หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1236

หลินมั่วดื่มชาไปสองถ้วยกับหลินเจา ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินเจา จากนั้นจึงวิ่งไปที่ด้านข้างของหลินเจาด้วยความตกใจ เขายื่นมือออกไปคว้าคอหลินเจาทันที

หลินเจาตอบสนองด้วยการสะบัดออก หลินมั่วจึงกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของเขา

ดวงตาของหลินเจาสว่างวาบ ก่อนจะผลักหลินมั่วออกไป

เฮ่อเชียนเสวี่ยที่อยู่ด้านข้างถามขึ้นอย่างสงสัย “พวกคุณสองคนทำอะไรกันน่ะ”

“พ่อบุญธรรม เป็นอะไรไปคะ”

หลินเจาเซไปด้านหลังพลางตะโกนเสียงดัง “ใครก็ได้...มานี่ที...”

“ในน้ำชามีพิษ...”

ทันใดนั้นกลุ่มคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

ทุกคนพากันต่างตกตะลึงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

ในขณะนั้นเอง หลินหมิงรีบนำคนของตัวเองเข้ามา

“พ่อบุญธรรม พ่อบุญธรรมเป็นอะไรไป”

“นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น”

“ทำไมในน้ำถึงมียาพิษ”

เขารีบนำผู้คนไปล้อมรอบหลินเจาเอาไว้

ตอนนี้ผิวของหลินเจาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด มีน้ำค้างแข็งปรากฏขึ้นที่หลังมือของเขาอย่างน่าประหลาด

หลินมั่วใช้โอกาสความวุ่นวายตรงหน้าขยับเข้าไปใกล้เฮ่อเชียนเสวี่ยและพูดด้วยเสียงต่ำ “ไปประคองหลินเจาเอาไว้ เฝ้าเขาไว้ให้ดี”

“คืนนี้อู๋ไจ้วุ่นวายแน่”

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกงุนงง แต่เธอก็วิ่งไปหาหลินเจาตามคำสั่งทันที

ในขณะที่เธอพยายามพยุงหลินเจาลุกขึ้น เธอก็รู้สึกเหมือนจับก้อนน้ำแข็ง ก่อนจะหดมือกลับด้วยความหนาวเย็น

“พ่อบุญธรรม... เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ทำไมตัวเย็นแบบนี้”

เฮ่อเชียนเสวี่ยกำลังร้องไห้ นี่คือพ่อบุญธรรมที่รักและเอ็นดูเธอมากที่สุด

หลินเจาไม่พูดอะไร เขานั่งขัดสมาธิบนพื้นโดยใช้พลังภายในทั้งหมดเพื่อต้านความเย็น ป้องกันไม่ให้ความเย็นนั้นโจมตีหัวใจของเขา

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนั้น หลินหมิงโบกมือทันทีและพูดว่า “ใครก็ได้ พาพ่อบุญธรรมขึ้นไปพักบนห้อง”

“ปิดสถานที่แห่งนี้ ห้ามใครออกไปจากที่นี่เป็นอันขาด!”

ความหมายคือขังหลินมั่วไว้ที่นี่นั่นเอง