแม่ก็มาสมควรที่จะอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยสินะ”

สวี่ตงเสวี่ยกำลังยั่วยุสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ย

แต่ครั้งนี้สวี่เจี้ยนกงกลับไม่สนใจเธอ

สวี่เจี้ยนกงสูดหายใจและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “หลินมั่ว แก... แกไม่เป็นอะไรแล้วจริงเหรอ”