หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1215

หลินมั่วเดินเข้าไปในบ้าน

อาหม่านสวมชุดกระโปรงแดงนั่งอยู่บนโซฟา

เธอปล่อยผมสยายปกคลุมทั่วร่างกาย

ใต้ชายกระโปรงสีแดง เรียวขาที่เรียวยาวและขาวเนียนก็โผล่ออกมาบ้างบางครั้ง

หลังจากได้เป็นท่านอาจารย์แม่ ออร่าของอาหม่านเปลี่ยนไปมาก

เมื่อก่อน เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่ไร้เดียงสา

แต่ตอนนี้ เธอมีเสน่ห์มาก

เธอปัดผมเล็กน้อย ราวกับสามารถสะกดหัวใจของผู้ชายได้ ทำให้ยากที่จะต้านทาน

หลินมั่วรู้ว่า นี่คือเสน่ห์ที่มีติดตัวท่านอาจารย์แม่

อาหม่านเห็นหลินมั่วเดินมาก็เผยสีหน้าดีใจ

เธอลุกขึ้นจากโซฟา และโถมเข้ากอดหลินมั่ว

“พี่หลิน มาแล้วเหรอ ! ”

หลินมั่วสัมผัสถึงร่างกายที่อบอุ่นของท่านอาจารย์แม่ก็รู้สึกเกอะเขิน

เขาหลบอาหม่านแบบไร้ร่องรอย และยิ้มบอกจุดประสงค์การมาของตัวเอง

อาหม่านฟังเสร็จก็ขอบตาแดงทันที “พี่หลินก็อยากให้ฉันกลับเผ่าเหมียวเจียงเหมือนกันเหรอ”

“แต่ว่า ฉันไม่ชอบเผ่าเหมียวเจียง”

“พี่ไม่ต้องการอาหม่านอยู่เคียงข้างแล้วเหรอ”

หลินมั่วถอนหายใจ “อาหม่าน ฉันรู้ เธอไม่ได้มีความทรงจำที่ดีกับเผ่าเหมียวเจียง”

“แต่นั่นคือความอคติของคน”

“อีกอย่าง แม่ของเธอก็เป็นคนเผ่าเหมียวเจียง เธอไม่อยากเอาเถ้ากระดูกของเธอกลับคืนสู่บ้านเกิดเหรอ”

“นอกจากนี้ ตอนนี้เธอคือท่านอาจารย์แม่ของเผ่าเหมียวเจียง เป็นผู้นำและความศรัทธาของคนเผ่าเหมียวเจียง”

“หากเธอไม่กลับไป เผ่าเหมียวเจียงก็จะอยู่ในความวุ่นวายไปตลอด ไม่รู้ว่าจะต้องมีคนเผ่าเหมียวเจียงตายเพราะเรื่องนี้มากแค่ไหน”

“เธอต้องกลับไปควบคุมสถานการณ์ ! ”

อาหม่านยังคงทำใจไม่ได้