หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1144

หลินมั่วมีสีหน้าที่เรียบนิ่งเมื่อเผชิญหน้ากับความดุดันของตระกูลหลี่

สายตาของเขากวาดมองไปที่คนของตระกูลหลี่ สุดท้ายก็ตกอยู่ที่ท่านผู้เฒ่าหลี่

"ได้ยินมาว่าแกประกาศอย่างโจ่งแจ้งว่า ต้องการเอาเลือดหัวของฉันเหรอ"

"ตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ก็ไม่เห็นแกทำอะไรฉันได้"

หลินมั่วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ท่านผู้เฒ่าหลี่หัวเราะด้วยความโกรธแค้น "ไอ้แซ่หลิน ฉันรู้ว่าความสามารถของแกไม่ได้อ่อนแอ"

"แต่แกคิดว่าคนในสิบตระกูลใหญ่ในเมืองก่วงหยางเป็นคนพิการหรือยังไง"

"ฉันจะบอกแกให้เอาบุญนะว่า ฉันเตรียมป้องกันจุดนี้ของแกมาตั้งนานแล้ว"

"เมื่อวานฉันได้เชิญผู้มีฝีมือดีสามท่านจากมณฑลก่วง"

"วันนี้แกอย่าคิดว่าแกจะมีชีวิตเดินออกจากบ้านตระกูลหลี่ของฉัน

ระหว่างที่พูด ได้มีคนสามคนเดินออกมาจากในบ้านอย่างช้าๆ

คนแรกเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างแข็งแรง คนที่สองเป็นชายชราที่ถือซองยาสูบ และคนสุดท้ายเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าธรรมดา

แม้ว่าทั้งสามคนนี้จะมีใบหน้าที่ดูไม่ดีนัก แต่ตระกูลหลี่ทุกคนก็เคารพพวกเขามาก

แม้แต่ท่านผู้เฒ่าหลี่ก็ลุกขึ้นโค้งคำนับให้กับพวกเขา ก่อนจะพูดขึ้นว่า "ท่านทั้งสามครับ นี่ก็คือหลินมั่วที่ผมพูดถึงครับ"

"เรื่องของวันนี้ ขอรบกวนท่านทั้งสามหน่อยนะครับ"

ชายร่างกำยำโบกมือ "ท่านผู้เฒ่าหลี่ ไม่จำเป็นต้องพูดมาก"

"ฉันอู๋เฉาหยางติดหนี้บุญคุณตระกูลหลี่ในปีนั้น วันนี้ฉันจะฆ่าไอ้เจ้านี้เพื่อชำระคืนให้หมด ต่อไปอย่ารบกวนพวกเราอีก"

ท่านผู้เฒ่าหลี่ไม่ได้รู้สึกเก้อเขินแม้แต่น้อย แต่กลับยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความเคารพนับถือ

ในเวลานี้เหลาหู่ที่ยืนอยู่ข้างหลินมั่วกลับมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

"แก...แกคืออู๋เฉาหยางเหรอ"

ชายร่างกำยำเหลือบมองเหลาหู่แวบหนึ่ง "ทำไมเหรอ แกรู้จักฉันงั้นเหรอ"

สีหน้าของเหลาหู่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อเขามองไปที่ชายชราที่ถือซองยาสูบที่อยู่ข้างหลัง ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจทันที "แกคืออู๋เฉาหยาง ถ้าอย่างงั้นเขาก็คือผู้เอาวิญญาณหวงชิวหยุน"

ชายร่างกำยำหัวเราะอย่างพออกพอใจ "แกพอจะมีความรู้รอบตัวอยู่บ้าง"

"มิฉะนั้นทันทีที่ฉันลงมือ แกคงไม่มีชีวิตเดินออกจากที่นี่หรอก"

หลินมั่วขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้อารมณ์ฉุนเฉียวพอควรเลย

"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างฉันกับตระกูลหลี่ แน่ใจแล้วเหรอที่จะเข้ามาแทรกแซง"

หลินมั่วถามกลับ

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกรำคาญทันที "แกไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ"

"ให้แกคุกเข่าขอความเมตตาพร้อมกับหักแขนของตัวเอง ใครให้แกพูดเรื่องไร้สาระเหรอ"

"ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว"

"แค่หักแขนของตัวเองคงยังไม่พอ ยังต้องควักลูกตาทิ้งด้วย นี่ก็คือการลงโทษที่แกพูดจาไร้สาระ"

ผู้หญิงพูดด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง

ดูเหมือนว่าในสายตาของเธอหลินมั่วเหมือนคนตาย ในสายตาของเธอแทบไม่มีหลินมั่วเลย

หลินมั่วมีสีหน้าที่เย็นชา ผู้หญิงคนนี้หยิ่งผยองจริงๆ