หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1295

ชานเมืองกว่งหยาง บนรถตู้เร่งไปอย่างเร็ว

ลิงผอมโยนโทรศัพท์ออกจากกระจกรถและถ่มน้ำลาย "ให้ตายเถอะ เที่ยวนี้มาเสียเปล่า"

“ซ่งรุ่ยเจ๋อไอ้สารเลวนั่นตายแล้ว เงินของเราก็อย่าหวังว่าจะได้เลย!”

ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างเขาเอนตัวมา "ลูกพี่ เมื่อกี้หมอนั่นยอมจ่ายเงินหนึ่งร้อยล้านเพื่อซื้อยัยเด็กคนนี้ ทำไมเราไม่ขายมันล่ะ"

ลิงผอมมองเขา "บ้าเอ้ย ไม่มีตารึไง?"

“สภาพนี้ ถูกทำร้ายจนเป็นแแบบนี้จะขายยังไง”

“ถ้าเอาสภาพนี้ไปให้เขาไม่ต่อสู้กับเราเหรอ?”

“ฉันบอกแกแล้ว เบามือหน่อย ดูสิหนึ่งร้อยล้านหายไปเลย!”

ที่เบาะหลังหน้าของหลินซีเต็มไปด้วยเลือดน่าสงสารยิ่งนัก

ชายคนนั้นเกาหัวด้วยความลำบากใจ "ไม่ใช่ความผิดของฉัน!"

"ตอนที่พวกเขาลากตัวสวี่ปั้นซย่าออกไป ยัยเด็กนี่ก็เอาแต่ตะโกน"

“ถ้าฉันไม่ตีคาดว่าตำรวจคงจะมา”

ลิงผอมโบกมืออย่างรำคาญ "เอาล่ะ หยุดพูดเหลวไหล"

"คราวนี้ถือว่าพลาดช่วงเวลานี้เพิ่งมาเมืองก่วงหยาง"

“กลับไปหลบสักสองสามวัน รอให้เรื่องเงียบแล้วค่อยว่ากัน!”

ชายคนนั้นพยักหน้าและพูดเสียงต่ำทันที "พี่ลิงแล้วเราจะเอายังไงกับยัยเด็กคนนี้？"

ลิงผอมโบกมือแล้วพูดว่า "มัดก้อนหินแล้วถ่วงลงแม่น้ำ"

ชายคนนั้นลังเล "พี่ลิง มันเสียของไปไหม?"

“ร่างกายของเด็กคนนี้ยังสมบูรณ์ดี นำกลับบ้านไปขายลวกๆก็ได้เงินหลายแสน!”

"เงินมากมายขนาดนี้จะให้จมไปกับน้ำ?"

ลิงผอมพิงที่นั่งและโบกมืออย่างหงุดหงิด "แล้วแต่แกอย่ามากวนฉัน!"

"ยังไงซะจัดการให้เร็วที่สุดและทำให้เรียบร้อย"

“แค่พี่ชายของมันหาตัวมันไม่เจอ ก็อย่าคิดว่าจะสาวมาถึงเรา”