หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1302

ใบหน้าของหลินมั่วเย็นชามาก “ความหมายของนายคือ ตระกูลหลักทั้งสิบก็มีส่วนร่วมกับธุรกิจนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ”

“พวกเขาขาดเงินหรือไง”

ไฝดำรีบส่ายหัวทันที “ลูกพี่ ตระกูลหลักทั้งสิบไม่ได้ขาดเงินหรอกครับ”

“สิ่งที่ลิงผอมให้กับพวกเขาไม่ใช่เงิน”

“แต่พวกเขาจัดหาสาวงามมาให้กับตระกูลหลักทั้งสิบโดยเฉพาะครับ!”

หลินมั่ว “หมายความว่าอย่างไร”

ไฝดำพูดขึ้นเบาๆ “ได้ยินมาว่าคลับใหญ่ๆ หลายที่ของเมืองเอกมีสาวงามเต็มไปหมดเลยครับ”

“หญิงสาวพวกนั้นมาจากไหนกัน”

“ส่วนมากจะเป็นคนที่ถูกลิงผอมลักพาตัวมาครับ”

หลินมั่วกำมือทั้งสองข้างแน่น คิดไม่ถึงว่าตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลก่วงจะร่วมมือกับเรื่องแบบนี้ด้วย

เขามองไปยังไฝดำและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ”

ไฝดำ “เรื่องจริงแน่นอนครับ!”

“ลูกพี่ ถ้าผมพูดโกหกแม้แต่คำเดียว ขอให้พระเจ้าทำโทษผมเลยครับ!”

หลินมั่วพยักหน้าอย่างช้าๆ เขามองออกว่าไฝดำไม่ได้พูดโกหก

ภาพของตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลก่วงในใจของเขาแย่ขึ้นมากทุกที

“ตอนนี้คนของพวกลิงผอมอยู่ที่ไหน”

หลินมั่วถามเสียงเข้ม

ไฝดำ “ห่างออกไปทางเหนือของเมืองเล็กๆ นี้ 15กิโลจะมีโรงปศุสัตว์อยู่ครับ ที่นั่นคือรังของพวกเขา”

หลินมั่วจดตำแหน่งและลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ฆ่าทุกคนไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

ไฝดำมองดูด้วยร่างกายที่สั่นเทา ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าหลินมั่วไม่ได้โกหก

ถ้าเกิดว่าเขาไม่พูดเรื่องของลิงผอม ตอนนี้เขาก็คงตายไปแล้ว!

หลังจากจัดการคนพวกนั้นหมดแล้ว หลินมั่วก็เดินตรงเข้าไปในห้อง

หลินมั่วพบว่าในห้องนั้นมีเด็กอยู่หลายสิบคน

พวกเขาถูกขังไว้ในห้องที่เหม็นคละคลุ้ง สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหมดหวังและความหวาดกลัว

แม้ว่าหลินมั่วจะเรียกพวกเขาออกมาอย่างไร พวกเขาก็ไม่กล้าออกมา ราวกับว่าพวกเขากลัวโลกด้านนอกนั้นมาก

หลินมั่วรู้สึกทรมานใจมากกว่าเดิม

ไฝดำทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “แต่ว่าลูกพี่ครับ พี่...พี่บอกว่าจะไปชีวิตผมไป...”

หลินมั่ว “ฉัน หลินมั่ว พูดอะไรไม่เคยคืนคำ!”

ไท่จื่อถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เขาขาหักหนึ่งข้าง จึงทำได้เพียงเดินเข้าไปในโรงปศุสัตว์อย่างช้าๆ ภายใต้การพยุงของหลินมั่ว

หลังจากเดินเข้าไปได้ไม่นาน เสียงของสุนัขก็ดังขึ้นมา

สุนัขพันธุ์ดุสองตัววิ่งเข้ามาพร้อมกับชายร่างกำยำสองสามคน

ไฝดำรีบพูดขึ้นมาทันที “ฉันเอง ฉันเอง!”

เมื่อชายร่างกำยำพวกนั้นเห็นว่าเป็นเขาก็สั่งให้สุนัขพวกนั้นถอยไป

ชายร่างกำยำคนหนึ่งตะโกนด่าขึ้นมา “แม่งเอ๊ย จะมาก็ไม่แจ้งสักคำ กูก็คิดว่าตำรวจมา”

“นายมาที่นี่ทำไมเวลานี้”

ไฝดำทำหน้าเศร้าสลด “อัยยะ ที่นู่นเกิดเรื่องขึ้นก็เลยไม่มีเวลาโทรมาบอก”

“จริงสิ พี่ลิงอยู่ไหม”

“ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเขาหน่อย...”