หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1292

หลินมั่วสีหน้าเย็นชา "ฮึ่ม ฉันเป็นหมอ!"

"คุณไม่ได้ป่วยสักนิดอย่าเอาเรื่องนี้มาขู่ฉัน!"

“ตอนนี้ฉันสงสัยว่าคุณเป็นพวกเดียวกับแก๊งค้ามนุษย์ คุณตำรวจผมต้องการแจ้งความให้นำตัวเธอไปสอบสวน!”

หัวหน้าทีมขมวดคิ้วเล็กน้อย "คุณหลิน คุณป้าคนนี้แก่แล้ว..."

หลินมั่วพูดทันทีว่า "แก่แล้ว จะพูดอะไรโดยไม่คิดได้หรือ？"

“หากตามตัวภรรยาและน้องสาวผมกลับมาไม่ได้ ชีวิตพวกเขาก็ต้องพังทลาย!”

"ไอ้แก่คนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง ทำร้ายคนอื่นแล้วไม่ต้องรับโทษหรือ？"

หัวหน้าทีมถอนหายใจและพูดอย่างจนปัญญา "คุณยาย ผมขอโทษด้วย รบกวนกลับไปรับการสอบสวนจากพวกเรา!"

เมื่อหญิงชราได้ยินเช่นนี้ เธอลงไปนอนดิ้นร้องไห้กับพื้น“ฉันไม่ไป ฉันไม่ไป!”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

“ฉันไม่รู้จักพวกเขา!”

หัวหน้าทีมพูดอย่างหมดหนทาง "คุณป้า แค่กลับไปสอบสวนเท่านั้นไม่ได้จะทำอะไร"

“อีกอย่างเมื่อกี้คุณเป็นคนพูดเข้าข้างแก๊งค้ามนุษย์พวกนั้น ทำให้ผู้หญิงสองคนนี้ถูกลักพาตัวไป”

สีหน้าของหญิงชราซีดเซียว ทันใดนั้นเธอกุมหน้าอกแล้วล้มลงบนพื้น "โอ้ย ไม่ไหวแล้วไม่ไหวแล้ว โรคหัวใจกำเริบ ฉัน..."

หลินมั่วพูดทันที "ยาย ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไปฉันจะตรวจร่างกายให้นะ"

“ถ้าแกล้งป่วยต้องจ่ายค่าตรวจเองด้วยนะ!”

หญิงชราตัวสั่นด้วยความกลัวเธอพูดอย่างกังวล "แก...แกจะทำแบบนี้ใช่ไหม？"

"ฉัน... ฉันไม่ใช่คนของพวกมันจริงๆ..."

“ฉันแค่พูดไปไม่กี่คำเอง...”

หลินมั่ว "ถ้าอย่างนั้นก็ต้องชดใช้กับคำพูดไม่กี่คำนี้!"

“คุณตำรวจ ผมจะให้ทนายของผมติดตามเรื่องนี้ต่อไป!”

"ผมหวังว่าคุณจะให้คำตอบที่น่าพึงพอใจ!"

พูดจบหลินมั่วก็หันหลังกลับและเดินออกไป

หัวหน้าทีมถอนหายใจเขาดูออกว่าครั้งนี้หลินมั่วต้องจัดการหญิงชราคนนี้

แต่เขาเองก็ค่อนข้างจะไม่พอใจหญิงชราคนนี้เช่นกัน

ในโรงงานมีคนอยู่ห้าคน คนหนึ่งเอามีดจี้คอของสวี่ปั้นซย่า

สวี่ปั้นซย่าถูกมัดมือทั้งสองข้างและเอาเทปพันปากไว้ เธอทำได้แค่ส่ายหัวไปทางหลินมั่วอย่างแรง

เห็นได้ชัดว่าทั้งห้าคนประหม่ามากและหนึ่งในนั้นตะโกนเสียงดัง "นายหลิน แกอย่าเข้ามานะ!"

“รีบให้ทุกคนข้างนอกออกไปเดี๋ยว ไม่อย่างนั้น ฉัน... ฉันจะฆ่าเมียแก!”

ขณะที่พูดเขาจี้มีดไปที่คอของสวี่ปั้นซย่า

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย "อย่าเพิ่งวู่วาม!"

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าพวกแกทำงานให้ซ่งรุ่ยเจ๋อและพวก”

“แต่ตอนนี้ซ่งรุ่ยเจ๋อตายแล้ว”

“พวกแกทำแบบนี้ต่อไปมันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!”

“ปล่อยเธอแล้วฉันจะให้เงินพวกแกคนละยี่สิบล้าน”

“อีกอย่างฉันจะไม่เอาเรื่องกับพวกแก เป็นยังไง?”

ทั้งห้าคนมองหน้ากันเห็นได้ชัดว่ามีสองคนเริ่มลังเล