หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1216

ตอนเช้าไม่มีอะไร หลินมั่วขี่รถจักรยานไฟฟ้าไปที่โรงพยาบาล

การหลอมยาในหลายครั้งนี้ วัตถุดิบสมุนไพรหายากที่เขาเก็บไว้ได้ใช้เกือบหมดแล้ว

เขาจะไปเช็คบนคอมพิวเตอร์ของโรงพยาบาล ดูว่าที่เมืองก่วงหยางมีวัตถุดิบสมุนไพรหายากอะไรบ้าง

นับดูแล้ว เขาไม่ได้ไปโรงพยาบาลนานแล้ว

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ที่นี่ยังคงเก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน

ช่อดอกไม้บนโต๊ะมีดอกไม้สดปักอยู่ ดูท่าเฮ่อเชียนเสวี่ยน่าจะมาเก็บกวาดทุกวัน

หลินมั่วนั่งลงที่โต๊ะ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

เฮ่อเชียนเสวี่ยที่สวมชุดสีขาวอุ้มกองกระดาษสีขาวเข้ามา พอเห็นหลินมั่ว เธอก็ดีใจ “พี่หลิน มาได้ยังไง”

หลินมั่วยิ้ม “ทำไม มาไม่ได้เหรอ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยเบ้ปาก ขอบตาแดง “ยังรู้จักกลับมานะ ! ”

“ฉันนึกว่าพี่จะลืมฉันไปแล้ว ! ”

หลินมั่วเกอะเขินเล็กน้อย “ขอโทษ ช่วงนี้เรื่องเยอะ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยยิ้ม “พูดแบบนี้ พี่ไม่ได้ลืมฉัน? ”

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ไม่ได้ลืมฉัน ! ”

หลินมั่วเป็นใบ้ทันที นี่ถามเองตอบเอง

แต่เขาก็พูดอะไรไม่ได้

ในคืนที่เขาระเบิดตาย เฮ่อเชียนเสวี่ยร้องไห้จนเป็นลม

ผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนไม่ค่อยดี แต่สำหรับเขา เธอไม่เลว

สองคนนั่งคุยกัน

ช่วงนี้ เฮ่อเชียนเสวี่ยยุ่งมากจริงๆ

เธอก่อตั้งกองทุนสนับสนุน ช่วงนี้เติบโตขึ้นมาก

จากอิทธิพลของตระกูลเฮ่อ กองทุนสนับสนุนนี้ ครอบคลุมไปทั่วเมืองก่วงหยางแล้ว

ภายในระยะเวลาสั้นๆ เฮ่อเชียนเสวี่ยรวบรวมเงินได้หลายสิบล้าน และช่วยรักษาคนไข้ยากไร้กว่าพันคน

ปัจจุบัน เฮ่อเชียนเสวี่ยมีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองก่วงหยาง

ในส่วนผู้อาวุโสเฮ่อ ก็พอใจกับการเปลี่ยนแปลงของเฮ่อเชียนเสวี่ยมาก

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ขอแค่พูดถึงชื่อเฮ่อเชียนเสวี่ย ผู้อาวุโสเฮ่อก็ยิ้มไม่หุบ เฮ่อเชียนเสวี่ยเป็นความภาคภูมิใจของเขา

คุยอยู่สักพัก เฮ่อเชียนเสวี่ยได้ยินจุดประสงค์การมาโรงพยาบาลของหลินมั่ว จึงบ่ายมือตอบ “พี่หลิน โรงพยาบาลในเมือง พี่ไม่ต้องเช็คแล้ว”

“วัตถุดิบสมุนไพรหายากที่พี่อยากได้ โรงพยาบาลเหล่านี้ไม่น่ามี”

“ฉันไปเอง ซื้อยาแล้วก็กลับ ไม่รองานประมูล”

หลินมั่วรีบตอบ

เฮ่อเชียนเสวี่ยเบ้บปาก “ทำไม พี่กลัวฉันเหรอ กลัวฉันจะกินพี่เหรอยังไง”

“คนอย่างพี่ หมดประโยชน์แล้วก็เขี่ยทิ้ง”

“ครั้งที่แล้วหากไม่ใช่เพราะฉันพาพี่ไป พี่คงไม่รู้ว่าหมู่บ้านอู๋ไจ้อยู่ที่ไหน”

“ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้ว จะเขี่ยฉันทิ้งแล้ว? ”

หลินมั่วหมดคำจะพูดขั้นสุด นี่พูดเองเออเอง

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดเหมือนสาวที่ถูกคนทอดทิ้ง

“ฉันพูดจริง”

“ฉันไปพรุ่งนี้เช้า ตอนบ่ายก็กลับ”

“ไม่ต้องลำบากเธอหรอก ! ”

หลินมั่วอธิบาย

เฮ่อเชียนเสวี่ยเบ้บปาก “ฉันไม่สน ถึงยังไงฉันก็จะไปกับพี่ ! ”

“พี่ไม่พาฉันไปไม่ได้ ! ”