หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1296

ช่วงเที่ยงห้างจะคึกคักไปด้วยผู้คนที่สัญจรไปมา

ด้านนอกมีคนมากหน้าหลายตา

ในมุมหนึ่งมีเด็กตัวเล็กๆ นอนคว่ำอยู่บนพื้น

มีถ้วยแตกตรงหน้าใบหนึ่งและมีเหรียญอยู่ในนั้นสองสามเหรียญ

ใต้ถ้วยเป็นกระดาษแข็ง

บนกระดาษแข็งมีตัวอักษรขนาดใหญ่สองสามบรรทัดแนะนำชะตากรรมที่น่าเศร้าของเด็ก

ที่พ่อแม่เสียชีวิตพิการตั้งแต่เด็ก ถูกคนอื่นทอดทิ้ง ขอให้ลุงๆ ป้าๆ ผู้ใจดีช่วยมอบเงินค่าอาหารและค่ารักษาพยาบาลให้บ้าง

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แบบนี้

ถึงกระนั้นเด็กเหล่านี้ก็สามารถเรียกความเห็นอกเห็นใจได้

เนื่องจากมือหักทั้งสองข้างและมีแผลขนาดใหญ่ที่ข้อมือทั้งสอง

ขาข้างหนึ่งหักเหลือแต่ขากางเกงเปล่า

ใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ตัวดำๆ ผอมๆ เห็นได้ชัดว่าขาดสารอาหาร

สายตาของเขาเต็มไปด้วยหวาดกลัวและตื่นตระหนกเหมือนทุกสิ่งในโลกภายนอกน่ากลัว

เขานอนลงกับพื้นก้มหัวให้กับคนที่เดินผ่านไปมา อ้อนวอนตัวสั่น "ทำบุญ ทำบุญหน่อยค่ะ หนูไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว..."

คนเดินสวนไปมารู้สึกชินชาไม่มีใครอยากจะเหลียวแล

เหมือนลูกสุนัขที่ถูกทอดทิ้งไม่มีค่าที่จะมอง!

จะมีคนใจดีบางคนจะโยนเหรียญที่ไม่ต้องการลงในถ้วยของเขา และเด็กคนนั้นก็จะโค้งคำนับด้วยความจริงใจทันที "ขอบคุณ ขอบคุณ คุณช่างเป็นคนดีเหลือเดิน ขอบคุณ..."

ตอนนี้เที่ยงแล้วไม่ค่อยมีคนเดินเท้าไปมา

แดดเปรี้ยงส่องมาถึงมุมนี้

เด็กคนนี้นอนคว่ำบนพื้น แดดที่ร้อนแรงทำให้ปากเขาแห้งแตก แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกมองดูชานมในมือของคนที่ผ่านไปมา

ในใจของเขาแค่ได้จิบน้ำสักคำตอนนี้ก็พอใจมากแล้ว!

แต่ทว่าในโลกนี้ใครจะสนใจชีวิตที่ถูกทอดทิ้งแบบนี้?

ชายคนนั้นยิ่งหงุดหงิดและพูดเสียงดังว่า "ยังไม่ไปใช่ไหม"

“เฮ้ พนักงานเธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”

"ดูสิว่ามันสกปรกส่งผลต่อการกินของลูกค้ามาก!"

พนักงานรีบวิ่งมาและดึงหูเด็กหญิงทันทีและด่าว่า "ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเข้ามา แกไม่ได้ยินเหรอ"

"ไสหัวออกไป!"

“ถ้าฉันเห็นแกอีกฉันข้าจะฆ่าแก!”

พนักงานดึงหูของเด็กหญิงจนแทบจะยกตัวเธอขึ้น หูของเด็กหญิงฉีกและมีเลือดไหลออกมา

เด็กหญิงร้องขอความเมตตาด้วยความเจ็บปวดแต่พนักงานไม่สนใจเธอและอุ้มเธอออกไป

ขณะนั้นเองมีมือหนึ่งยื่นออกมาจับข้อมือของพนักงานทันที

คนที่ยื่นมือออกไปคือหลินมั่วเอง เขาบิดข้อมือพนักงานด้วยมือข้างหนึ่งและดึงเด็กหญิงไว้ข้างหลังเขาด้วยมืออีกมือหนึ่ง