หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1217

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินมั่วนั่งเครื่องบินไปที่หมู่บ้านอู๋ไจ้

เขาจงใจให้เหลาหู่จองให้เขาตั้งแต่รุ่งสาง เพื่อเลี่ยงไม่ให้เฮ่อเชียนเสวี่ยติดตามมา

สุดท้าย เขาเพิ่งนั่งลงบนที่นั่งชั้นหนึ่ง ก็มีเสียงที่คุ้นเคยลอยมาด้านข้าง “พี่หลิน อรุณสวัสดิ์ ! ”

หลินมั่วเฉลียวฉลาด เบิกตามองไป เห็นเฮ่อเชียนเสวี่ยใส่ชุดกีฬารัดรูป และยิ้มให้เขา

เขางุนงง นี่มันอะไร

“เธอ...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

หลินมั่วพูดด้วยสีหน้างุนงง

เฮ่อเชียนเสวี่ยยิ้มเบิกบาน “อ่อ ฉันคิดว่าพี่จะไปหมู่บ้านอู๋ไจ้วันนี้ กลัวว่าจะตามพี่ไม่ทัน จึงเรียกเที่ยวบินที่เช้าที่สุด เตรียมจะไปรับพี่”

“คิดไม่ถึงว่า เราจิตใจตรงกัน มาเจอกันบนเครื่องบินลำเดียวกัน”

“เห็นที นี่คงจะเป็นพรหมลิขิต ! ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดจบและนั่งลงบนที่นั่งข้างหลินมั่ว

หลินมั่วงุนงง เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญแน่นอน

เขาหาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาเหลาหู่ สอบถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

เหลาหู่ยังนอนหลับใหล และพูดด้วยเสียงงัวเงีย “อ่อ พี่หมายถึงคุณเฮ่อเหรอ”

“ผมเป็นคนจองตั๋วของเธอเอง ! ”

“ทำไมเหรอ”

หลินมั่วเกือบด่าออกมา ไอ้โง่เง่าดีๆ นี่เอง

“จองตั๋วให้เธอทำไม”

หลินมั่วถาม

เหลาหู่สงสัย “ไม่ใช่พี่ให้ผมจองให้เธอเหรอ”

หลินมั่ว “ฉันให้นายจองให้เธอตั้งแต่เมื่อไร”

เหลาหู่ “คุณเฮ่อบอก”

“เธอบอกว่า พี่จะให้เธอพาพี่ไป ดังนั้นจึงให้จองตั๋วให้เธอด้วย ไปกับพี่”

หลินมั่ว “ฉันพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

เหลาหู่ “หา? ”

“พี่ไม่ได้บอกเหรอ”

“แต่คุณเฮ่อบอกว่าพี่เป็นคนพูดนะ...”

หลินมั่ว “เธอพูดอะไรนายก็เชื่อเหรอ”

“นายดื่มเหล้าปลอมไปมากใช่ไหม”

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกง่วง จึงเอียงมาซบที่ไหล่ของหลินมั่ว และหลับตา

หลินมั่วเตือนเสียงเบา “หากคุณง่วง ก็ปรับเก้าอี้นอนลง และพักผ่อนซะ...”

เฮ่อเชียนเสวี่ย “ไม่เอา ! ”

“ฉันชอบแบบนี้”

พูดจบ เธอก็กอดแขนของหลินมั่ว ราวกับเป็นคู่รักที่สวีทหวาน

หลินมั่วเกอะเขินเป็นอย่างมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องปล่อยเธอไป

สุดท้าย เฮ่อเชียนเสวี่ยยังไม่ทันหลับ ด้านนอกประตูก็มีเสียงคนทะเราะกัน

ถัดมา มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งขึ้นมาบนเครื่องบิน

ดูเหมือนหนุ่มสาวคู่นี้อายุยังไม่มาก น่าจะอยู่ในวัยเรียนมหาวิทยาลัย

พวกเขาสวมเครื่องประดับหรูหรา แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา

คนพวกนี้เอะอะโวยวาย รบกวนคนที่นอนหลับอยู่บนเครื่องบินจนตื่น

มีคนจำนวนมากมองขมวดคิ้ว และไม่พอใจพวกเขามาก

แต่คนพวกนี้ไม่สนใจเลยสักนิด

นั่งลงแล้วยังพูดซุบซิบไม่หยุด ราวกับว่าเครื่องบินลำนี้เป็นห้องรับแขกของพวกเขา