หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1304

หลินมั่วรีบวิ่งไปยังด้านหลังทันที

ที่ด้านหลังมีบ้านเดี่ยวอยู่หลังหนึ่ง

ดูเผินๆ แล้วเป็นเหมือนกับที่พักของคนทั่วไป

แต่ความเป็นจริงแล้ว เมื่อหลินมั่วมาถึงยังที่นี่ เขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งและกลิ่นเน่าเหม็นอย่างรุนแรง

เขาแอบเปิดประตูและมองลอดเข้าไปด้านใน

ในห้องรับแขกมีไฟเปิดอยู่ และมีชายร่างกำยำจำนวนหนึ่งเล่นไพ่อยู่บนโซฟา

ภายในห้องนั้นมีเสียงเด็กกรีดร้องดังขึ้นมาแว่วๆ

หลินมั่วขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็อ้อมไปยังห้องที่มีหน้าต่างทางด้านหลัง

เมื่อมองผ่านหน้าต่างเข้าไปก็เห็นว่าภายในห้องมีคนอยู่สองคน

หนึ่งในนั้นสวมชุดเหมือนคนฆ่าสัตว์ ในมือถือมีดสับกระดูกอยู่

ส่วนอีกคนหนึ่งสูบบุหรี่ไปพร้อมกับบ่นไปด้วย “เฮ้อ นายรีบตัดให้เสร็จสักที”

“นี่มันต่างจากสับหมายังไง”

“ชักช้าอืดอาด เสียเวลา ด้านนอกยังมีอีกหลายคนที่รอตัดอยู่นะ”

ภายในคำพูดของเขา เขาไม่ได้มองเด็กๆ เป็นคนเลยแม้แต่น้อย

ภายในห้องยังมีเตียงเล็กๆ เตียงหนึ่ง บนเตียงนั้นมีเด็กที่อายุไม่ถึง 10 ขวบอยู่คนหนึ่ง

เด็กถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา มีเพียงแขนข้างหนึ่งที่ยื่นออกมาเท่านั้น

ชายนักฆ่าสัตว์คนนั้นยกมีดขึ้นและทำท่าทางราวกับจะฟันลงไป

เด็กคนนั้นร้องไห้ตัวสั่นและร้องขอชีวิต แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย

ที่พื้นข้างๆ มีเด็กอีกคนหนึ่งที่นอนจมกองเลือดอยู่ แขนถูกตัดไปแล้วและเป็นลมไปด้วยความเจ็บปวด

เสียงกรีดร้องเมื่อสักครู่น่าจะเป็นเสียงของเด็กคนนี้

เมื่อเห็นแบบนั้น หลินมั่วก็รู้สึกว่าเลือดทั้งหมดได้ไหลมารวมกันที่หัวของเขา

เรื่องแบบนี้เขาแค่เคยได้ยินมาเท่านั้น แต่ไม่เคยเห็นกับตาเลย

ตอนนี้เมื่อเห็นทั้งหมดเองกับตา ในใจของเขาจึงมีแต่เจตนาฆ่าเท่านั้น!

เสื้อผ้าที่หลินมั่วสวมอยู่เต็มไปด้วยไปเลือดสีแดงสด และทั้งหมดนั้นเป็นเลือดของคนอื่น

สายตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือด อีกทั้งยังร่างกายยังเต็มไปด้วยออร่าของวิญญาณชั่วร้ายอันน่าสะพรึงกลัว!

เขาในตอนนี้เป็นเหมือนกับสัตว์ร้ายที่เลือกที่จะเขมือบผู้คน แค่สายตาของเขาก็ทำให้คนเหล่านั้นหวาดกลัวมาก

ชายหนึ่งในนั้นที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นเสียงสั่น “แก...แกเข้ามาได้อย่างไร”

หลินไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่เดินเข้าไปหาเขาทีละก้าว

ชายคนนั้นหน้าถอดสีและกวัดแกว่งมืออย่างบ้าคลั่ง “แม่งเอ๊ย ฆ่ามันซะ!”

ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาก็แอบถอยไปด้านหลังทีละก้าว

คนอื่นๆ ทยอยหยิบอาวุธขึ้นมา จากนั้นก็คำรามและพุ่งตัวไปหาหลินมั่ว

หลินมั่วไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาเดินเข้าไปและจัดการกับพวกเขาจนล้มลงกับพื้น

เหลือเพียงชายหนุ่มคนนั้นที่นิ่งชะงักอยู่ที่เดิม

แม้แต่ฝันเขาก็คิดไม่ถึงมาก่อนว่าคนของตัวเองเจ็ดแปดคนจะสู้กับเขาได้ไม่ถึงสองนาที