หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1303

ชายร่างกำยำที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น “พี่ลิงไม่อยู่ ทำไม เกิดอะไรขึ้น”

ไฝดำมองไปยังหลินมั่ว

หลินมั่วพูดเสียงเข้ม “เข้าไปก่อนแล้วค่อยคุยแล้วกัน”

คนพวกนั้นแปลกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าหลินมั่วเป็นใครกันแน่

แต่ในเมื่อไฝดำเป็นคนพามา พวกเขาจึงไม่ได้สนใจ

ถึงอย่างไรไฝดำก็ทำงานกับพวกเขามาหลายปีแล้ว

ทุกคนมาถึงภายในโรงปศุสัตว์ หลินมั่วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับมองไปรอบๆ

ที่นี่ถ้ามองเผินๆ ก็เหมือนโรงปศุสัตว์ธรรมดาแห่งหนึ่ง ไม่มีใครสงสัย

แต่ใครจะไปคิดว่าที่นี่จะเป็นฐานที่ตั้งของกลุ่มค้ามนุษย์

หลังจากเข้าไปด้านใน ภายในอาคารมีชายร่างกำยำอยู่หกถึงเจ็ดคนกำลังถอดเสื้อดื่มเหล้ากันอยู่

ที่ด้านข้างมีหญิงสาวที่นุ่งน้อยห่มน้อยอยู่สองสามคน สีหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความระแวง

ภายในอาคารยังมีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวและเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของชายหนุ่มดังขึ้นมาไม่ขาดสาย

ชายหกเจ็ดคนนี้เหมือนไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้นเลยสักนิด ไม่มีใครสนใจสถานการณ์รอบข้างเลย

ห้องหนึ่งในนั้นเปิดแง้มออกเล็กน้อย

หลินมั่วมองลอดเข้าไป เขาเห็นว่าภายในห้องมีชายหนุ่มหนึ่งคนกำลังกดหญิงสาวไว้และกระทำอย่างป่าเถื่อน

หญิงสาวต่อต้านอย่างสุดแรง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือแรงตบหลายครั้งจากชายหนุ่ม อีกทั้งยังเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

ชายร่างกำยำที่เป็นคนพาหลินมั่วเข้ามาเพิ่งจะเห็นสภาพของไฝดำในตอนนี้

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ “เฮ้ย เจ้าดำ นายเป็นแบบนี้ได้ไง”

“ไปทำยังไงให้ขาหัก”

ไฝดำไม่ได้ตอบอะไร แต่หลินมั่วกลับเดินเข้าไปก่อนแล้ว

เขาถือเข็มไว้ที่มือขวา จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปปักที่ชายร่างกำยำ

ชายคนนั้นตัวแข็งอยู่กับที่และค่อยๆ ล้มลงกับพื้น

คนที่ดื่มเหล้าอยู่ทางด้านนั้นก็ไม่มีใครสนใจเลยสักนิด

หลินมั่วเดินเข้าไปและปักเข็มไปที่พวกเขาทีละคน

ในที่สุดพวกเขาทุกคนก็ล้มลงกับพื้น

ไฝดำอึ้งไป เขาไม่รู้เลยว่าหลินมั่วทำอะไรลงไปกันแน่

หญิงสาวบนเตียงกอดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเอาไว้และขดตัวอยู่ที่มุมห้องด้วยความหวาดกลัว

หลินมั่วถอนหายใจออกมา เขาหยิบผ้าปู่ที่นอนขึ้นมาและโยนไปที่เธอ เพื่อบดบังร่างกายของเธอ

หญิงสาวรู้สึกปลอดภัยขึ้นบ้างแล้ว แต่ก็ยังขดตัวอยู่ที่มุมห้องอยู่

หลินมั่วไม่ได้สนใจ เขาไปที่ห้องอื่นๆ และทำเช่นเดียวกัน ฆ่าคนพวกนั้นและช่วยหญิงสาวเหล่านั้นไว้

ชายในห้องทุกห้องทุกเขาจัดการลงทั้งหมด

หญิงสาวเหล่านั้นมองมายังหลินมั่วด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง ราวกับมองเจอผู้ช่วยชีวิตอย่างไรอย่างนั้น

หลินมั่วมองดูรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ “ทำไมถึงมีแต่ผู้ใหญ่”

“นายบอกว่าที่นี่มีเด็กด้วยไม่ใช่หรือ”

ไฝดำพูดขึ้นเสียงเบา “ลูกพี่ คะ คือว่านี่คือด้านหน้าเท่านั้นครับ เป็นที่ที่เอาไว้ขังหญิงสาวพวกนี้โดยเฉพาะ”

“เด็กๆ พวกนั้นอยู่ด้านหลังครับ”

“พี่ก็รู้ว่าถ้าพวกเขาจับเด็กมาได้คนหนึ่ง พวกเขาจะตัดมือตัดเท้าเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้”

“ไม่สะดวกที่จะทำเรื่องแบบนี้ด้านหน้าครับ”