หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1315

หลินมั่วพูดไปพลางยกขวดไวน์บนโต๊ะขึ้นมา

เขาทุบขวดให้แตกต่อหน้าลิงผอม

ลิงผอมขอร้องอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัว แต่หลินมั่วไม่สนใจเขาเลยสักนิด

เขาทุบขวดไวน์จนแตกเป็นเศษแก้วและชี้ไปที่กองเศษแก้วนั้น จากนั้นก็พูดเน้นๆ ทีละตัว “กลืนลงไปซะ!”

ลิงผอมหน้าซีดลงทันที เขาจะกลืนของแบบนั้นลงไปได้อย่างไร

“ลูกพี่ อย่า...อย่าทำอะไรผมเลยครับ”

“หรือว่า หรือว่าให้ผมเอาเงินให้พี่ดีครับ เท่าไรก็ได้!”

“พี่ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมขอร้องล่ะ ต่อไปนี้จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ปล่อยผมไปเถอะครับ...”

ลิงผอมขอร้องเสียงสั่น

หลินมั่วยังคงไม่ไหวติง จากนั้นก็ตะคอก “กลืนลงไปซะ!”

ลิงผอมแทบจะร้องไห้ออกมา “ลูกพี่ นี่...นี่มันจะกลืนลงไปได้อย่างไรครับ”

“ถ้ากลืนของแบบนี้ลงไป ทะ ท้องไส้ต้องแตกและตายอย่างน่าเวทนาแน่เลยครับ”

“ตายอย่างน่าเวทนา?”

“น่าเวทนากว่านี้จะเทียบกับเด็กๆ ที่ถูกนายตัดมือตัดเท้าแล้วโยนไปเป็นขอทานข้างถนนได้ไหม”

“น่าเวทนากว่านี้จะเทียบกับเด็กๆ ที่ถูกนายผ่าท้องเอาอวัยวะไปขายได้ไหม”

“น่าเวทนากว่านี้จะเทียบกับเด็กสาวที่ถูกนายลักพาตัวมาที่นี่แล้วให้แขกทำราวกับพวกเธอเป็นหมาได้ไหม”

“กลืนลงไป นี่เป็นกรรมสำหรับบาปของนาย!”

หลินมั่วพูดเสียงดังขึ้นทุกประโยค

จนประโยคสุดท้ายแทบจะเป็นการตะคอกออกมา

ลิงผอมตกใจมาก เขานั่งนิ่งไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

หลินมั่วหยิบเข็มเงินออกมาสองสามเล่มและปักลงไปบนตัวของลิงผอม

เมื่อเข็มเงินแทงเข้าไป ลิงผอมก็รู้สึกราวกับว่าทั้งร่างกายกำลังถูกแผดเผาและเจ็บปวดอย่างทรมาน ทำให้เขาร้องโอดครวญออกมาอย่างน่าสังเวช

เขาพยายามจับกางเกงของหลินมั่วไว้และขอร้องอ้อนวอนหลินมั่ว