หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1256

ฮั่วเทียนเฮ่าชะงักไป

ที่หมู่บ้านอู๋ไจ้ เขาไม่สามารถทำอะไรตามใจได้

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็กัดฟันและพูดขึ้น “หัวหน้าหลิน คุณน่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้ผมสักหน่อยหรือเปล่า!”

“คุณให้ไอ้หน้าอ่อนนี่มานั่งกับพวกเรา นี่มันดูถูกกันชัดๆ!”

“เพื่อนเฉิน นายว่าไง”

เฉินไป๋อวี่พยักหน้าช้าๆ จากนั้นก็เหลือบไปมองหลินมั่ว

เฉินไป๋อวี่เป็นคนที่ชอบดูถูกคนอื่นและทำตัวเย่อหยิ่ง เขารู้มาว่าหลินมั่วไม่ได้มีอำนาจอะไร เขาจึงไม่ได้เห็นหลินมั่วอยู่ในสายตาเลย

“ไอ้สวะนี่ไม่คู่ควรที่จะนั่งตรงนี้!”

“หัวหน้าหลิน ผมว่าหวังคุณจะรีบไล่มันออกไปซะ!”

“ถ้าไม่อย่างนั้นก็แสดงว่าคุณกำลังดูถูกตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูอยู่!”

เฉินไป๋อวี่พูดเสียงแข็ง

หลินเจาอดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา ขณะที่กำลังจะอาละวาด

จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงดูถูกเหยียดหยามดังขึ้นมา “ดูถูกตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซู?”

“เหอะ วันนี้กูตบหน้าตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูไปด้วย มึงจะทำอะไรได้”

ขณะที่พูดอยู่นั้น คนกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามา

คนที่เดินนำเข้ามาคือไท่จื่อ

เขายังคงมีท่าทีเอ้อระเหยลอยชายเหมือนเดิม จากนั้นก็เดินตรงไปยังด้านหน้าของเฉินไป๋อวี่ภายใต้สายตาของทุกคน”

“ไอ้หนู ยังจำฉันได้อยู่ไหม”

สีหน้าของเฉินไป๋อวี่ขาวซีดลงทันที

แน่นอนว่าเขาต้องจำไท่จื่อได้อยู่แล้ว

มณฑลซูกับเมืองไห่ใกล้กันมาก

เมื่อสองปีก่อน ไท่จื่อเล่นสนุกอยู่ที่เมืองไห่จนเบื่อแล้วจึงไปที่มณฑลซูแทน

หาเรื่องกับเศรษฐีเพลย์บอยไปทั่วมณฑลซู

เฉินไป๋อวี่ก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

ตอนนั้นเหล่าคุณชายแห่งตระกูลหลักทั้งสิบของมณฑลซูร่วมมือกันเพื่อจะจัดการกับไท่จื่อ

พวกเขาไม่เพียงแต่จัดการไท่จื่อไม่ได้ แต่ไท่จื่อกลับจัดการพวกเขาไปอย่างโหดเหี้ยม

หนึ่งในนั้นมีผู้สืบทอดของตระกูลหลักอยู่ เขาถูกไท่จื่อจัดการจนตาย

“ละ ลูกพี่ไท่จื่อ มาได้อย่างไรหรือครับ”

“ต้องขอโทษจริงๆ ผะ ผมไม่รู้ว่าพี่มาแล้วก็เลยไม่ได้ออกไปต้อนรับ ยกโทษให้ผมด้วยครับ!”

เฉินไป๋อวี่ยิ้มออกมาอย่างสุภาพ ไม่ทำตัวเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

ไท่จื่อถ่มน้ำลายใส่เขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ไอ้ของเล่นขยะ เมื่อกี้ยังทำตัวเย่อหยิ่งอยู่ไม่ใช่หรือ!”

“บอกว่าจะไล่ออกไป แล้วก็บอกว่าเป็นการดูถูกเหยียดหยามตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูอะไรนั่นอีก”

เฉินไป๋อวี่พูดอย่างกระอักกระอ่วน “ลูกพี่ไท่จื่อครับ ผม...ผมไม่ได้ว่าพี่นะครับ”

“ผมว่าไอ้หนุ่มนั่นต่างหาก!”

เฉินไป๋อวี่พูดไปพลางชี้ไปที่หลินมั่ว อีกทั้งยังจ้องเขาตาเขม็ง “ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก”

“อย่ามาอยู่ที่นี่ทำให้ลูกพี่ไท่จื่อต้องเสียอารมณ์!”

ไท่จื่อยิ้มเย้ยหยัน จากนั้นก็เดินไปด้านหน้าหลินมั่วและวางมือบนบ่าของหลินมั่ว “อ่อ จริงสิ ลืมแนะนำไปเสียสนิทเลย”

“คนนี้คือหลินมั่ว เป็นมิตรสหายที่ดีคนหนึ่ง ดีมากจริงๆ!”

“ชีวิตนี้ไท่จื่อไม่ยอมรับใคร ยอมรับแค่เขาคนเดียวเท่านั้น!”

“นายแน่ใจใช่ไหมว่าเมื่อกี้นายตั้งใจจะไล่เขาออกไป”