หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1298

เมื่อเห็นภาพนี้หลินมั่วก็อดตะลึงไม่ได้

เด็กหญิงคนนี้กับเด็กคนนั้นรู้จักกัน?

เด็กหญิงไม่ได้เอาแฮมเบอร์เกอร์และน้ำส้มเพื่อกินเองแต่เพื่อให้เด็กคนนั้น?

เด็กที่ลานอยู่ตรงลานก็ตกใจเล็กน้อย เขามองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจตน รีบยื่นแขนทั้งสองข้างดึงเบอร์เกอร์กับน้ำส้มมาไว้ข้างๆ

เขากินเบอร์เกอร์อย่างมุมมามและดื่มน้ำส้มราวกับไม่ได้กินอะไรมานาน

เนื่องจากเขาไม่มีมือผักใบหนึ่งในเบอร์เกอร์จึงตกลงไปที่พื้น

เด็กน้อยก้มลงพยายามคาบผักใบนั้นและกินอย่างหิวโหย

หลังจากกินแฮมเบอร์เกอร์เสร็จเขาก็เลียกระดาษที่ห่อแฮมเบอร์เกอร์ เหมือนยังกินไม่หนำใจ

หลินมั่วเห็นทุกอย่างและทุกการเคลื่อนไหวของเด็กน้อยเหมือนจะทำให้หัวใจของหลินมั่วหดหู่ขึ้นไปอีก

แต่ทว่าผ่านไปพักหนึ่งหลินมั่วก็เห็นสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากยิ่งขึ้น

เด็กหญิงคนเมื่อกี้ถือถังดอกไม้อีกใบและเร่ขายให้กับคนที่อยู่ที่ถนน

หลินมั่วขมวดคิ้วเขาเริ่มเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหญิงคนนี้

หลินมั่วอยู่ในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดแห่งนี้ตั้งแต่เที่ยงจนค่ำ

เมื่อถึงสี่ทุุ่มก็ไม่ค่อยมีคนอยู่ที่ถนนแล้ว

ขณะนี้ข้างลานก็มีรถตู้คันหนึ่งจับมา

มีหลายคนลงจากรถ หนึ่งในนั้นวิ่งไปอุ้มเด็กที่อยู่บนพื้นแล้วโยนเข้าไปในรถตู้

เด็กหญิงคนนั้นก็เดินไปที่ข้างรถอย่างกลัวๆ

อีกด้านหนึ่งของถนนคนเดินก็มีชายคนหนึ่งออกมาและพูดสองสามคำกับคนเหล่านั้น

คนเหล่านั้นดูเหมือนจะโมโหและหนึ่งในนั้นก็ตบหน้าเด็กหญิงทันที

เด็กหญิงถูกตบจนเธอเอามือปิดหน้าและอ้าปากค้าง แต่เธอไม่กล้าร้อง

ชายคนนั้นชี้หน้าเด็กหญิงเหมือนกำลังด่าอะไรสักอย่าง

สายตาของเด็กหญิงหวาดกลัวแต่เธอไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ในบ้านมีชั้นโครงเหล็ก

ยังมีเด็กถูกแขวนอยู่บนนั้นสองคนถูกมัดมือไว้ทั้งสองข้างและแขวนไว้

เด็กคนหนึ่งมีรอยแส้ทั่วตัว เลือดทำให้เสื้อผ้าของเขาแดงเขาหายใจอ่อนแรง

เด็กอีกคนหนึ่งถูกแส้เฆี่ยนอย่างแรง

เด็กถูกคนนั้นถูกเฆี่ยนจนร้องโอดครวญ "ลุง ปล่อยหนูเถอะหนูไม่กล้าทำอีกแล้ว..."

ชายคนนั้นไม่สนใจด่าไปสูบบุหรี่ไป "ทั้งวันได้แค่สองร้อย จะเลี้ยงแกไปทำไม"

“เอาแต่กินทั้งวันพอให้ทำงานก็ขี้เกียจ ฉันไม่เคยเห็นใครที่ขี้เกียจเหมือนแกมาก่อน!”

“วันนี้ฉันจะตีแกให้ตาย!”

เด็กหลบอย่างสุดชีวิตแต่มันก็ไม่มีประโยชน์

ทันใดนั้นแส้ก็ฟาดลงที่หัวของเขาและเด็กคนนั้นก็หมดสติไป

ชายคนนั้นยังไม่ทันสังเกตเห็น เขาเฆี่ยนไปอีกสองสามครั้งจึงเห็นว่าผิดปกจึงหยุด