หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1322

ใบหน้าของหลินมั่วเย็นยะเยือก เขากวาดสายตามองผู้คนที่รายล้อม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ดูเหมือนว่าสมาชิกของตระกูลหลักจะอยู่ที่นี่กันทั้งหมดซินะ!"

"งั้นก็แสดงว่าพวกคุณสนับสนุนในสิ่งที่คุณชายเฝิงทำ"

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นับแต่นี้ไป ผมหลินมั่วจะสู้กับพวกคุณให้ถึงที่สุด!”

ทุกคนต่างหัวเราะเยาะและเฝิงว่านจวินก็พูดอย่างเย็นชา "หลินมั่ว จะตายอยู่รอมร่อยังกล้าหลงระเริงอีกเหรอ"

“แกมีคุณสมบัติอะไรถึงได้พูดออกมาว่าจะสู้กับคนจากตระกูลหลักทั้งสิบจนตัวตายห้ะ”

“เหอะ แค่คนจากตระกูลหลักของเราคนเดียวก็สามารถขยี้แกให้ตายได้แล้ว!”

"ทุกท่าน มีใครยินดีที่จะลงมือฆ่าไอ่ขยะนี้ไหม"

และคนที่อยู่รอบๆ ก็ตะโกนอย่างฮึกเหิมว่าพวกเขาล้วนอยากจะฆ่าหลินมั่ว

แล้วเฝิงว่านจวินก็เลือกคนจากหนึ่งในนั้น

เขาเป็นชายวัยกลางคนร่างสูง เขาพุ่งตรงไปที่หลินมั่วและปล่อยกำปั้นคู่เข้าที่หัวของหลินมั่ว

หลินมั่วเบี่ยงหลบ แต่ชายวัยกลางคนก็ฉวยโอกาสก้าวไปข้างหน้าและใช้ไหล่ของเขาชนเข้าที่อกของหลินมั่ว ทำให้หลินมั่วเซถอยไปหนึ่งก้าว

เมื่อทุกคนรอบๆ เห็นฉากนี้ พวกเขาก็หัวเราะออกมา

“ไอ่กระจอกนี่ มันก็ได้แค่นี้แหล่ะ!”

"ฉันนึกว่าเขาจะเก่งกาจซะอีก ที่แท้ก็แค่ไอ่สวะคนหนึ่งนี่เอง!"

“เฮ้อ ได้แค่นี้ ยังบอกว่าอยากจะสู้กับคนตระกูลของเราให้ตายกันไปข้างหนึ่งอีกเหรอ ถุ้ย!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า……”

ทุกคนหัวเราะเย้ยไม่หยุดและก็ไม่ได้สนใจอะไรหลินมั่ว

หลินมั่วไม่ได้พูดอะไร เขาหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆเดินไปตรงหน้าของชายคนนั้น

"ต่อสิ!"

หลินมั่วพูดเสียงทุ้ม

ชายคนนั้นเยาะเย้ย "ไอ้หนู แกแน่ใจหรือว่าอยากให้ฉันลงมือต่อ"

“เหอะ แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน!”

“ต่อยอีกสิ ฉันจะเอาแกให้ถึงตายเลย!”

สีหน้าของหลินมั่วเย็นชา "ผมเกรงว่าคนที่ตายจะเป็นคุณนะ"

ชายคนนั้นโกรธมาก "ไอ้เด็กนี่ แกกล้าดีหยิ่งยโสขนาดนี้ได้อย่างไร"

พวกเขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่านิ้วน้อยๆ ของหลินมั่วจะทำให้ชายคนนี้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ได้อย่างไร

ไม่กี่กระบวนท่าก็เพียงพอที่จะฆ่าชายคนนี้ได้!

สีหน้าของเฝิงว่านจวินเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะเป็นปรมาจารย์ด้านการกดจุดด้วย!"

"ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินความสามารถของแกต่ำไปจริงๆ!"

“แต่ว่าแกก็ยังเด็กเกินไป!”

“ไม่มีคุณสมบัติมาสู้กับตระกูลหลักทั้งสิบของพวกฉันหรอก!”

หลังจากที่เฝิงว่านจวินพูดจบ เขาก็ค่อยๆก้าวออกมาข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชาว่า "ตอนแรกฉันก็ไม่ได้อยากลงมือหรอกนะ"

“แต่ว่า ในเมื่อแกอยากจะตายซะให้ได้ ฉันก็จะสนองให้!”

“ได้ตายด้วยน้ำมือฉัน ก็เป็นเกียรติแก่วงตระกูลของแกแล้ว!”

หลินมั่วชำเลืองมองเขา เฝิงว่านจวินคนนี้บ้าระห่ำจริงๆ ฆ่าคนแล้วบอกว่ามันเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลของคนคนนั้นงั้นเหรอ

ทุกคนรอบๆต่างก็ฮึกเหิมและมองไปที่ฉากนั้นอย่างตื่นเต้น

นี่มันปรมาจารย์อันดับสามของมณฑลก่วงเชียวนะ

เขาไม่ได้แสดงฝีมือมาหลายปีแล้ว วันนี้ เป็นเรื่องเซอร์ไพร์สอย่างยิ่งที่ได้เห็นเฝิงว่านจวินออกโรงด้วยตนเอง