หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1287

เมื่อเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้ หลินมั่วไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด

เขายิ้มเบาๆ และทันใดนั้นเขาก็ใช้ปากเป่านกหวีด

หลังจากเสียงหวีดร้องนี้ ซ่งรุ่ยเจ๋อและทั้งหกคนรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจของพวกเขา ราวกับว่าพวกเขาถูกแทงด้วยอะไรบางอย่าง

ทั้งหกคนจับหน้าอกโดยไม่รู้ตัว

หลินมั่วคำรามอีกครั้ง และหัวใจของคนทั้งหกก็เจ็บปวดอีกครั้ง ทำให้ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนรูป

ใบหน้าของซ่งรุ่ยเจ๋อซีดลง "หลินมั่ว นาย... นายทำอะไรกับพวกเรา"

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย "ฉันลืมบอกพวกนายเลย"

“ครั้งล่าสุดที่ฉันอยู่ในสวนวั่งเจียง ฉันได้ฉีดยาพิษเรื้อรังให้นายแล้ว”

“เดิมทีฉันว่าจะไว้ชีวิตพวกนาย ตราบใดที่นายไม่มาสร้างปัญหาให้ฉัน”

“แต่ พวกนายคือศัตรูของฉันอยู่ทุกที่ ฉันเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจัดการกับพวกนายก่อน!”

ใบหน้าของซ่งรุ่ยเจ๋อและพวกเขาทั้งหกก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

หลี่เฉิงตั๋วพูดด้วยความโกรธ "หลินมั่ว นาย... นายมันชั่วช้ามาก..."

หลินมั่วเยาะเย้ย "พวกนายตั้งใจซุ่มโจมตีฉันที่นี่ นั่นมันชั่วช้าไม่ใช่เหรอ"

หลี่เฉิงตั๋วพูดไม่ออก

ในขณะนี้ ความเจ็บปวดในหัวใจของพวกเขาทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และแม้แต่ซ่งรุ่ยเจ๋อก็ไม่สามารถยืนนิ่งได้

ในที่สุด หัวหน้าตระกูลก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

เขายื่นมือออกอย่างสั่นเทาและขอร้อง "คุณหลิน ฉัน... ฉันรู้ว่าฉันผิด"

“ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่กลัวต่อกรกับนายอีกแล้ว!”

"จากนี้ไป ฉัน... ฉันจะออกจากมณฑลก่วง ไม่สิ ฉันจะออกจากหวาซย่า และจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้านายอีก..."

"นายใจกว้างมาก โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย..."

หลังจากที่คนๆ นี้ขอร้อง คนอีกสองคนก็ขอร้องตามทันที

หลินมั่วส่ายหัว "ตอนนี้มาขอร้องฉัน ฉันว่ามันจะสายไปแล้วล่ะ"

พวกเขาทั้งสามร้องไห้ด้วยความตกใจ พวกเขาคุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องอีกครั้ง แต่หลินมั่วกลับไม่แม้แต่จะมองพวกเขา

ซ่งรุ่ยเจ๋อกัดฟันและคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว "พวกนายจะโหยหวนหาอะไร"

“เวลาแบบนี้ คิดว่าไอ้สารเลวนี่จะปล่อยพวกเราไปงั้นเหรอ”

“แซ่หลิน พวกเราอยู่ไม่ได้ นายก็อย่าอยู่ด้วย!”