หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1167

ไท่จื่อออกหมัดอย่างรวดเร็วและกะทันหัน

หลินมั่วคิดอะไรไม่ทันจึงยกแขนขวาขึ้นเพื่อขวางโต๊ะไว้

แต่ไท่จื่อก็พุ่งมาจนถึงด้านหน้าเขาแล้ว จากนั้นเขาก็ต่อยไปที่หน้าอกของหลินมั่ว

ร่างกายของหลินมั่วยุบลงไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบสกัดการโจมตี ไหล่ของไท่จื่อกระแทกไปที่เขาอีกครั้งหนึ่ง ทั้งรวดเร็วและรุนแรง

หลินมั่วถอยไปก้าวหนึ่งเพื่อเลี่ยงแรงกระแทก

ไท่จื่อจึงฉวยโอกาสนี้เหวี่ยงหวัด เท้า ศอกและเข่าออกไป จากนั้นก็โจมตีหลินมั่วต่อทันทีด้วยกระบวนท่ามากมาย

หลินมั่วจัดการกระบวนท่าเหล่านั้น จนในที่สุดก็ต่อยไปที่ไท่จื่อ จนไท่จื่อถอยไปสามก้าว

สีหน้าของไท่จื่อแดงก่ำขึ้นมา เขาเบิกตากว้างจ้องมองหลินมั่วด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

เขาคิดว่าฆ่าหลินมั่วเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว

คิดไม่ถึงว่าหลังจากได้ปะทะกันเขาจะเป็นคนที่เสียเปรียบ

ส่วนหลินมั่วก็เต็มไปด้วยความตกใจ

ไท่จื่อที่อายุขนาดนี้แล้ว และสามารถมีแรงได้ขนาดนี้ เขาก็ไม่ธรรมดาเลย!

ไท่จื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “น่าสนใจ น่าสนใจ น่าสนใจจริงไ!”

“ฮ่าๆๆ เดิมทีฉันคิดว่านายเป็นแค่ไอ้กากไร้ประโยชน์ก็เท่านั้น”

“คิดไม่ถึงว่ารับกระบวนท่าฉันได้เยอะขนาดนี้”

“หลินมั่วใช่ไหม ฉันขอชื่นชมนาย!”

หลินมั่วทำหน้างุนงงทันที

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

หลินมั่วกดรับสาย สวี่ตงเสวี่ยกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดใจ “หลินมั่ว หลินมั่วนายอยู่ไหน”

“รีบมาช่วยพี่สาวฉันเร็ว!”

“หวงเหลียงบ้าไปแล้ว เขาจะฆ่าพี่สาวของฉัน เขาจะข่มขืนก่อนแล้วค่อยฆ่า นายรีบมาเร็ว…”

เธอยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ ที่ปลายสายก็มีเสียงดังขึ้น จากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไป

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนไปทันที “ไท่จื่อ ผมไม่มีเวลามาคุยกับคุณแล้ว!”

“ภรรยาของผมอยู่ที่ไหน”

ไท่จื่อก็ได้ยินเช่นกัน เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างได้ เขาเงยหน้าขึ้นหัวเราะอีกครั้ง “ที่แท้นายก็มาช่วยภรรยานายนี่เอง”

ทั้งสองคนดูมีอายุ แค่มองก็รู้ว่าเขาเป็นระดับสูงของตระกูล

จากความสามารถของหลินมั่วในตอนนี้ ถ้าอยากจะสู้ชนะทั้งสองคนนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ไท่จื่อพูดขึ้นอย่างเนิบๆ “หลินมั่ว ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่”

“นายอยากจะชนะพวกเขาทั้งสองคนแล้วค่อยมาบังคับฉัน ใช่ไหม”

“ฮ่าๆๆ ฉันว่านายเลิกคิดดีกว่า”

“สองคนนี้เคยเป็นผู้อาวุโสของตระกูลที่มีอายุมากกว่าร้อยปี ความสามารถของพวกเราจะต้องอยู่ในห้าอันดับแรกของเมืองก่วงแน่นอน”

“นายคนเดียวสู้กับพวกเขาสองคน ยังไม่ต้องพูดเรื่องจะเอาชนะได้ไหม แม้ว่านายจะชนะแล้วนายจะต้องใช้เวลาไปเท่าไรกัน”

“รอจนนายชนะ ภรรยาของนายน่าจะตายไปแล้ว”

“หรือว่า นายมาเล่นเกมกับฉัน แปปเดียวก็รู้แพ้รู้ชนะแล้ว แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือ”

หลินมั่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันและพยักหน้า “ได้ เล่นอย่างไร”

ไท่จื่อดีใจมาก “ง่ายมาก เล่นโป๊กเกอร์”

“ใครก็ได้ เอาไพ่มาให้หน่อย!”