หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1323

เฝิงว่านจวินไม่มัวพูดพร่ำทำเพลงเขาเดินมาตรงหน้าหลินมั่วและต่อสู้กับหลินมั่ว

ผู้ที่ถูกจัดอยู่ในอันดับสามของเมืองก่วงหยางนั้น แน่นอนว่าฝีมือของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

พอทั้งสองต่อสู้กัน หลินมั่วก็เสียเปรียบในทันที เขาถูกเฝิงว่านจวินซัดจนเซถอยไปเรื่อยๆ

ความจริงแล้ว หลังจากที่หลินมั่วกินเม็ดยาอายุวัฒนะทลายขีดจำกัดทั้งเก้า พละกำลังของเขาก็เพิ่มขึ้นมาก

พลังของเฝิงว่านจวินผู้นี้แข็งแกร่งกว่าหลินมั่วเพียงเล็กน้อย

แต่ว่าช่วงไม่กี่วันมานี้หลินมั่วได้รับบาดเจ็บติดต่อกัน ประกอบกับการใช้แรงมากเกินไป

ทำให้เขาในวันนี้สิ้นเรี่ยวแรงแล้ว

สำหรับเฝิงว่านจวินแล้ว หลินมั่วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย

พอทุกคนเห็นหลินมั่วถูกซัดจนถอยไปทีละก้าวก็พากันร้องเชียร์

และเฝิงว่านจวินก็ยิ่งได้ใจ เขาแค่ต้องการทำลายศักดิ์ศรีของตระกูลเฟิงต่อหน้าคนทั้งสิบตระกูล!

หลังจากการสู้ไปได้ไม่นาน หลินมั่วก็ถูกหมัดของเฝิงว่านจวินซัดเข้าให้และก็เซถอยหลังไปสองสามก้าว

คนรอบๆปรบมือดังลั่น

สีหน้าของหลินมั่วจนตรอก เขารู้ว่าหากเขายังสู้ต่อ เขาจะได้ตายที่นี่อย่างแน่นอน

เขาหยิบยากระตุ้นเลือดลมออกมาแล้วกลืนลงไป

จากนั้นเขายังคงพุ่งไปข้างหน้าและต่อสู้กับเฝิงว่านจวิน

ยากระตุ้นเลือดลมออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว แต่หลินมั่วกลับกักเก็บพลังของตัวเองไว้

ในที่สุด เขาก็รอให้ถึงโอกาสแล้วรวบรวมพลังทั้งหมดของเขาและปล่อยหมัดอัดเฝิงว่านจวิน

เฝิงว่านจวินที่เดิมทีไม่ได้สนใจหลินมั่ว แต่เมื่อกำปั้นของพวกเขาปะทะกัน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ดูเหมือนว่าพลังของหลินมั่วจะเพิ่มขึ้นหลายเท่า

หมัดนี้ทำเอาเฝิงว่านจวินกระเด็นออกไปอย่างเหลือเชื่อ

และคนรอบๆต่างกรีดร้องด้วยความตกใจ ไม่มีใครนึกว่าผลจะเป็นเช่นนี้

ก็เห็นอยู่ว่าเฝิงว่านจวินนั้นกำลังได้เปรียบ ทำไมจู่ๆ เขาถึงแพ้ซะได้ล่ะ

พอการโต้กลับของหลินมั่วเป็นไปอย่างราบรื่น หลินมั่วก็ไม่ลังเลที่จะรีบหันตัวแล้ววิ่งหนีออกไป

ตอนนี้เขาเสียแรงมากเกินไปและฤทธิ์ของยากระตุ้นเลือดลมก็อยู่ได้ไม่นาน

ถ้าเขายังต่อสู้ต่อไป เขาอาจฆ่าเฝิงว่านจวินได้

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ หลินมั่วก็กัดฟัน เขาแทบจะใช้กำลังอย่างบ้าคลั่งจนในที่สุดก็หนีเข้ามาถึงเขตของเมืองก่วงหยาง

และสมาชิกของทั้งสิบตระกูลที่ตามมาก็มองไปที่หลินมั่วที่ยืนอยู่ด้านหลังป้ายของเมืองก่วงหยางและอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน

ก้าวไปอีกก้าวก็เป็นอาณาเขตของหนานป้าเทียนแล้ว!

พวกเขาไม่กล้าก้าวเข้าไป

และตอนนี้เฝิงว่านจวินก็วิ่งมาถึงเช่นกัน

เขามองไปที่หลินมั่วที่นอนปวกเปียกอยู่บนพื้น สีหน้าของเขามืดมนเป็นอย่างมาก

แล้วเขาก็ก้าวเข้าเขตไปสู่เขตของเมืองก่วงหยาง

ทุกคนรอบข้างอุทาน ชายชราคนหนึ่งก็พูดอย่างกระวนกระวาย "คุณเฝิง นี่มันจะ..."

เฝิงว่านจวินพูดด้วยความโกรธ "กลัวอะไร"

“หนานป้าเทียนไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย!”

“ฉันจับมันมาแล้วก็จะไป ใครจะทำอะไรฉันได้”

แต่จู่ๆ ก็มีเสียงอันทรงพลังดังมาจากระยะไกล "ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่าหวังว่าจะได้กลับไปเลย!"