หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1191

ภายใต้สายตาของทุกคนที่จับจ้อง งูพิษพันข้อมือของอาหม่านและโน้มตัวเข้าใกล้อย่างสนิทสนม

จากนั้นแมลงพิษที่มาทีหลังก็โน้มเข้าใกล้อาหม่านทีละตัว โดยไม่มีเจตนาจะทำร้ายเธอแม้แต่น้อย

อาจารย์กู่เบิกตากว้าง เขาไม่คิดไม่ฝันถึงสถานการณ์นี้

ไม่ว่าเขาจะผิวปากสั่งตัวกู่พิษอย่างไรมันก็เหมือนเดิม

กู่พิษเหล่านั้นไม่ฟังคำสั่งของเขาเลย พวกมันต่างไปหาอาหม่านราวกับว่าเธอเป็นเจ้านายของมัน

เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนตะลึง ไม่มีใครคิดว่ามันจะเป็นเช่นนี้

หลินมั่วเบิกตากว้าง ทันใดนั้นเขาก็คิดถึงเหตุการณ์หนึ่ง

แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลย

หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ อาหม่านคงได้รับความเมตตาจากสวรรค์มากเกินไป!

หลังจากเงียบพักหนึ่ง อาจารย์กู่ก็ตะโกนและพุ่งไปหาอาหม่าน

แมลงพิษเหล่านี้ไม่ทำร้ายอาหม่าน เขาจึงคิดจะลงมือฆ่าอาหม่านด้วยตัวเอง!

หลินมั่วขวางเขาอย่างสุดความสามารถโดยต่อสู้กับอาจารย์กู่

อาจารย์กู่ใช้พลังทั้งหมดทำให้หลินมั่วแพ้อย่างราบคาบ

“คนแซ่หลิน แกหยุดฉันได้เหรอ”

อาจารย์กู่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เขาเหมือนคนบ้าที่ถูกยั่วให้โกรธและผลักหลินมั่วให้ถอยหลังไปทีละก้าว

หลินมั่วต้านทานสุดกำลัง ความแข็งแกร่งของเขายังห่างจากอาจารย์กู่อยู่มาก

ในขณะนั้นเองมีเสียงตะโกนมาจากระยะไกล และเสียงนั้นก็ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับว่ามีคนกำลังรีบวิ่งเข้ามา

อาจารย์กู่เบิกตากว้าง เขามองจากระยะไกลเห็นเพียงคนตัวสูงวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปและเขาตะโกนว่า "หั่วหวา?"

หลินมั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดหั่วหวาก็มา

และในขณะนั้นเองอาจารย์กู่ก็กัดฟันทันที

เขาโบกมือและตะโกนด้วยความโกรธว่า"หยุดมันไว้ให้ได้ !"

“ถ้าฉันล้มเหลวพวกนายอย่าคิดว่าจะรอดแม้แต่คนเดียว!”

คนของเขาที่อยู่ด้านล่างและคนของหกตระกูลใหญ่เมื่อได้ยินเช่นนั้นต่างก็พุ่งเข้าไปหาหั่วหวา

"ในโลกนี้ไม่มีใครช่วยเธอได้อีกแล้ว!"

อาจารย์กู่ตะโกนเสียงดังและแทงกริชไปอย่างแรง

หลินมั่วก็กระวนกระวายใจอย่างที่สุด แต่เขาก็ไม่สามารถช่วยเธอได้เลย

เมื่อเห็นว่าเขาจะแทงเข้าที่หัวใจของอาหม่าน ทันใดนั้นจินฉานกู่ที่อยู่ในอากาศก็บินลงมาทันที

จินฉานกู่เหล่านี้กลายเป็นเมฆสีเหลืองและบังร่างของอาหม่านไว้พอดี

กริชของอาจารย์กู่แทงไปในเมฆสีเหลือง ไม่เพียงแต่ทำร้ายอาหม่านไม่ได้เท่านั้น แต่กริชยังกระเด็นออกไปทันที

อาจารย์กู่อดตะลึงไม่ได้ เขาเบิกตากว้างและมองไปที่อาหม่านด้วยความเหลือเชื่อ

ในที่สุดอาหม่านก็ลืมตาขึ้น

ผิวของเธอกลับมาขาวราวกับหิมะอย่างรวดเร็ว และดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยประกาย

ในขณะนี้คนของเหมียวเจียงทุกคนรู้สึกใจสั่นทันที

แมลงกู่บนร่างกายของพวกเขา รวมทั้งกู่ประจำตัวของพวกเขาต่างก็รีบพุ่งออกไปทางอาหม่าน

ความรู้สึกนั้นราวกับก้มกราบกษัตริย์ของพวกมัน!