หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1227

หลินเจาที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วด้วยท่าทางไม่พอใจ

ดังคำกล่าวที่ว่าตีสุนัขกระทบเจ้าของ

ยิ่งไปกว่านั้นคนที่โดนคือลูกบุญธรรมของเขา!

ทว่าหลินมั่วไม่หยุด เตะเสยคางหลินหมิงอีกครั้ง

ความสามารถของหลินหมิงยังห่างไกลจากหลินมั่วมาก ทำให้เขาไม่มีพลังที่จะต้านทาน

เมื่อเห็นว่าลูกบุญธรรมของตนเองกำลังจะโดนทำร้ายอีกครั้ง หลินเจาก็เคลื่อนไหวกะทันหันขวางลูกเตะของหลินมั่วเอาไว้

“คุณหลิน พอเท่านี้เถอะครับ”

“แม้ว่าหมิงเอ๋อร์จะพูดจาไม่ดี แต่เขาก็ได้ขอโทษคุณแล้ว ส่วนคุณได้สอนบทเรียนให้เขาแล้วเช่นกัน”

“เรื่องนี้คงไม่ได้มีโทษถึงตายหรอกใช่ไหมครับ”

หลินเจากล่าวด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเลศนัย มีร่องรอยของความเจ้าเล่ห์ในดวงตาของเขา

เห็นได้ชัดว่าหากหลินมั่วก้าวร้าวมากไปกว่านี้ เขาจะไม่ยอม

พูดตามตรงคือครั้งก่อนที่เขารู้ว่าหลินมั่วเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง เขาก็ไม่ได้รู้สึกดีหลินมั่วมากนัก

แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในภายหลังจะทำให้เขามองหลินมั่วด้วยความชื่นชม แต่เขายังคงไม่สนใจหลินมั่วอยู่ดี

ในความเห็นของเขา ลูกผู้ชายควรยืนให้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง

การเป็นลูกเขยแต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิงถือเป็นเรื่องน่าอาย

แต่ใครจะคาดคิดว่าเขาคนนี้จะสามารถก่อกวนเมืองก่วงหยางด้วยความพยายามของตัวเอง ตระกูลหลักทั้งสิบในเมืองถูกแทนที่

แม้แต่แมงมุมพิษในเมืองไห่ยังพ่ายแพ้ในน้ำมือของหลินมั่ว

ความสามารถนี้เพียงพอที่หลินเจาจะให้ความสนใจ

ทว่าการให้ความสนใจนั้นไม่ได้หมายความว่าเขากลัวหลินมั่ว

มีเพียงผู้สูงส่งอย่างหนานป้าเทียนเท่านั้นที่สามารถสบตาหลินเจาได้

ในสายตาของเขา หลินมั่วเป็นเพียงรุ่นน้องที่มีความสามารถบางอย่าง

เพียงเพราะเขาเห็นแก่หน้าหลินมั่ว ไม่ได้หมายความว่าหลินมั่วจะทำอะไรก็ได้ตามต้องการ!

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีก

การเตะครั้งที่สองคือการทดสอบทัศนคติของหลินเจา

“พรุ่งนี้เช้าพวกเขาจะมาพบกับทุกฝ่ายเพื่อจัดการเรื่องนี้ร่วมกัน!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยถามอย่างสงสัย “เจอเรื่องอะไรเหรอคะ”

“ถึงอยากเชิญทุกฝ่ายมาแก้ไขร่วมกัน เรื่องใหญ่แค่ไหนเหรอคะ”

หลินเจายิ้ม “พ่อไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร”

“ลูกก็รู้ว่าพ่อเป็นแค่คนกลาง มีหน้าที่จัดสรรและเก็บค่าธรรมเนียมคนกลาง”

“เกิดอะไรขึ้นและต้องจัดการอย่างไรไม่ใช้หน้าที่ของพ่อ!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยเกาหัว “พ่อบุญธรรม การที่ให้พ่อบุญธรรมไปหาด้วยตัวเองต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แน่”

“อย่างน้อยชาวไร่ยากลุ่มนี้ต้องเสนอราคาสูงใช่ไหมคะ”

หลินเจายิ้มเล็กน้อยและโบกมือ “เสวี่ยเอ๋อร์ สำหรับกองกำลังที่พ่อติดต่อในครั้งนี้ เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป”

“ชาวไร่ยาเหล่านี้ยินดีให้ดอกบัวเพลิงเจ็ดใบเป็นรางวัล”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของหลินมั่วก็ฉายแสงเจิดจ้าขึ้นมาทันที