หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1289

ลิงผอมล้มตัวลงไปที่พื้นและกอดกระเป๋านั้นไว้

เขาเปิดกระเป๋าอย่างระมัดระวังและเห็นแจกันที่แตกอยู่ข้างใน

ลิงผอมโอดครวญทันที "โอ้ มรดกตระกูลฉัน!"

“พวกเธอ...ทำไมไม่ระวังแบบนี้”

"พวกเธอเดินเป็นไหม ไม่มีตาหรือไง”

ทั้งสวี่ปั้นซย่าและหลินซีตะลึง พวกเขาก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้

ทันใดนั้นก็มีคนมามุงไม่น้อย แต่ละคนชี้ด่าสวี่ปั้นซย่าและหลินซีที่เดินไม่ระวัง

สวี่ปั้นซย่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีก

"ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ"

“พี่คะ เมื่อกี้พวกเราไม่เห็นพี่ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ”

“เอาแบบนี้นะคะ ของนี้ราคาเท่าไหร่คะฉันจะชดใช้ให้ได้ไหมคะ？”

ลิงผอมจ้องเธอ "ชดใช้ให้ฉัน"

"เธอชดใช้ไหวเหรอ？"

"ฉันจะบอกเธอให้ว่าสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าของฉันนี้คือเครื่องลายครามของบรรพบุรุษซึ่งมีมูลค่ากว่าสามล้าน!"

“เธอจะเอาอะไรมาชดใช้ให้ฉัน”

สวี่ปั้นซย่าตะลึง แค่ชนไปหน่อยก็เป็นของเก่าที่มีมูลค่ามากกว่าสามล้าน?

หลินซีกังวล "ลุงคะ เมื่อกี้... ลุงเป็นคนชนหนู... จะให้พวกเราชดใช้ได้อย่างไร"

ลิงผอมพูดด้วยความโกรธ "บ้า เธอเป็นคนชนฉันชัดๆ!"

“นี่หมายความว่าฉันถือของเก่ามูลค่ากว่าสามล้าน แล้วเดินไม่ระวังขนาดนั้นงั้นหรือ？”

"มา มา มาให้ทุกคนตัดสิน นี่มันสมเหตุสมผลหรือไม่"

ฝูงชนโดยรอบเริ่มแสดงความเห็นทันที

"นั่นนะสิ เขาถือมรดกล้ำค่าของตระกูลต้องเดินระวังอยู่แล้ว!"