หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1295

ชานเมืองกว่งหยาง บนรถตู้เร่งไปอย่างเร็ว

ลิงผอมโยนโทรศัพท์ออกจากกระจกรถและถ่มน้ำลาย "ให้ตายเถอะ เที่ยวนี้มาเสียเปล่า"

“ซ่งรุ่ยเจ๋อไอ้สารเลวนั่นตายแล้ว เงินของเราก็อย่าหวังว่าจะได้เลย!”

ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างเขาเอนตัวมา "ลูกพี่ เมื่อกี้หมอนั่นยอมจ่ายเงินหนึ่งร้อยล้านเพื่อซื้อยัยเด็กคนนี้ ทำไมเราไม่ขายมันล่ะ"

ลิงผอมมองเขา "บ้าเอ้ย ไม่มีตารึไง?"

“สภาพนี้ ถูกทำร้ายจนเป็นแแบบนี้จะขายยังไง”

“ถ้าเอาสภาพนี้ไปให้เขาไม่ต่อสู้กับเราเหรอ?”

“ฉันบอกแกแล้ว เบามือหน่อย ดูสิหนึ่งร้อยล้านหายไปเลย!”

ที่เบาะหลังหน้าของหลินซีเต็มไปด้วยเลือดน่าสงสารยิ่งนัก

ชายคนนั้นเกาหัวด้วยความลำบากใจ "ไม่ใช่ความผิดของฉัน!"

"ตอนที่พวกเขาลากตัวสวี่ปั้นซย่าออกไป ยัยเด็กนี่ก็เอาแต่ตะโกน"

“ถ้าฉันไม่ตีคาดว่าตำรวจคงจะมา”

ลิงผอมโบกมืออย่างรำคาญ "เอาล่ะ หยุดพูดเหลวไหล"

"คราวนี้ถือว่าพลาดช่วงเวลานี้เพิ่งมาเมืองก่วงหยาง"

“กลับไปหลบสักสองสามวัน รอให้เรื่องเงียบแล้วค่อยว่ากัน!”

ชายคนนั้นพยักหน้าและพูดเสียงต่ำทันที "พี่ลิงแล้วเราจะเอายังไงกับยัยเด็กคนนี้？"

ลิงผอมโบกมือแล้วพูดว่า "มัดก้อนหินแล้วถ่วงลงแม่น้ำ"

ชายคนนั้นลังเล "พี่ลิง มันเสียของไปไหม?"

“ร่างกายของเด็กคนนี้ยังสมบูรณ์ดี นำกลับบ้านไปขายลวกๆก็ได้เงินหลายแสน!”

"เงินมากมายขนาดนี้จะให้จมไปกับน้ำ?"

ลิงผอมพิงที่นั่งและโบกมืออย่างหงุดหงิด "แล้วแต่แกอย่ามากวนฉัน!"

"ยังไงซะจัดการให้เร็วที่สุดและทำให้เรียบร้อย"

“แค่พี่ชายของมันหาตัวมันไม่เจอ ก็อย่าคิดว่าจะสาวมาถึงเรา”

ถ้าหลินมั่วนำคนไปที่นั่นจำนวนมากเขาอาจจะต้องสู้กับตระกูลหลักทั้งสิบก่อนซึ่งจะส่งผลต่อการช่วยคน

เช้าวันรุ่งขึ้นหลินมั่วไปถึงเมืองหลวง

ระหว่างทางหลินมั่วไม่ได้หลับเลย

หนานป้าเทียนให้คนส่งข้อมูลเกี่ยวกับกลุ่มผู้ค้ามนุษย์เหล่านี้มาให้เขาเป็นจำนวนมากหลินมั่วใช้เวลาทั้งคืนอ่านข้อมูลเหล่านี้

ในบรรดาคนกลุ่มนี้ลิงผอมถือเป็นผู้นำระดับสูง

เขาเป็นที่ต้องการของหลายมณฑลแต่ชายคนนี้เจ้าเล่ห์มากและไม่ค่อยปรากฏตัว จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาตัวเขา

หลินมั่วรวบรวมเอกสารและข้อมูลทั้งหมดเข้าด้วยกัน เขาพอมีวิธีตามหาอยู่ในใจ

เมื่อเขามาถึงเมืองหลวงของหลินมั่วก็หาที่พักผ่อนก่อน

ตอนเที่ยงเขามาบริเวณห้างสรรพสินค้าที่เจริญรุ่งเรืองอย่างมากในเมืองหลวง

ช่วงนี้เป็นช่วงที่ห้างเริ่มคึกคัก

หลินมั่วหาร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่ง นั่งหันหน้าไปทางถนนและเริ่มค้นหาเป้าหมาย