หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1296

ช่วงเที่ยงห้างจะคึกคักไปด้วยผู้คนที่สัญจรไปมา

ด้านนอกมีคนมากหน้าหลายตา

ในมุมหนึ่งมีเด็กตัวเล็กๆ นอนคว่ำอยู่บนพื้น

มีถ้วยแตกตรงหน้าใบหนึ่งและมีเหรียญอยู่ในนั้นสองสามเหรียญ

ใต้ถ้วยเป็นกระดาษแข็ง

บนกระดาษแข็งมีตัวอักษรขนาดใหญ่สองสามบรรทัดแนะนำชะตากรรมที่น่าเศร้าของเด็ก

ที่พ่อแม่เสียชีวิตพิการตั้งแต่เด็ก ถูกคนอื่นทอดทิ้ง ขอให้ลุงๆ ป้าๆ ผู้ใจดีช่วยมอบเงินค่าอาหารและค่ารักษาพยาบาลให้บ้าง

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แบบนี้

ถึงกระนั้นเด็กเหล่านี้ก็สามารถเรียกความเห็นอกเห็นใจได้

เนื่องจากมือหักทั้งสองข้างและมีแผลขนาดใหญ่ที่ข้อมือทั้งสอง

ขาข้างหนึ่งหักเหลือแต่ขากางเกงเปล่า

ใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ตัวดำๆ ผอมๆ เห็นได้ชัดว่าขาดสารอาหาร

สายตาของเขาเต็มไปด้วยหวาดกลัวและตื่นตระหนกเหมือนทุกสิ่งในโลกภายนอกน่ากลัว

เขานอนลงกับพื้นก้มหัวให้กับคนที่เดินผ่านไปมา อ้อนวอนตัวสั่น "ทำบุญ ทำบุญหน่อยค่ะ หนูไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว..."

คนเดินสวนไปมารู้สึกชินชาไม่มีใครอยากจะเหลียวแล

เหมือนลูกสุนัขที่ถูกทอดทิ้งไม่มีค่าที่จะมอง!

จะมีคนใจดีบางคนจะโยนเหรียญที่ไม่ต้องการลงในถ้วยของเขา และเด็กคนนั้นก็จะโค้งคำนับด้วยความจริงใจทันที "ขอบคุณ ขอบคุณ คุณช่างเป็นคนดีเหลือเดิน ขอบคุณ..."

ตอนนี้เที่ยงแล้วไม่ค่อยมีคนเดินเท้าไปมา

แดดเปรี้ยงส่องมาถึงมุมนี้

เด็กคนนี้นอนคว่ำบนพื้น แดดที่ร้อนแรงทำให้ปากเขาแห้งแตก แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกมองดูชานมในมือของคนที่ผ่านไปมา

ในใจของเขาแค่ได้จิบน้ำสักคำตอนนี้ก็พอใจมากแล้ว!

แต่ทว่าในโลกนี้ใครจะสนใจชีวิตที่ถูกทอดทิ้งแบบนี้?