หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1251

หลินเจาค่อยๆ เล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟัง

ปรากฎว่าหลังจากเขาถูกไล่ออกจากตระกูล เดิมทีเขาอยากพาผู้หญิงคนนั้นบินไปไกลๆ และไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้อีกต่อไป

แต่ว่าพวกเขายังไม่ทันได้ออกจากแดนเหนือ ก็ถูกคนแอบโจมตี

ภรรยาของหลินเจา ถูกฆ่าทั้งเป็นต่อหน้าต่อตาเขา

ส่วนหลินเจาก็ถูกทรมานอย่างโหดเหี้ยม แม้แต่รากเหง้าแห่งชีวิตก็ถูกตัดออก

ที่สำคัญที่สุดคือลูกสาวของหลินเจาที่แบเบาะในเวลานั้นก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

ต่อมา หลินเซี่ยวก็มาถึงและช่วยเขาไว้

หลินเซี่ยวต้องหายามหัศจรรย์ เพื่อรักษาเขาและลูกสาวของเขา

ส่วนยานี้มีเฉพาะที่เหมียวเจียงเท่านั้น

หลินเซี่ยวพาเขาเข้าไปในเหมียวเจียง เพื่อหายานี้

ต่อมา พวกเขาก็ได้พบกับกู่จวินที่เหมียวเจียง

กู่จวินในตอนนั้นอวดดีกว่าตอนนี้ เมื่อเขารู้สถานะของหลินเซี่ยว จึงลงมือลอบทำร้ายหลายครั้งต้องการเอาชนะหลินเซี่ยวและกลายเป็นราชันย์ฝ่ายเดียว

แต่ว่าหลินเซี่ยวเอาชนะเขาได้หลายครั้ง ซึ่งทำให้กู่จวินโกรธ

กู่จวินจึงใช้ทักษะกู่ เพื่อตั้งใจฆ่าหลินเซี่ยว

แต่หลินเซี่ยวเองเป็นหมอเทวะ

ทักษะกู่ของกู่จวินเหล่านั้น ต่อหน้าหลินเซี่ยวมันก็ไร้ความหมาย

สิ่งนี้กลับทำให้หลินเซี่ยวโกรธ หลินเซี่ยวจึงทำร้ายกู่จวินอย่างสาหัส จนกู่จวินต้องคุกเข่าขอความเมตตา

ในที่สุด หลินเซี่ยวก็มีจิตใจเมตตาและไว้ชีวิตกู่จวิน

แต่พวกเขาก็ยังไม่พบยานั้น

อาการป่วยของหลินเจาที่ไม่มีทางรักษาไม่สามารถหายได้ในชาตินี้

ส่วนลูกสาวของเขาที่ถูกหลินเซี่ยวยื้อชีวิตอย่างเต็มที่เป็นเวลาหลายปี แต่สุดท้ายก็เสียชีวิตในอ้อมกอดของหลินเจา

ตั้งแต่นั้นมา หลินเจาก็หมดหวัง เขาดื่มเหล้าทั้งวันเพื่อแก้กลุ้มและกลายเป็นคนพิการ

และในแดนเหนือ ผู้คนก็ค่อยๆ ลืมหลินเจาคนนี้ไป

กระทั่งต่อมาตระกูลหลินถูกโจมตี ก็ไม่มีใครสนใจหลินเจา

“ครั้งสุดท้ายที่เขาเสียชีวิตในสงคราม เขายังมีดาบที่หักเจ็ดเล่มปักอยู่บนร่างกาย และมีดที่หักสองเล่มที่ไหล่ของเขา”

“และร่างกายของเขาก็ถูกหอกยาวที่หักจับไว้ไม่ให้ล้ม”

“ผม... ผมแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าร่างกายของเขามีตรงไหนที่เป็นบาดแผลฉกรรจ์!

เมื่อฟังคําพูดเหล่านี้ หลินมั่วรู้สึกเพียงว่าเลือดในร่างกายกําลังพุ่งพล่าน

นั่นพ่อของเขา!

เขารู้ว่าพ่อตายในสงคราม แต่เขาไม่รู้ว่าพ่อนั้นตายอย่างน่าเวทนามาก

มีอาวุธติดตัวมากมาย คืนนั้นเขาถูกรุมโจมตีกี่คนกันแน่?

หลินมั่วกําหมัดแน่น เขาสาบานในใจอีกครั้งว่า ยังไงก็ต้องแก้แค้นให้พ่อและตระกูล!

หลินเจามองหลินมั่วแล้วพูดเสียงต่ำ “นายน้อย ผมขอโทษ ผม... ผมไม่รู้ตัวตนของคุณมาก่อน หากมีอะไรล่วงเกิน เป็นความผิดของผมเอง”

“ในเมื่อคุณมาแล้ว งั้นจากนี้ไปคุณก็เป็นเจ้านายของหมู่บ้านอู๋ไจ้”

“ตอนแรกผมไม่ได้อยู่ข้างพี่ใหญ่มาโดยตลอด เป็นความเสียใจยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผม”

“จากนี้ไป ชีวิตของหลินเจา จะมอบให้กับนายน้อยถือว่าเป็นการตอบแทนพระคุณของพี่ใหญ่ที่มีต่อผม!”