หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1130

ซังอูพูดเสียงต่ำ “ได้ยินว่า จินฉานกู่เกิดขึ้นจากคน”

“หลังจากที่เกิดขึ้นมาแล้ว ไข่จินฉานกู่ก็จะฝังอยู่บนชั้นผิวหนัง ดูเหมือนเป็นแผลหนอง”

“ทว่า เมื่อจินฉานกู่เปลี่ยนรูปร่าง หลุดออกจากผิวหนัง ก็จะทำให้ผิวหนังกลับคืนสู่สภาพเดิม”

ซังโห่วตระหนักได้ทันที “งั้นเธอก็คือคนที่พวกเราตามหาจริงๆงั้นเหรอ?”

ซังอู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดเสียงต่ำ “ท่านผู้นี้ ผมขอยืนยันสักหน่อยได้หรือไม่?”

หลินมั่วโบกมือ “ตามสบาย”

ซังอูพูดกับอาหม่านด้วยความเคารพ “ขออภัยที่ล่วงเกิน!”

พูดจบ เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าเปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ

ซังโห่วร้องออกมา “พี่ พี่จะใช้กู่พิษประจำตัวเหรอ?”

ซังอูไม่ได้พูด เขาคำรามเสียงต่ำออกมา อ้าปากกว้างแล้วคายแมงป่องแดงยาวครึ่งฟุตออกมา

นี่คือกู่พิษประจำตัวของซังอู เป็นกู่พิษที่สำคัญที่สุดของชาวเหมียวเจียง ที่เติบโตอยู่ในร่างกายมาตั้งแต่แรกเกิด

กู่พิษประจำตัวชนิดนี้ พลังของมันเป็นที่น่าหวาดกลัว แต่เมื่อแสดงตัวออกมา ก็จะเป็นอันตรายต่อร่างกายตัวเองไม่น้อยเลย

ก่อนหน้านี้ที่หลินมั่วจัดการกับซานจั๋ว สุดท้ายตอนที่ทุ่มสุดชีวิตถึงจะใช้กู่พิษประจำตัว

ตอนนั้นอูเอ่อร์ถูกปิดผนึกโดยเข็มเงินของหลินมั่ว เขาเองก็ใช้กู่พิษประจำตัว ถึงจะดึงเข็มเงินออกมาได้

แต่ว่า หลังจากที่กู่พิษประจำตัวออกมา เมื่อร่างกายตายแล้ว กู่พิษประจำตัวก็จะกลายเป็นสัตว์ที่ไม่มีเจ้าของ และถูกคนอื่นมาพรากไปอย่างง่ายดาย

ลูกศิษย์สองคนของอูเอ่อร์ขโมยกู่ประจำตัวของเขาไป จึงฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย กู่พิษประจำตัวก็เลยกลายเป็นของคนอื่นไป

เพราะงั้น หากไม่ใช่เหตุสุดวิสัยจริง ชาวเผ่าก็จะไม่ใช้กู่พิษประจำตัว

หลังจากที่แมงป่องแดงออกมา เดินวนรอบที่เดิมสองรอบ ทันใดนั้นก็พุ่งตรงไปที่ตัวอาหม่าน

อาหม่านไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอมองแมงป่องแดงตัวนี้เหมือนกับสนใจเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นมันก็ปีนขึ้นไปบนเท้าอาหม่าน ไต่จากเท้าปีนขึ้นไปถึงที่คอของเธอ

ตลอดการกระทำนี้ แมงป่องแดงตัวนี้ได้ทำร้ายอาหม่านเลย แต่ดูเหมือนจะชอบอาหม่านมาก เดินไต่ไปมาอยู่ที่ไหล่ของอาหม่าน อย่างมีความสุข

แม้แต่อาหม่านก็ยื่นมือ ขึ้นมาลูบแมงป่องแดงอย่างแผ่วเบา

ส่วนแมงป่องแดงก็ดูจะเชื่องมาก อาหม่านลูบที่หางของมัน มันก็ไม่ได้ทำร้ายอาหม่ายแม้แต่น้อย

เพียงแต่ ถึงแม้ในเหมียวเจียง น้อยครั้งที่จินฉานกู่จะปรากฏตัวให้เห็น หลายร้อยปีเกิดขึ้นเพียงหนึ่งครั้ง

แต่ว่า เมื่อจินฉานกู่ปรากฏขึ้น ผู้ควบคุมจินฉานกู่ ออกอาละวาดไปทั่วโลก ไร้คู่ต่อสู่ที่เปรียบได้!

เพราะงั้นตอนนั้นเขาถึงพูดว่า ในโลกนี้อาหม่านคือคนที่โชคดีที่สุดในโลกนี้

ซังโห่วพูดอย่างตื่นเต้น “แม่นางอาหม่าน ในที่สุดพวกเราก็หาท่านเจอ”

“ในที่สุดพวกเราก็สามารถกลับเหมียวเจียงได้แล้ว!”

อาหม่านซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหลินมั่ว สีหน้าตื่นตกใจ “พี่หลิน พวกเขา...พวกเขาจะทำอะไรน่ะ?”

หลินมั่วยิ้ม “พวกเขาจะพาเธอกลับบ้าน”

อาหม่านรีบพูด “พี่หลิน ฉันไม่กลับ”

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น พี่ไล่ฉันไปไม่ได้นะ พี่เคยพูดไว้แล้ว...”

อาหม่านพูด ตอนหลังก็เริ่มร้องไห้

ซังอูและซังโห่วต่างก็ตะลึงจนพูดไม่ออก