หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1172

หลินมั่วช่วยชีวิตสวี่ตงเสวี่ยด้วยการให้ป้อนยาเสี่ยวกุยหยวน เพื่อช่วยพยุงอาการของเธอได้ชั่วคราว

หวงเหลียงที่นอนอยู่ข้างๆ พูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา “ให้...ให้ฉันด้วย โปรด...โปรดช่วยฉันด้วย ยังไง...ฉันก็เป็นสามีของเสวี่ยเอ๋อร์...”

หลินมั่วจ้องหน้าเขา และไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

หวงเหลียนดิ้นรนตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่เขาเสียเลือดมากเกินไป จึงไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ

เขาร้องไห้ขอร้องหลินมั่วให้ช่วยตัวเอง

ในตอนนั้นเองทางหน้าประตูก็มีเสียงใครบางคนพูดขึ้นอย่างทะเล้น “หลินมั่วนายอยากให้ฉันช่วยไหม”

“คนแบบนี้ฉันเห็นแล้วรู้สึกโคตรขยะแขยงเลย”

เขาคนนี้ก็คือไท่จื่อนั่นเอง

เขายืนกอดอกยืนอยู่ที่หน้าต่างด้วยท่าทางสบายๆ

หลินมั่วไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะหยิบยาเสี่ยวกุยหยวนขึ้นมายัดใส่ปากหวงเหลียน

เมื่อหวงเหลียนกลืนยาลงไปสีหน้าเขาก็ดีขึ้น ในที่สุดเขาก็รอดแล้ว

“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ พี่เขย ขอบคุณมาก! “

“ต่อไปผมจะตอบแทนบุญคุณพี่อย่างแน่นอน ต่อไป...ต่อไปผมจะไม่ทำเรื่องเลวๆ กับพี่อีกแล้ว...”

“ผมสาบาน!”

หวงเหลียงตะโกนอย่างซาบซึ้งใจ

ไท่จื่อขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเหลือบมองหลินมั่วอย่างดูถูก “เป็นถึงผู้ชายอกสามศอก แต่กลับไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย”

“คนแบบนี้นายจะช่วยทำไม”

หลินมั่วลุกขึ้นยืน ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “ไท่จื่อ นายบอกจะช่วยฉันไม่ใช่เหรอ”

ไท่จื่อเบะปาก “นายทำแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากจะช่วยนายแล้ว!”

หลินมั่วมองไปที่หวงเหลียงก่อนจะพูดขึ้น “ให้ตายแบบนี้เป็นการดูถูกเขาเกินไปไหม”

“ฉันช่วยชีวิตเขาเพราะอยากให้เขาได้รับความเจ็บปวดทรมานอย่างสาหัสเสียก่อนแล้วค่อยตาย!”

“ไทจื่อนายจะช่วยฉันได้ไหม”

ไท่จื่ออึ้งไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแสยะยิ้ม “ฮ่าฮ่าฮ่า หลินมั่ว นายไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยจริงๆ !”

“ดี งั้นนายก็ช่วยฉันทีนะ!”

“วางใจเถอะ คนแบบฉันไม่มีปัญญาช่วยชีวิตคนหรอก แต่วิธีการทรมานคนฉันมีเยอะจนนับไม่ถ้วน!”