หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1297

หลินมั่วเกลียดพนักงานคนนี้ที่ทำรุนแรงเกินไป เขาจึงยื่นมือออกมาและบิดข้อมือพนักงานจนเกือบจะหลุด

พนักงานร้องด้วยความเจ็บปวด "เจ็บ เจ็บ ปล่อย ปล่อย!"

หลินมั่วไม่สนใจและยังบิดแขนของเขา "แกก็รู้จักเจ็บเหมือนกัน？"

“เมื่อกี้รังแกเธอทำไมไม่ถามเธอว่าเจ็บไหม”

สีหน้าของพนักงานเปลี่ยนไปเล็กน้อยพนักงานพูดตัวสั่นว่า "เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนาย"

"ที่นี่ร้านอาหารของเราและเธอมักจะเข้ามาสร้างปัญหาให้ธุรกิจของเรา แน่นอนว่าฉัน...ต้องไล่เธอออกไป.."

หลินมั่วพูดอย่างเย็นชา "แกต้องการให้เธอออกไป ทำได้!"

“แต่ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้？”

“เธออายุเท่าไหร่แล้วแกอายุเท่าไหร่ไม่อายเหรอที่รังแกเด็ก”

ทันใดนั้นพนักงานก็พูดไม่ออกและพูดอย่างอึดอัด "พี่ชาย ผม... ผมผิดไปแล้ว"

“พี่ปล่อยฉันก่อน มือฉันจะหักแล้ว...”

หลินมั่วไม่อยากเอาเรื่องเขาจึงผลักเขาออกไป

พนักงานยืนดูด้วยความไม่พอใจแต่เขาไม่กล้าทำอะไรหลินมั่ว

เด็กหญิงน้ำตาคลอเบ้าและเอามือปิดหู มองบริกรด้วยความกลัวเหมือนกลัวว่าบริกรจะตีเธออีก

หลินมั่วย่อตัวลงและปลอบโยนเสียงทุ้ม "สาวน้อยไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไรแล้ว"

“บอกลุงสิ ทำไมหนูไม่ไปโรงเรียนมาขายดอกไม้ที่นี่ทำไม”

เด็กหญิงก้มหน้าไม่กล้าพูด

หลินมั่วถอนหายใจ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย?

“เจ็บหูไหม?”

"หิวไหม?"

"อยากกินอะไรมั้ย"

หลินมั่วถามแล้วถามเล่าแต่เด็กหญิงยังก้มหน้าและไม่ตอบ

หลินมั่วทำอะไรไม่ถูก ทันใดนั้นเด็กหญิงก็เงยหน้าขึ้นและพูดเสียงต่ำว่า "คุณลุงคะ...ลุงเอาดอกไม้ไหมคะ"

"ซื้อดอกไม้สักดอกนะคะ ถูกมากดอกละยี่สิบห้าบาทเอง ซื้อสักดอกนะคะ..."