หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1250

หลินมั่วจ้องมองหลินเจ้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

ตอนแรกเขาคิดว่าจะสามารถถามเบาะแสเกี่ยวกับความแค้นครั้งใหญ่ของตระกูลจากหลินเจาได้

ไม่คิดว่าหลินเจาจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย

แต่ว่าเขาก็ได้รู้เรื่องสำคัญมากจากหลินเจา

นั่นก็คือ จริงๆ แล้วหลินเจาเป็นคนของตระกูลหลิน

บางทีตอนนั้นตระกูลอาจทำอะไรบางอย่างเลยอยากขอโทษเขา ดังนั้นจึงทิ้งเขาไว้ข้างนอก

แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเจายังคงมีความรู้สึกต่อตระกูลอยู่เสมอ

ด้วยพื้นฐานเหล่านี้ หัวใจของหลินมั่วก็มั่นคงขึ้นมาก

อย่างน้อยหลินเจาก็ยังจงรักภักดีต่อตระกูลหลินเสมอ

งั้นหลินมั่วก็สามารถเปิดเผยตัวตนต่อหลินเจาได้แล้ว!

เขากระแอมไอเบาๆ และมองไปรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้จึงพูดเบาๆ ว่า “ลุงหลิน คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร”

หลินเจามองเขาด้วยความประหลาดใจ “อะไร... หมายความว่าอะไร”

หลินมั่วเรียกกะทันหันเกินไป ทำให้เขาไม่เข้าใจสถานการณ์

หลินมั่วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหยิบป้ายหยกของตระกูลออกมาทันที

“คุณจำสิ่งนี้ได้ไหม”

หลินเจามองแวบหนึ่ง สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “นี่... นี่ไม่ใช่หยกศักดิ์สิทธิ์ที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของตระกูลหลินของผมเหรอ”

“ไปอยู่ในมือคุณได้อย่างไร”

“คุณ... คุณเป็นใครกันแน่?”

หลินมั่ว “นี่คือสิ่งที่พ่อของผมส่งต่อให้ผม!”

หลินเจา “พ่อของคุณ!?”

“พ่อของคุณปล้นหยกศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลหลินผม?”

พอพูดถึงตรงนี้ หลินเจาก็โกรธและกำหมัดทั้งสองข้าง

เมื่อเห็นท่าทางนั้น เขาคงวางแผนจะสู้กับหลินมั่วอย่างสุดชีวิต

หลินมั่วหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดเปิดรูปแม่ “ลุงหลิน คุณรู้จักคนๆ นี้ไหม”

หลินเจาขมวดคิ้วมองแวบหนึ่ง ทันใดนั้นทั้งร่างก็ตกตะลึง

ผ่านไปสักพัก เขาก็ร้องไห้ขึ้นมา “นี่... นี่คือพี่สะใภ้ของผม!”

หลินเจาจ้องมองหลินมั่วเป็นเวลานาน จู่ๆ ก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยเสียงดัง ตุ๊บ ริมฝีปากสั่นเทาแทบจะพูดไม่ออก “แสดง... แสดงความเคารพนายน้อย...”